Η ανικανότητα ή μάλλον απροθυμία του ανθρώπινου νου να παρατηρήσει το παρελθόν απεικονίζεται θαυμάσια στην ιστορία δύο μοναχών του Ζεν, του Τανζάν και του Εκίντο, που βάδιζαν σε έναν εξοχικό δρόμο που ήταν πολύ λασπωμένος έπειτα από δυνατή νεροποντή. Κοντά σ’ ένα χωριό, συνάντησαν μια νεαρή γυναίκα που προσπαθούσε να διασχίσει το δρόμο, αλλά η λάσπη ήταν τόσο βαθιά που θα κατέστρεφε το μεταξωτό κιμονό που φορούσε.
Ο Τανζάν τη σήκωσε αμέσως στα χέρια του και τη μετέφερε στην άλλη πλευρά του δρόμου.
Οι δύο μοναχοί συνέχισαν το δρόμο τους σιωπηλοί. Πέντε ώρες αργότερα, καθώς πλησίαζαν στο ναό που θα τους φιλοξενούσε, ο Εκίντο δεν μπορούσε πια να κρατηθεί. «Γιατί κουβάλησες εκείνο το κορίτσι στην άλλη μεριά του δρόμου;» ρώτησε. «Εμείς οι μοναχοί δεν επιτρέπεται να κάνουμε τέτοια πράγματα».
«Εγώ άφησα κάτω το κορίτσι εδώ και ώρες», είπε ο Τάνζαν.
«Εσύ την κουβαλάς ακόμα;»
Απόσπασμα από το βιβλίο ¨ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ¨ – Εκδόσεις Λιβάνη
Photo cover:pixabay.com/AnthonyArnaud/hd-waldpaper
Διαβάστε επίσης:
