Αυτό έκανα το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1996.
Χθες, στις 11 Νοεμβρίου αυτής της χρονιάς, μπήκα στα εβδομήντα τέσσερα. Εβδομήντα τέσσερα!
Ο Γιοχάννες Μπραμς σταμάτησε να συνθέτει συμφωνίες όταν ήταν πενήντα πέντε. Αρκετά! Ο πατέρας
μου, που ήταν αρχιτέκτονας, είχε σιχαθεί την αρχιτεκτονική όταν ήταν πενήντα πέντε. Αρκετά! Οι Αμερικανοί συγγραφείς σ’ αυτή την ηλικία έχουν ήδη γράψει τα καλύτερα έργα τους (οι άντρες). Αρκετά! Τα πενήντα πέντε είχαν περάσει για μένα πριν από πολύ καιρό.
Σπλαχνιστείτε με!
Η ψαρούκλα μου, που βρομούσε τόσο, λεγόταν Χρονοσεισμός. Ας τη σκεφτόμαστε με τον τίτλο Χρονοσεισμός Ένα. Και ας σκεφτόμαστε τούτο εδώ, μια σούπα φτιαγμένη από τα καλύτερα μέρη της ανακατεμένα με
σκέψεις και εμπειρίες των τελευταίων εφτά περίπου μηνών, με τον τίτλο Χρονοσεισμός Δύο.
Οκέι;
Η υπόθεση στο Χρονοσεισμός Ένα ήταν ότι ένας χρονοσεισμός, μια ξαφνική ανωμαλία, μια διακοπή στο χωροχρονικό συνεχές, ανάγκασε τους πάντες και τα πάντα να κάνουν ακριβώς όσα είχαν κάνει την προηγούμενη
δεκαετία, καλώς ή κακώς, για δεύτερη φορά. Ήταν ένα déjà vu που θα κρατούσε δέκα ολόκληρα χρόνια. Κανείς
δε θα μπορούσε να παραπονεθεί ότι η ζωή ήταν όλο τα ίδια και τα ίδια ή να ρωτήσει αν του είχε στρίψει καμιά
βίδα ή αν τους είχαν στρίψει ολωνών οι βίδες.
Κανείς δε θα μπορούσε να πει απολύτως τίποτα στην επανάληψη αν δεν το είχε πει την πρώτη φορά εκείνη
τη δεκαετία. Δε θα μπορούσε ούτε τη ζωή του να σώσει ή τη ζωή κάποιου αγαπημένου του προσώπου αν δεν
είχε καταφέρει να τη σώσει την πρώτη φορά. Έβαλα τον χρονοσεισμό να κάνει rewind μέσα σε μια
στιγμή, να γυρίσει τους πάντες και τα πάντα από τις 13 Φεβρουαρίου 2001 πίσω στις 17 Φεβρουαρίου 1991.
Και ύστερα έπρεπε όλοι να ξαναγυρίσουμε στο 2001 από τον δύσκολο δρόμο, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα,
χρόνο τον χρόνο, να στοιχηματίσουμε πάλι στο λάθος άλογο, να παντρευτούμε πάλι τον λάθος άνθρωπο, να
κολλήσουμε πάλι βλεννόρροια. Τα πάντα!
Συγγραφέας Vonnegut Kurt
Photo cover:pixabay.com/Myriams-Fotos/clock
Διαβάστε επίσης:
