Σαν σήμερα το 1980 πέθανε ο Πίτερ Σέλερς (Richard Henry Sellers, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα). Ήταν Βρετανός ηθοποιός, που έγινε γνωστός στη δεκαετία του ’60, ιδιαίτερα για τον ρόλο του Επιθεωρητή Κλουζώ, στη σειρά ταινιών Ροζ Πάνθηρας.
Γεννήθηκε στο Σάουθσι του Πόρτσμουθ στις 8 Σεπτεμβρίου 1925. Η οικογένειά του συμμετείχε στα βαριετέ της εποχής, κάτι που έκανε και ο ίδιος από μικρή ηλικία, μαθαίνοντας στην πράξη χορό, τραγούδι και ηθοποιία, ενώ έπαιξε και ντραμς σε διάφορες τζαζ μπάντες. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στη RAF ως μη-ιπτάμενος, λόγω της κακής του όρασης.
Μετά τον πόλεμο ξαναγύρισε στα βαριετέ, ενώ αργότερα παρουσίασε την ραδιοφωνική εκπομπή The Goon Show που μεταφέρθηκε στην τηλεόραση και τον έκανε αρκετά γνωστή. Το 1955 άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο, κάνοντας επιτυχία με βρετανικές κωμωδίες, πιο σημαντική απ’ τις οποίες ήταν Το ποντίκι που βρυχάται. Το 1962 συμμετείχε στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ Λολίτα από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ υποδυόμενος τον ρόλο του Κλαιρ Κίλτι. Έκανε μεγαλύτερη και διεθνή επιτυχία μετά την εμφάνισή του στην ταινία Ο ροζ Πάνθηρας το 1963, και στη συνέχειά της του 1964, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε και στη σημαντική κωμωδία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ S.O.S Πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove), παίζοντας τρεις διαφορετικούς ρόλους. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Σουηδή ηθοποιό Μπριτ Έκλαντ και έπαθε την πρώτη του καρδιακή προσβολή.
Ακολούθησαν τρεις συνέχειες του Ροζ Πάνθηρα αλλά και άλλες σημαντικές ταινίες όπως Καζίνο Ρουαγιάλ, Το πάρτυ, Τα σατανικά κόλπα του Φου Μαντσού και ο βασικός ρόλος στην ταινία Να είσαι εκεί κύριε Τσανς (Being there Mr. Chance) του Γέρζι Κοζίνσκι που του χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα.
Ο Σέλερς πάλευε χρόνια με την κατάθλιψη και παρά την επαγγελματική επιτυχία, είχε ανασφάλειες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Υπήρξε μια αινιγματική φιγούρα του κινηματογράφου και σύμφωνα με όσα ο ίδιος δήλωνε δεν είχε καμία προσωπική ταυτότητα πέρα από τους ρόλους που υποδύθηκε. Στη δεκαετία του ’70, τα προβλήματα με τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά εντάθηκαν και συχνά ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με τους σκηνοθέτες και τους συμπρωταγωνιστές του.
Πέθανε στις 24 Ιουλίου 1980 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία μολις 55 χρονών. Δυο χρόνια μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία Στα ίχνη του Ροζ Πάνθηρα στην οποία χρησιμοποιήθηκαν σκηνές που ο Σέλλερς είχε γυρίσει πριν το θάνατό του για τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς.
Έχουν γραφτεί και ακουστεί πάρα πολλά για τον Βρετανό ηθοποιό, καθώς οι φήμες τον θέλουν να είχε μια εκκεντρική ιδιοσυγκρασία, ενώ υπάρχουν πολλές ιστορίες που δημιουργήθηκαν γύρω από το όνομά του.
Ο Πίτερ Σέλερς υπήρξε μια αινιγματική φιγούρα του κινηματογράφου και σύμφωνα με όσα ο ίδιος δήλωνε, δεν είχε καμία προσωπική ταυτότητα πέρα από τους ρόλους που υποδύθηκε. Μάλιστα, σε επεισόδιο του “The Muppet Show” όπου εμφανίστηκε, δήλωσε: «Δεν έχω ”εγώ”. Δεν υπάρχω. Κάποτε υπήρχε κάτι σαν ”εαυτός μου”, αλλά έβαλα να μου τον αφαιρέσουν χειρουργικά». “There is no me. I do not exist. There used to be a me, but I had it surgically removed”. Η ατάκα αυτή έμεινε στην ιστορία.
Στη δεκαετία του ’70 αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά. Λόγω αυτών, αλλά και της έντονης προσωπικότητά τους, αφού χαρακτηρίζεται ως ένας εκκεντρικός, ιδιότροπος, αλλοπρόσαλλος, δύστροπος και παράξενος χαρακτήρας, ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με τους σκηνοθέτες και τους συμπρωταγωνιστές του.
Ο Πίτερ Σέλερς είχε διασκευάσει το πασίγνωστο τραγούδι των Beatles “A hard day’s night”, ενώ διατηρούσε φιλία τόσο με τον George Harrison όσο και με τον Ringo Starr. Ο Σέλερς ερμήνευσε το τραγούδι σε ρόλο Σαιξπηρικού Ριχάρδου του Τρίτου το 1965, κάνοντας απίστευτη επιτυχία και προσφέροντας πολύ γέλιο στους θαυμαστές του.
Το “πρόβλημά” του με τα χρώματα: Το πράσινο χρώμα ενοχλούσε πολύ τον Σέλερς. Δεν το φορούσε ποτέ και αρνείτο να συνεργαστεί με οποιονδήποτε το φορούσε. Επίσης, το ίδιο πρόβλημα είχε και με το μωβ χρώμα, αφού κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “After The Fox” ο σκηνοθέτης του Vittorio De Sica του είπε πως είναι το “χρώμα του θανάτου” και από τότε αυτή η ιδέα “στοίχειωσε” τον Σέλερς.
Οι πολυτάραχοι γάμοι του
Παντρεύτηκε 4 φορές κι απέκτησε 3 παιδιά. Ο Σέλερς είχε πάντοτε όμορφες γυναίκες δίπλα του και λέγεται πως οι γάμοι του ήταν πολυτάραχοι, γεμάτοι ίντριγκες. Σύζυγοί του έγιναν οι, Anne Howe (1951–1961), που μαζί της απέκτησε 2 παιδιά, τον Μάικλ και τη Σάρα, η Britt Ekland (1964–1968). Με τη Σουηδέζα ηθοποιό απέκτησε μια κόρη, την Βικτόρια, ενώ έπαιξε μαζί της και σε 3 ταινίες, η Miranda Quarry (1970–1974), η οποία ήταν μοντέλο από την Αυστραλία και η Lynne Frederick (1977–1980), η οποία ήταν Αγγλίδα ηθοποιός, και η γυναίκα με την οποία έζησε ο Σέλερς μέχρι το θάνατό του, το 1980.
Ο Πίτερ Σέλερς υπήρξε ανέκαθεν ένας πολύ βιαστικός, νευρωσικός και καταθλιπτικός άνθρωπος. Μ’ ένα χαμόγελο αυτάρεσκο και θλιμμένο μαζί. Όταν υπέστη το τελευταίο και μοιραίο έμφραγμα στις 24 Ιουλίου του 1980, ήταν μόλις 54. Και ήδη ένας τεράστιος σταρ του κινηματογράφου, αγαπητός στους πάντες τόσο για τους κωμικούς όσο και για τους σοβαρούς του ρόλους. Το ταλέντο του, η οξυδέρκειά του, οι απίθανες μιμήσεις του τον είχαν κάνει ζάπλουτο, έχοντάς τον διαρκώς υπό τα φώτα των προβολέων. Μαζί, ήταν το φιλαράκι των Βρετανών εστεμμένων και των μεγάλων του Χόλιγουντ, ενώ η αναζήτηση της τέλειας γυναίκας τον υποχρέωσε να παντρευτεί τέσσερις φορές.
Η μεγάλη του αδυναμία ήταν τα γρήγορα αυτοκίνητα. Είχε αναπτύξει δεσμούς συντροφικότητας με άλλους εραστές της ταχύτητας, όπως ο Λόρδος Σνόουντον, αλλά χρησίμευαν και ως μέσο εντυπωσιασμού ωραίων γυναικών. Το αγαπημένο του αυτοκίνητο, αυτό με το οποίο κυκλοφορούσε καθημερινά όταν ζούσε στη Γενεύη στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ήταν μια Ferrari 275 GTB/4 με το τιμόνι δεξιά. Το πάθος του για την ταχύτητα πήγαινε χέρι-χέρι με τους δαίμονές του. Τον οδηγούσαν σε επόμενα άλματα, γυναίκες, αυτοκίνητα, παιχνίδια, σπίτια σε ρυθμό ζαλιστικό και τρομακτικό.
Στην πραγματικότητα, αυτό που τροφοδότησε το μύθο του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς μέχρι σήμερα είναι ότι ακριβώς ο Σέλερς ήταν και διανοητικά ασταθής και σωματικά αδύναμος. Του άρεσε να λέει πως ώφειλε την επιτυχία του στο γεγονός πως δεν διέθετε προσωπικότητα. Ασφαλώς και διέθετε, απλώς δεν ήταν ευχάριστη. Ο εγωκεντρισμός του είχε κάτι το τερατώδες. Ωστόσο, το ταλέντο του ήταν θεϊκό. Μπορούσε να υποδύεται ρόλους τόσο διαφορετικούς και πειστικούς όσο εκείνον του Επιθεωρητή Κλουζό στον Ροζ Πάνθηρα και του Τσανς στο υποψήφιο για Όσκαρ Νά ‘σαι κει κύριε Τσανς, του Δρ. Στρέιντζλαβ στο S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα και του Κλερ Κίλτι στη Λολίτα.
Σύμφωνα με τον Πίτερ, κατάφερνε να δώσει ζωή στους ρόλους του χάρη στο κενό που υπήρχε στην ψυχή του. Ενδεχομένως, να ίσχυε το βεβαι είναι πως 40 χρόνια μετά το θάνατό του εξακολουθεί να επηρεάζει τους μεγαλύτερους κωμικούς του καιρού μας, από τον Τζιμ Κάρεϊ και τον Στιβ Κούγκαν ώς τον Ρόμπιν Ουίλιαμς και τον Γουίλ Φάρελ.
Ίσως εξαιτίας αυτής της βαριάς κληρονομιάς, ο Σέλερς γινόταν όλο και πιο εκκεντρικός με το πέρασμα του χρόνου. Ήδη ο Μίλιγκαν έλεγε γι’ αυτόν πως ήταν ανίκανος να νιώσει ευτυχία. Πως έβλεπε τη ζωή σαν μια ανυπόφορη διαδρομή. Κι υπήρχε μέσα του μια υποβόσκουσα βία. Μαζί με πολλή ζήλια. Όχι μόνο για τις γυναίκες του, αλλά και για τον Άλεκ Γκίνες που θαύμαζε. Μετά την πρώτη του καρδιακή προσβολή, κατάντησε εργασιομανής και εξαρτημένος από τον αστρολόγο Maurice Woodruff, δίχως τα φώτα του οποίου δεν μπορούσε να πάρει οιαδήποτε επαγγελματική απόφαση. Ανέπτυξε μια εμμονική αποστροφή για το πράσινο και το βιολετί χρώμα, ενώ συχνά ήταν αδύνατο να διακρίνει φαντασία και πραγματικότητα. Είχε μια αδυναμία στις Bentleys και τις Rolls-Royces. Είχε αγοράσει μία, της οποίας ο προηγούμενος ιδιοκτήτης ήταν ο Κάρι Γκραντ. Όταν θέλησε να την ξεφορτωθεί, έβαλε μια αγγελία στους Times που έλεγε: «Όχημα φέρον τίτλους ευγενείας, το οποίο εύχεται να απαλλαγεί του κατόχου του».
Από Ferrari, διέθετε τρεις. Μία 500 Superfast, μία 275 GTB και μία 250 GTE. Πρότεινε στον Ράιαν Ο’Νιλ λοιπόν να ανταλλάξει μία απ’ αυτές με τη γυναίκα του εκείνη την εποχή Λι Τέιλορ-Γιανγκ (η οποία έμοιαζε στην Έκλαντ). Ωστόσο, υπήρξε μοναδικός. Ο Γουίλ Φάρελ έλεγε πως κατάφερνε να συνδυάζει την απαράμιλλη λεπτότητα στις αποχρώσεις με την ακραία υπερβολή κι όλα αυτά ταυτόχρονα. Ένα διάσημο ανέκδοτο θέλει τον Σέλερς να έχει ζητήσει στην κηδεία του να παίξουν το In the Mood του Γκλεν Μίλερ που σιχαινόταν, σε δόξα των επικριτών του. Μια κακία που σίγουρα θα του έφτιαχνε τη διάθεση ειπώθηκε μετά το θάνατό του από τον παλιό του παραγωγό Roy Boulting: «Ήταν ένας ελεεινός άνθρωπος. Ίσως ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του – ακόμα κι αν είχε πολλούς ανταγωνιστές». Ο ίδιος μπόρεσε μια φορά να εξομολογηθεί πως «Απλώς θα μ’ άρεσε να είμαι ευτυχισμένος».
Δείτε επίσης
