Μπορεί ακόμα και να γυρίσω…
Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι η ζωή δεν είναι βαρετή και αξίζει μόνο όταν ξεπερνάς τα όρια και τα περιθώρια. Τώρα που μεγάλωσα, είμαι σίγουρη.
Λένε για μένα, ότι έχω ειδικευτεί στο να σχεδιάζω πολέμους και να τους κερδίζω, ότι φεύγω γρήγορα χωρίς ενδοιασμούς και «σκοτώνω» εύκολα, οτιδήποτε με πιέζει.
Ασήμαντα όπλα για έναν ημιμαθή μαθητευόμενο μάγο, λέω εγώ. Για να πω την αλήθεια, φλέρταρα πάντα με την άκρη του γκρεμού και μου έγινε συνήθεια… Ερωτευόμουν όχι ανθρώπους, αλλά τα μυστικά που έκρυβαν. Έβλεπα πιο ενδιαφέρουσα τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και γοητευόμουν ασύστολα από τον κίνδυνο.
Με άλλα λόγια, ήμουν και είμαι εθισμένη στην αδρεναλίνη. Πριν χρόνια, σε ένα σίγουρο πόλεμο έχασα την καρδιά μου, γεγονός που δεν το περίμενα, το ομολογώ. Με αποχαιρέτισαν όλοι, με δάκρυα στα μάτια, αλλά επειδή ήταν πολύ εύκολο για μένα να πεθάνω, διάλεξα κάτι εξαιρετικά επώδυνο…
Να συνεχίσω να ζω.
Χωρίς καρδιά και με βαθιές ουλές παντού, αποφάσισα να συνεχίσω, αναθεωρώντας ό,τι ήξερα μέχρι τότε.
Πέταξα κάθε τι ανώφελο και έχτισα την κοσμοθεωρία μου από την αρχή. Συνέχισα να προχωράω, χωρίς να μ αγγίζει τίποτα .
Φέτος το φθινόπωρο, ήρθα στην πόλη μου. Περπάτησα πολύ, γέλασα και αισθάνθηκα -απίστευτο- για κάποιον που δεν έχει καρδιά. Για μια στιγμή πίστεψα πως χτύπησε ξανά η καρδιά μου.
Αλλά όχι. Απλά το μυαλό μου, θυμήθηκε ξανά το συναίσθημα της χαράς.
Τελικά, εμείς εδώ στο βορρά, έχουμε δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Γυρνώντας στην Αθήνα, φόρεσα ξανά την πανοπλία μου και διαπίστωσα ότι με στένευε φοβερά, για πρώτη φορά.
Και σκέφτηκα, έτσι από το πουθενά, ότι μπορεί ακόμα και να γυρίσω…..
Κατερίνα Γιατζόγλου, απόσπασμα από το βιβλίο “Η τέχνη της χαράς”
Εκδόσεις Λιβάνη
Photo cover:pixabay.com/PixxlTeufel/swan
Διαβάστε επίσης:
