Ο δρόμος για την Ντάουνινγκ Στριτ φαντάζει μακρύτερος από την πτήση επιστροφής για Αγγλία. Κάθομαι στο
πίσω κάθισμα ενός ταξί μετά από ένα χαοτικό εικοσιτετράωρο. Η άσφαλτος τραντάζεται κάτω από τις ρόδες του
μαύρου αυτοκινήτου πάνω στον αυτοκινητόδρομο Μ4 –
όπως τρανταζόταν και τη στιγμή που προσγειωνόμασταν,
μόλις λίγες ώρες πριν, στο αεροδρόμιο του Χίθροου. Τα
πόδια μου επιτέλους πατούν στέρεο έδαφος. Ή μάλλον
όχι ακόμη.
Έχω μόλις επιστρέψει από το Ντουμπάι, όπου κέρδισα
το Global Teacher Prize –αυτό που αποκαλούν και «Νόμπελ της διδασκαλίας»– και τώρα είμαι στον δρόμο για
το Γουέστμινστερ, όπου θα συναντήσω την πρωθυπουργό,
Τερέζα Μέυ.
Περνάμε μια αερογέφυρα και κοιτάζω προς τα κάτω.
Να η έξοδος που θα έπαιρνα μια συνηθισμένη μέρα για
να βρεθώ στην τάξη μου, στο Κοινοτικό Σχολείο του Άλπερτον, στο Μπρεντ. Στο δαχτυλίδι αριστερά, έπειτα μια
μικρή διαδρομή ανάμεσα σε γνώριμα συγκροτήματα κατοικιών και σε δρόμους με μαγαζιά από τη μια και την
άλλη πλευρά τους, ώσπου τελικά φτάνω στο τμήμα εικαστικών, στο φυσικό μου περιβάλλον. Όμως τώρα απομακρυνόμαστε από το αγαπημένο μου σχολείο, πάμε ολοταχώς για το κέντρο του Λονδίνου, όπου μας περιμένει η πρωθυπουργός.
Φαντάζει σουρεαλιστικό.
Δεν είμαι σίγουρη, ακόμη και τώρα, πώς ξεκίνησαν όλα
αυτά. Επιλέχτηκα μέσα από περισσότερους από 30.000
εκπαιδευτικούς – μια δασκάλα εικαστικών από ένα σχολείο του Λονδίνου. Θυμάμαι θολά τη στιγμή που είπαν το
όνομά μου, τον λόγο που είχα ετοιμάσει, τις ζητωκραυγές,
τους διασήμους, τις ευχές στα παρασκήνια, τους συνυποψήφιούς μου για το βραβείο και τα περήφανα πρόσωπα
των γονιών μου μέσα στο πλήθος – θα επιστρέψουμε αργότερα σε όλα αυτά.
Προς το παρόν, μου λείπει ύπνος, γιατί αυτό το κορίτσι –προερχόμενο και το ίδιο από ένα υποβαθμισμένο
σχολείο του κεντρικού Λονδίνου– δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό από την πρώτη του πτήση σε διακεκριμένη θέση, κι ας ήταν νυχτερινό το δρομολόγιο.
Στη χειραποσκευή μου είχα πακετάρει ένα μαύρο φόρεμα και μια μαύρη ζακέτα με χρυσούς ιριδισμούς, με
σκοπό να αλλάξω στο αεροπλάνο –τις τσακίσεις τις ισιώνω με τα χέρια–, καθώς κι ένα περιδέραιο με χάντρες,
γιατί ξέρω πως η συγκεκριμένη πρωθυπουργός ασχολείται ιδιαίτερα με τα δικά της αξεσουάρ. Δεν είναι τόσο
πως θέλω να την εντυπωσιάσω, όσο ότι έχω να παίξω έναν
ρόλο και δεν πρέπει να απογοητεύσω την άλλη πλευρά.
Το μακιγιάζ μου είναι φρέσκο, παρόλο που τα μάτια μου
είναι κάπως κόκκινα από την έλλειψη ύπνου, και στέκομαι όρθια μόνο χάρη στην αδρεναλίνη.
Δίδαξε. Μπορείς; Τι χρειάζεται για να χτιστεί η επόμενη γενιά
Συγγραφέας Zafirakou Andria ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη
Photo cover:pixabay.com/ddimitrova/girl
Διαβάστε επίσης:
