Η ιστορία ενός μυθικού σημείου στην καρδιά του Παρισιού στη Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε (Saint-Germain-des-Pres) στο Παρίσι, του Café de Flore.
Το Café de Flore πιθανότατα δεν θα υπήρχε πλέον χωρίς τους δεκάδες συγγραφείς που περνούσαν τις πόρτες του , μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Για σχεδόν πενήντα χρόνια, αυτός ο τόπος ήταν ο τόπος όλων των λογοτεχνικών συναντήσεων, όλων των φιλοσοφικών συζητήσεων και όλων των καλλιτεχνικών ονειροπολήσεων. Διαβάστε την ιστορία αυτού του εμβληματικού μέρους του Saint-Germain-des-Prés .
Πρέπει να πούμε ότι τα πρώτα χρόνια ο καφές δεν είχε μεγάλη φήμη. Είναι απλώς ένα μπαρ όπως τα άλλα, που δεν προσελκύει πολλούς ανθρώπους. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν γνωρίζουμε την πραγματική ημερομηνία έναρξης του χώρου. 1884, 1885, 1887; Αργότερα, επιλέχθηκε ως το έτος έναρξης το 1885. Ίσως για να συμπέσει με το άνοιγμα του γείτονα και δια βίου ανταγωνιστή του, Les Deux Magots.
Όπως και να έχει, μόνο μετά από δέκα χρόνια ύπαρξης το Flore θα αρχίσει να γίνεται ένα μέρος που μετράει στο Παρίσι. Συχνά παρομοιάζουμε το περιβάλλον του Saint-Germain-des-Prés με τους ευφυείς της αριστεράς, αλλά είναι στην πραγματικότητα η γαλλική δράση, το εθνικιστικό και βασιλικό ρεύμα, είναι τα πρώτα που θα εγκατασταθούν στο καφέ. Στην αρχή του 20ου αιώνα, το Flore έγινε πράγματι το σημείο συνάντησης για τον Charles Maurras και τους συνεργάτες του . Η ακροδεξιά οργάνωση έχει τους αξιωματικούς-συνδέσμους της να συναντώνται εκεί, να καθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές της, να υποκινεί τα επόμενα πολιτικά της πραξικοπήματα. Ήταν επίσης εκεί, στον πρώτο όροφο, που έγραψαν το πρώτο τεύχος του μηνιαίου ενημερωτικού δελτίου της Action française το 1899.
Οι πρώτοι σουρεαλιστές της μεταπολεμικής περιόδου
Ωστόσο, μόνο τις τελευταίες ώρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Flore άρχισε πραγματικά να προσελκύει καλλιτέχνες. Ο Γκιγιόμ Απολινέρ, κατηγορούμενος λίγα χρόνια νωρίτερα για την κλοπή της Μόνα Λίζα , δεν ζούσε πολύ μακριά και ήρθε ως γείτονας από το 1917. Γράφει, φυσικά, αλλά φέρνει και τους φίλους του εκεί : ο André Breton, ο Paul Réverdy, ο Louis Aragon ή ακόμα και ο Paul Éluard είναι από τους νέους πελάτες του καφέ Germanopratin, καλεσμένοι του συγγραφέα του Alcools .
Ενώ ο Μονπαρνάς και η Μονμάρτρη εξακολουθούν να είναι τα hotspots του παρισινού πολιτισμού, η «σουρεαλιστική επανάσταση» θα ξεκινήσει εκεί, γύρω από ένα τραπέζι στη λεωφόρο Saint-Germain 172, πριν αναπτυχθεί στο Γραφείο Υπερρεαλιστικών Ερευνών , στην πλευρά της rue de Grenelle , στην δεκαετία του 1920.
Η χρυσή εποχή του Café de Flore
Οι σουρεαλιστές είχαν εγκαταλείψει για αρκετά χρόνια όταν το Flore βρήκε τη νέα του ζωή στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Οι Παριζιάνοι συγγραφείς και καλλιτέχνες σύχναζαν πάντα σε καφετέριες, όχι για να επιδεικνύονται, αλλά για να βρουν ένα μέρος πιο ευχάριστο από τα υπνοδωμάτιά τους… και ζεστό! Ωστόσο, το 1939, το νέο αφεντικό είχε την καλή ιδέα να εγκαταστήσει μια μεγαλύτερη και ισχυρότερη σόμπα άνθρακα.
Αυτή η σόμπα δεν θερμαίνει μόνο το ισόγειο, αλλά και τον πολύ πιο ήσυχο πρώτο όροφο. Γρήγορα, η Σιμόν ντε Μποβουάρ , που σύχναζε στο Dôme στο Μονπαρνάς, συνήθιζε να κάθεται σε ένα από τα δεκάδες τραπέζια του πρώτου ορόφου για να δουλέψει εκεί. Το καφέ βρίσκεται κοντά στον Gallimard, τον εκδοτικό οίκο του φιλοσόφου, και ο ιδιοκτήτης του, με περισσότερο ή λιγότερο ενθουσιασμό, επιτρέπει στους πελάτες του να μείνουν όλη μέρα χωρίς να καταναλώνουν πολλά.
Πράγματι, τα καφέ της Saint-Germain-des-Prés προσελκύουν τους αξιωματικούς της Wehrmacht λιγότερο από ό,τι τα ψηλά σημεία του Montparnasse , το Dôme και το Closerie des Lilas . Ως εκ τούτου, οι συγγραφείς μπορούν να εργαστούν εκεί με περισσότερη ησυχία . Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ ήρθε μαζί της το 1941, αφού πέρασε λίγους μήνες στον γαλλικό στρατό και σε ένα στρατόπεδο κράτησης στη Γερμανία. Το ζευγάρι το κάνει έδρα, γραφείο τη μέρα, αίθουσα πάρτι το βράδυ.
Το ζεύγος Sartre-Beauvoir, Albert Camus, Raymond Aron, Maurice Merleau-Ponty, ο πρώτος όροφος του Flore βρίσκεται γρήγορα αποτελούμενος σχεδόν εξ ολοκλήρου από υπαρξιστές που εγκαταστάθηκαν επιμελώς (και σιωπηλά) εκεί για να γράψουν τα αντίστοιχα έργα τους. Ο Σαρτρ διέθετε μάλιστα, λέγεται, ειδική γραμμή για τα τηλεφωνήματά του!
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ απέκτησαν τη φήμη τους την ίδια στιγμή που έγιναν «στύλοι» της Φλορ. Στο τέλος του πολέμου, ο τόπος μετατράπηκε στη συνέχεια στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής του Παρισιού . Νέοι καλλιτέχνες, στοχαστές και λάτρεις της τζαζ που έχουν κάνει τα κελάρια του Saint-Germain έδρα τους συναντώνται ολοένα και περισσότερο στο Flore. Για μερικά χρόνια, οι Boris Vian , Léo Ferré και Jacques Prévert το έκαναν βάση τους.
Ωστόσο, τα χρόνια περνούν και η ατμόσφαιρα αλλάζει. Ο τόπος θα συνεχίσει να προσελκύει καλλιτέχνες και διανοούμενους, αλλά έρχονται όλο και λιγότερο για να βρουν ένα ευχάριστο μέρος και όλο και περισσότερο για να φανούν εκεί. Σήμερα, ένα ταρτ τατέν κοστίζει 15€, μια σαλάτα του Καίσαρα 20€ και η εμβληματική σοκολάτα Flore 7€.
Δείτε επίσης
