Στην αρχή των διακοπών, η οικογένεια μαζευόταν έξω στον δρόμο με όλα τα υπάρχοντα που θα της χρειάζονταν για μερικές εβδομάδες στην παραλία. Τα έξι παιδιά ήταν τόσο ανόμοια μεταξύ τους όσο μια ουρά ανθρώπων που περιμένει το λεωφορείο, και έμελλε να γίνουν, εν ευθέτω χρόνω και με φθίνουσα σειρά ως προς την ηλικία: πιλότος Spitfire, παραγωγός ραδιοφώνου και τηλεόρασης, μηχανικός, ζωγράφος, πολιτικός, μουσικός.
Τους είχαν μάθει να είναι ξεχωριστά και ατρόμητα. Τα δύο μικρότερα αγόρια (που έγιναν αργότερα ζωγράφος και
πολιτικός), το μωρό και οι αποσκευές έμπαιναν στο πίσω μέρος του Austin 12. Η Essie έμπαινε στη θέση του οδηγού, με τον Harold δίπλα της, αφήνοντας τρεις ακόμα γιους στο πεζοδρόμιο χωρίς άλλο χώρο στο όχημα. Το ένα αγόρι (αυτό που έγινε πιλότος Spitfire) πήγαινε και καθόταν σε μια προσαρμοσμένη σχάρα για
αποσκευές στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου, με τα πόδια του να κρέμονται στον αέρα.
Τα άλλα δύο (ο παραγωγός και ο μηχανικός) στέλνονταν μπροστά για να σφηνωθούν ανάμεσα στα
φτερά του καπό και στα μπροστινά φώτα, κρατώντας το καθένα τους σφιχτά τη βέργα της λάμπας, με τρόμο αλλά και έξαψη.
Την αμέριμνη εκείνη εποχή πριν από την εμφάνιση των φορέων προστασίας του παιδιού, οι Craxton έβαζαν πλώρη για την άγρια δύση της Αγγλίας, ενώ τους ακολουθούσαν μόνο τα έκπληκτα βλέμματα των περαστικών που τους χαιρετούσαν γελώντας, και όχι αστυνομικοί με σφυρίχτρες και χειροπέδες. Όταν έφταναν στο Chichester, η Essie το γιόρταζε φέρνοντας μερικές φορές βόλτα το κυκλικό γοτθικό μνημείο του Market Cross, εμφυσώντας έτσι σε όλα της τα παιδιά μια διά βίου αγάπη για τα καρουζέλ.
Συγγραφέας Collins Ian Εκδόσεις Πατάκη
Photo cover:pixabay.com/Kranich17/a-book
Διαβάστε επίσης:
