Σήμερα το πρωί ξεκίνησα την μέρα μου όπως πάντα, ετοιμασίες του παιδιού για το σχολείο, να ετοιμαστώ να πάω στο γραφείο, ένα τυπικό πρωινό. Έτσι φαίνεται αλλά δεν είναι. Τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες δεν είναι όλα καλά με όσα συμβαίνουν και συνεχίζουν να συμβαίνουν καθημερινά. Συνέβαιναν πάντα θα μου πεις αλλά τον τελευταίο καιρό, είναι πολλές οι πληροφορίες για όλα αυτά που εκτυλίσσονται γύρω μας. Ήμουν στο μπάνιο και σκρόλαρα σε μία είδηση ενός ειδησεογραφικού site, ένας νεαρός ακόμα συνελήφθη γιατί ασέλγησε εις βάρος ενός 4χρονου παιδιού, μωρού θα έλεγα με την συναίνεση της μάνας του. Αναρωτιέμαι αυτή η είδηση που απλά φαίνεται σαν μία ακόμη είδηση, αλλά δεν είναι, δεν θα έπρεπε να μας ταρακουνήσει; Nα δούμε τι φταίει και η ανθρωπότητα έχει πιάσει πάτο;
Mία άρρωστη κοινωνία που απαρτίζεται από ανθρώπους επικίνδυνους χωρίς όμως να νοιάζεται επί της ουσίας κανείς. Άνθρωποι βολεμένοι που δεν αφήνουν την ησυχία και την βολή τους για να κάνουν ριζικές αλλαγές να πάψουν να υφίστανται τέτοια γεγονότα ή τουλάχιστον να αρχίσουν να εκλείπουν. Όσο μένουμε απαθείς, θεατές των άρρωστων αυτών καταστάσεων δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, θα γίνονται τα δεδομένα ολοένα και χειρότερα.
Αναρωτιέμαι σαν μάνα και σαν άνθρωπος το πιο απλό γιατί κανείς δεν μίλησε; Γιατί πάντα όλοι να σιωπούν; Δεν δέχομαι ότι κανείς δεν ήξερε. Όλοι ήξεραν και έκαναν τους έκπληκτους και τους ανήξερους. Λάθος όλα, τα πάντα. Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι αναρωτιέμαι να συνεχίζουν να κοιμούνται, να τρώνε ή να διασκεδάζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα ενώ συνέβαινε το πιο φρικιαστικό και απεχθές έγκλημα γύρω τους με την συναίνεση τους.
Θα πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν όσοι ξέρουμε και δεν μιλάμε είμαστε συνένοχοι σε ότι διαδραματίζεται δίπλα μας. Η αποποίηση της ευθύνης είναι το πιο εύκολο, το δύσκολο είναι να πεις ΝΑΙ θα το κάνω. Δυστυχώς κανείς μα κανείς δεν το κάνει από όσο φαίνεται. Αυτό είναι η γενική εικόνα μιας κοινωνίας σε λήθαργο που μια ζωή αντί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κατά πρόσωπο ρίχνει την ευθύνη αλλού, στον χ, ψ διαλέγοντας τον πιο εύκολο τρόπο.
Τέλος, εάν όλοι θέλαμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τον διπλανό μας, τέτοια γεγονότα δεν θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να συμβαίνουν με την ανοχή όλων ή θα είναι σπάνια. Γιατί πάντα να διαλέγουμε τον εύκολο τρόπο, καμία φορά δεν μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση; Nα πούμε θα μιλήσω, θα τα δημοσιοποιήσω όλα και θα γίνω εγώ το παράδειγμα; Tα social δεν είναι μόνο να ποστάρεις το ρούχο σου ή το γεύμα σου αλλά να τα χρησιμοποιείς και με τρόπο που να αφυπνίσεις τον άλλο, μόνο τότε ίσως αρχίζει να αλλάζει κάτι.
Ελευθερία Παπαδάκη
Photo cover:pixabay.com/geralt/violence
Διαβάστε επίσης:
