Την αυθεντικότητα του κόσμου που περιγράφεται στις επιστολές την επιβεβαίωσα όταν εργάστηκα στα αρχεία της
Ιστανμπούλ, του Μίνγκερ, της Γαλλίας και της Αγγλίας, μελετώντας τα έγγραφα και τα απομνημονεύματα που
αναφέρονται σε εκείνη την εποχή. Καθώς πάντως έγραφα το ιστορικό μυθιστόρημά μου, σε κάποια σημεία δεν μπορούσα παρά να ταυτιστώ με τη σουλτάνα Πακιζέ, ένιωθα σαν να επρόκειτο για ιστορία που με αφορά προσωπικά.
Η τέχνη του μυθιστορήματος βασίζεται στην ικανότητα να γράφουμε τις ιστορίες που ζήσαμε εμείς σαν να είναι
ιστορίες άλλων, και τις ιστορίες που έζησαν άλλοι σαν να τις έχουμε ζήσει εμείς. Έτσι, όποτε ένιωθα σαν κόρη πατισάχ, σαν σουλτάνα, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι έκανα ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει ο μυθιστοριογράφος. Δυσκολότερο ήταν να ταυτιστώ με τους άντρες που κατείχαν θέσεις εξουσίας, τους πασάδες και τους γιατρούς που διαχειρίζονταν τα μέτρα της καραντίνας και επέβλεπαν τη μάχη ενάντια στην πανούκλα.
Αν ένα μυθιστόρημα, από άποψη περιεχομένου και μορφής, δεν έχει την πρόθεση να αφηγηθεί την ιστορία ενός
ήρωα, αλλά να μιλήσει για τη ζωή όλων των ανθρώπων μιας εποχής, προσιδιάζοντας στην Ιστορία, είναι μάλλον πιο λειτουργικό η αφήγηση να γίνεται από πολλές, διαφορετικές οπτικές γωνίες. Από την άλλη πλευρά, εγώ συμφωνώ με την άποψη του μεγάλου συγγραφέα Χένρυ Τζέιμς –που ήταν πιο «γυναίκα» από όλους τους άντρες μυθιστοριογράφους– ότι, για να είναι πραγματικά πειστικό ένα μυθιστόρημα, όλες οι λεπτομέρειες και όλα τα γεγονότα πρέπει να παρουσιάζονται από την οπτική γωνία ενός μόνο ανθρώπου.
Συγγραφέας Pamuk Orhan
Photo cover:pixabay.com/fotosforyou_rk/isnland
Διαβάστε επίσης:
