Ο Αμερικανός πρωτοπόρος παπαράτσι Ρον Γκαλέλα έφυγε από τη ζωή λίγο καιρό πριν, συγκεκριμένα στις 30 Απριλίου 2022 σε ηλικία 91.
Ο Ρον Γκαλέλα (Ron Galella) πέθανε τον περασμένο Απρίλιο, στις 30 Απριλίου 2022, σε ηλικία 91 ετών, αφήνοντας πίσω του μια απαράμιλλη καριέρα και ένα αρχείο που περιέχει μερικές από τις πιο διάσημες εικόνες. Τζάκι Κένεντι, Έλβις, Φρανκ Σινάτρα, Μάρλον Μπράντο, Σον Πεν, Μαντόνα, Μάικλ Τζάκσον, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Μικ Τζάγκερ, Νταϊάνα Ρος, Μπρουκ Σιλντς, Λιζ Τέιλορ — η λίστα των ανθρώπων που φωτογράφισε είναι ατελείωτη. Το ίδιο και οι εκθέσεις που του έχουν αφιερωθεί. Αν και η δουλειά του ήταν να κυνηγά αστέρες και να “κλέβει” στιγμιότυπα, οι φωτογραφίες του έχουν αναγνωριστεί ως τέχνη, εκτίθενται σε μεγάλες γκαλερί και αγοράζονται από συλλέκτες και μουσεία συμπεριλαμβανομένου του MoMA στη Νέα Υόρκη , Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο ,η Tate Modern στο Λονδίνο, και το Μουσείο Φωτογραφίας του Ιδρύματος Helmut Newton στο Βερολίνο .
O Ron Edward Galella όπως ήταν ολόκληρο το όνομά του ήταν Αμερικανός φωτογράφος, γνωστός ως πρωτοπόρος παπαράτσι . Ονομάστηκε “Paparazzo Extraordinaire” από το Newsweek και “ο Νονός της κουλτούρας των παπαράτσι των ΗΠΑ” από το περιοδικό Time και το Vanity Fair , θεωρείται από το Harper’s Bazaar ως “αναμφισβήτητα ο πιο αμφιλεγόμενος παπαράτσι όλων των εποχών”. Φωτογράφισε πολλές διασημότητες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και κέρδισε την προσοχή για τις διαμάχες του με μερικούς από αυτούς, όπως η Τζάκι Κένεντι και ο Μάρλον Μπράντο . Παρά τις πολυάριθμες διαμάχες και ισχυρισμούς περί καταδίωξης, το έργο του Galella εγκωμιάστηκε και εκτέθηκε σε γκαλερί τέχνης σε όλο τον κόσμο.
Ο Γκαλέλα ήταν γνωστός για την εμμονική του μεταχείριση της Τζάκι Κένεντι και τις επακόλουθες νομικές μάχες που συνδέονταν με αυτήν. Η New York Post την χαρακτήρισε «την πιο συνεξαρτώμενη σχέση celeb-pap[arazzo] ποτέ». Η δίκη ελεύθερου λόγου του 1972 Galella εναντίον Κένεντι οδήγησε σε περιοριστική εντολή να κρατηθεί ο Galella 45 μέτρα (αργότερα άλλαξε σε 22) μακριά από την Τζάκι. Βρέθηκε ένοχος για παραβίαση αυτής της εντολής τέσσερις φορές και αντιμετώπισε επτά χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 120.000 $. αργότερα συμβιβάστηκε με ένα πρόστιμο 10.000 δολαρίων και παραχώρησε τα δικαιώματά του να φωτογραφίζει την Τζάκι και τα παιδιά της.
Στις 12 Ιουνίου 1973, ο ηθοποιός Μάρλον Μπράντο χτύπησε τον Γκαλέλα στο πρόσωπο έξω από ένα εστιατόριο στην Chinatown στη Νέα Υόρκη , σπάζοντας το σαγόνι του φωτογράφου και βγάζοντας πέντε από τα δόντια του στην αριστερή πλευρά του στόματός του. O Γκαλέλα ακολουθούσε τον Μπράντο, τον οποίο συνόδευε ο Ντικ Κάβετ στο εστιατόριο μετά από μαγνητοφώνηση του The Dick Cavett Show νωρίτερα εκείνη την ημέρα. Ο Γκαλέλα προσέλαβε τον δικηγόρο Stuart Schlesinger για να μηνύσει τον Brando και τελικά συμβιβάστηκε με 40.000 δολάρια ΗΠΑ. Ο Schlesinger αναφέρθηκε στο ντοκιμαντέρ του 2010 Smash His Camera ότι ο Γκαλέλα έλαβε τα δύο τρίτα, αλλά νοιαζόταν μόνο για το να βγει το μήνυμα, “Δεν θέλω να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να με χτυπήσει με γροθιές αν του βγάζω φωτογραφία. Βγάλε αυτήν την ιστορία, όχι τα χρήματα.” Την επόμενη φορά που ο Γκαλέλα κυνήγησε τον Μπράντο, φόρεσε ποδοσφαιρικό κράνος.
Ο Γκαλέλα έχασε επίσης κάποτε ένα δόντι όταν τον ξυλοκόπησαν οι φρουροί ασφαλείας του Ρίτσαρντ Μπάρτον . Μήνυσε ανεπιτυχώς τον ηθοποιό.Η Elizabeth Taylor , η οποία έτεινε να είναι ανεκτική με τους φωτογράφους, ακούγεται συχνά να μουρμουρίζει, “Θα σκοτώσω τον Ron Galella!” αν και η ηθοποιός αργότερα θα χρησιμοποιούσε τις φωτογραφίες του στη βιογραφία της.
Οι άλλοι στόχοι του Galella ήταν ο Elvis Presley , του οποίου οι σωματοφύλακες του έκοψαν τα λάστιχα, η Brigitte Bardot , της οποίας το προσωπικό ασφαλείας τον “στρίμωξε” ο εστιάτορας Elaine Kaufman του Elaine’s πέταξε κάποτε ένα καπάκι κάδου στο κεφάλι του, και ο Sean Penn ., ο οποίος τον έφτυσε και φέρεται να τον γρονθοκόπησε ενώ φωτογραφιζόταν με την τότε σύζυγό του Μαντόνα .
Παρά αυτές τις διαμάχες, οι γκαλερί τέχνης σε όλο τον κόσμο έχουν εκτιμήσει το έργο του για την καλλιτεχνική και κοινωνικοϊστορική του αξία. Επαινέθηκε από τον Andy Warhol , ο οποίος είπε: “Η ιδέα μου για μια καλή φωτογραφία είναι αυτή που είναι στο επίκεντρο και για ένα διάσημο πρόσωπο που κάνει κάτι άγνωστο. Είναι να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη λάθος στιγμή. Γι’ αυτό ο αγαπημένος μου φωτογράφος είναι ο Ρον Γκαλέλα». Ο συγγραφέας τέχνης Glenn O’Brien τον όρισε ως “λαμπρό ρεαλιστή ικανό να εκπροσωπήσει πιστά τον κόσμο”. Μία από τις φωτογραφίες της Γκαλέλα που απεικονίζει τη Τζάκι Κένεντι με την ονομασία «Ανεμφημένη Τζάκι», συμπεριλήφθηκε στις «Οι πιο επιδραστικές εικόνες όλων των εποχών» από το περιοδικό Time το 2016.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Galella τράβηξε πάνω από τρία εκατομμύρια φωτογραφίες δημοσίων προσώπων.
Ο Galella γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 10 Ιανουαρίου 1931, σε μια οικογένεια ιταλικής καταγωγής. Ο πατέρας του, Vincenzo, ήταν μετανάστης από το Muro Lucano , Basilicata , που κατασκεύαζε πιάνα και φέρετρα, η μητέρα του, Michelina (Marinaccio), γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ από μετανάστες από το Μπενεβέντο της Καμπανίας , και εργάστηκε ως πλέκτρα. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, κέρδισε μια διετή υποτροφία στο Ινστιτούτο Pratt στο Μπρούκλιναλλά το απέρριψε λόγω των ελλείψεων του στα μαθηματικά.
Ο Galella υπηρέτησε ως φωτογράφος της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1951 έως το 1955, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου της Κορέας . Αργότερα παρακολούθησε το Art Center College of Design στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια , αποφοίτησε με πτυχίο φωτορεπορτάζ το 1958. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο Galella τραβούσε φωτογραφίες των σταρ που έφταναν στις πρεμιέρες ταινιών, πουλώντας τις σε περιοδικά όπως το National Enquirer και το Photoplay Σύντομα έγινε γνωστός για τη φωτογραφική του προσέγγιση, απεικονίζοντας διάσημους ανθρώπους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Το 2009, η πατρίδα του πατέρα του, ο Muro Lucano , έκανε τον Galella επίτιμο δημότη . Ήταν το θέμα μιας ταινίας ντοκιμαντέρ του 2010 του Leon Gast με τίτλο Smash His Camera . Ο τίτλος της ταινίας είναι ένα απόσπασμα από τη Ζακλίν Κένεντι Ωνάση που απευθύνεται στον πράκτορα ασφαλείας της αφού η Γκαλέλα καταδίωξε αυτήν και τα παιδιά της στο Central Park της Νέας Υόρκης . Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2010, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής Σκηνοθεσίας στην κατηγορία Ντοκιμαντέρ των ΗΠΑ. Έλαβε επίσης θετικές κριτικές στο 54οBFI London Film Festival πριν προβληθεί στο BBC .
Το πρωτότυπο «παπαράτσο» μετέτρεψε τα κυνηγητά αστέρων …σε μορφή τέχνης, αποτυπώνοντας ανεξίτηλες εικόνες όλων από την Τζάκι Κένεντι μέχρι τον Μικ Τζάγκερ, τον Μάρλον Μπράντο μέχρι τον Μάικλ Τζάκσον.
Σε μια συνέντευξη λίγο πριν από το θάνατό του, σκέφτηκε την κληρονομιά του – και μοιράστηκε τα κόλπα του στη δουλειά και μίλησε για τη Χρυσή Εποχή των Διασημοτήτων.
Τι ψάξετε στους celebrities που φωτογράφισες;
Ομορφιά, αλλά όχι μόνο. Φυσικότητα και δράση. Ποτέ δεν μου άρεσε τα αστέρια να ποζάρουν πάρα πολύ. Έψαχνα για ρεαλιστικές εικόνες.
Ποια ήταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας σας;
Αυτό στο Studio 54. Όλοι περνούσαν από εκεί τη μια ή την άλλη στιγμή. Θα πήγαινες εκεί αργά και θα τους έπιανες όλους.
Πώς ήταν διαφορετικά τα αστέρια εκείνων των ημερών από αυτά του σήμερα;
Είχαν λιγότερα φίλτρα. Ήταν πιο αυθόρμητοι και ελεύθεροι. Τώρα κάνουν μαθήματα για το πώς να αντιμετωπίζουν τα μέσα ενημέρωσης, πώς να πηγαίνουν στην τηλεόραση. Γελάνε πάρα πολύ, δείχνουν τα δόντια τους. Και είναι πάντα περικυκλωμένοι από σωματοφύλακες.
Μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες σας δείχνει την Τζάκι Κένεντι να διασχίζει τον δρόμο στη Νέα Υόρκη με τα μαλλιά της ανακατωμένα από τον άνεμο. Πώς τα κατάφερες;
Είναι η καλύτερη μου φωτογραφία, η Μόνα Λίζα μου, και όχι μόνο επειδή είναι η πιο διάσημη, αλλά και λόγω της έκφρασής της, αυτό το χαμόγελο μόνο των ματιών. Μια φυσική, διαχρονική ομορφιά, χωρίς μακιγιάζ. Είναι μια φωτογραφία που είναι παιδί της τύχης: βρισκόμουν στο Central Park κάνοντας γυρίσματα με ένα μοντέλο. Είχα αναλάβει τη δουλειά μόνο και μόνο επειδή ήταν στην 88η οδό, κοντά στο σπίτι της Τζάκι, και ήλπιζα ότι θα προλάβαινα να τη δω. Και όντως το έκανα. Την κυνήγησα για μερικά τετράγωνα σε ένα ταξί, για να μην με αναγνωρίσει. Όταν βγήκα, τη βρήκα σχεδόν μπροστά μου και τράβηξα απότομα. Μετά από εκείνη την πρώτη φωτογραφία έβαλε τα γυαλιά ηλίου που κρατούσε, αλλά μέχρι τότε την είχα βγάλει. Είχα την τέλεια εικόνα.
Υπάρχει άλλο ένα από τα τρεξίματά της. Έτρεχε από σένα;
Είχε πάρει την κόρη της να παίξει τένις. Με είδε και, για να μην φωτογραφίσω την Καρολάιν, έτρεξε. Ήταν πεπεισμένη ότι θα την κυνηγούσα, όπως και στην πραγματικότητα.
Κάνω λάθος ή είχες λίγο εμμονή με την Τζάκι; Φήμες λένε ότι έβγαινες με την βοηθό της για λίγο.
Μια Νορβηγίδα που ονομάζεται Γκρέτα, ναι. Μου έδινε πληροφορίες όπως για το πού πήγε για το μανικιούρ της η Τζάκι… μετά μια φορά μας είδε μαζί και την απέλυσε.
Άρα έχω δίκιο. Είχατε εμμονή.
Την έλεγα το χρυσό μου κορίτσι. Δεν θα το έλεγα όμως εμμονή. Μου άρεσε γιατί έπαιζε μαζί. Δεν την πείραζε να φωτογραφηθεί. Ήταν φυσική. Δεν πόζαρε. Ήταν γεμάτη ζωή. Πάντα έκανε κάτι: έκανε τζόκινγκ, αγόραζε βιβλία, έβλεπε φίλους. Ήταν ενδιαφέρον να τη φωτογραφίσω. Εξάλλου, εκτίμησε τη δουλειά μου. Όταν της έδωσα το πρώτο μου βιβλίο για εκείνη, έμαθα από κοινούς γνωστούς ότι το είχε βάλει σε κοινή θέα στο σαλόνι της, όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της.
Ωστόσο, υπήρχαν κάποια προβλήματα μεταξύ σας.
Ήταν πολύ προστατευτική με τα παιδιά της. Η μόνη φορά που παραπονέθηκε ήταν όταν τη φωτογράφισα σε ένα ποδήλατο στο Central Park με τον John Jr. Έστειλε τον σωματοφύλακά της να μου ζητήσει την ταινία, ήθελε να καταστρέψω τις φωτογραφίες. Δεν το παρέδωσα και με συνέλαβαν για παρενόχληση. Με τη συμβουλή του δικηγόρου μου αντέκρουσα. Το 1972, ένας δικαστής διέταξε την Galella να απέχει 22 μέτρα από την κυρία Κένεντι και 27 από τα παιδιά της. Μια δεκαετία αργότερα, διακινδυνεύοντας ποινή φυλάκισης για παραβίαση της εντολής, η Galella συμφώνησε να μην τους φωτογραφίσει ποτέ ξανά.
Εκτός από την βοηθό της, είχατε άλλους πληροφοριοδότες;
Είχα δίκτυο, ναι. Άτομα που δούλευαν σε ξενοδοχεία, για παράδειγμα. Κάποτε ήμουν ο μόνος που φωτογράφιζα τη Λιζ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον γιατί ήξερα ότι βρίσκονταν σε διαφορετικό ξενοδοχείο από το Plaza, όπου έμεναν συνήθως.
Υπάρχει κάποιος που δεν θα μπορούσατε να φωτογραφίσετε που θα θέλατε;
Μέριλιν Μονροε. Έχασα την ευκαιρία. Κάποτε ήμουν στο στούντιο δίπλα σε αυτό που γύριζαν το Bus Stop και επειδή έκανα άλλη δουλειά αποφάσισα να μην την περιμένω να βγει. Το μετάνιωσα.
Αλλά πήρες τον Έλβις.
Το 1974, στο ξενοδοχείο Hilton στη Φιλαδέλφεια. Μόλις είχε τελειώσει μια συναυλία και, αντί να βγει από πίσω από τις κουζίνες όπως έκανε συνήθως, βγήκε από την εξώπορτα, με τη λιμουζίνα να περιμένει έξω. Είναι μια σχεδόν θολή εικόνα. Ο Έλβις είναι πίσω. Μπροστά είναι ο σωματοφύλακάς του, που ίσως όχι τυχαία του μοιάζει πολύ, αλλά παρόλα αυτά μου αρέσει. Στην πραγματικότητα, ίσως εξαιτίας αυτού.
Πες μου για τη στιγμή που ο Μάρλον Μπράντο σου έβγαλε πέντε δόντια.
Συνέβη τον Ιούνιο του 1973. Ήξερα ότι ο Μπράντο ήταν στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα με τον Ντικ Κάβετ. Τον φωτογράφισα όταν έφτασε με ελικόπτερο, τον ακολουθούσα όλη μέρα και το βράδυ, καθώς πήγαινε για φαγητό στην Chinatown, τον κυνήγησα ξανά στο δρόμο. Κάποια στιγμή είπε: «Τι θέλεις που δεν έχεις ακόμα;» Απάντησα ότι ήθελα μια φωτογραφία χωρίς γυαλιά ηλίου γιατί πουλούσαν περισσότερα χρήματα, και μετά μου έριξε μια μπουνιά. Πήγαμε για δικηγόρους και στο τέλος πήρα 40.000 $ για διευθέτηση μιας αγωγής για αποζημίωση.
Ποιο είναι το μυστικό για να έχετε την καλύτερη φωτογραφία;
Να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Και μετά τόλμη. Δεν θα νόμιζες ότι ήμουν ντροπαλός. Πήγα σε σχολή υποκριτικής, στην Πασαντίνα, ακριβώς για να καταπολεμήσω τη συστολή μου.
Ποια ήταν η τεχνική σας;
Πάντα τραβούσα με δύο κάμερες, μια ασπρόμαυρη και μια έγχρωμη. Θα έβγαζα την πρώτη φωτογραφία με έκπληξη, χωρίς να εστιάσω, χωρίς καν να κοιτάξω. Ίσως ήταν θολό, αλλά ήταν φυσικό. Αν η διασημότητα δεχόταν να φωτογραφηθεί, θα έπαιρνα περισσότερα έγχρωμα, πιο ποζεμένα, πορτραίτα. Αν αρνιόταν, είχα ακόμα μια φωτογραφία στο σπίτι. Και στο 90 τοις εκατό των περιπτώσεων το κλεμμένο, φυσικό ήταν επίσης αυτό που πουλούσε καλύτερα.
Τι μάθατε για τους celebrities όλα αυτά τα χρόνια που τους φωτογραφίζουν;
Η δουλειά που κάνουν έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση. Τα βλέπεις στην οθόνη και φαίνονται γιγάντια. Φαίνονται σούπερ ανθρώπινα, γιατί το μέγεθος της οθόνης τους κάνει να φαίνονται έτσι. Αλλά στην πραγματική ζωή δεν είναι. Στην πραγματικότητα, μερικές φορές είναι μικροσκοπικά.
Θα σε ενοχλούσε να σε θυμούνται ως παπαράτσι;
Δεν έχω κυνηγήσει ποτέ διασημότητες για να τους δω να πέφτουν ή να τους κινηματογραφώ σε ντροπιαστικές καταστάσεις. Δυστυχώς, σήμερα η λέξη «paparazzo» συνδέεται με άγευστους χαρακτήρες. Αν ήμουν ένας, ήμουν ένας με την τάξη.
**H πρωτότυπη συνέντευξη είναι απο το Vanity Fair Italia
Δείτε επίσης
