Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη παγκόσμια μουσική χωρίς τους Rolling Stones. Ομοίως, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν κόσμο χωρίς το εκπληκτικά “προχωρημένο” τραγούδι τους «(I Can’t Get No) Satisfaction» που ηχογραφήθηκε σαν σήμερα μαζί με τον Andrew Loog-Oldham το 1965.
Το κομμάτι είναι μπροστά από την εποχή του σε μεγάλο βαθμό επειδή, ανεξάρτητα από το πότε το ακούσατε για πρώτη φορά, είτε ήταν στη δεκαετία του ’60, είτε σήμερα, το κομμάτι είναι μια ηλεκτρισμένη ένεση αδρεναλίνης rock and roll.
Το τραγούδι γράφτηκε αρχικά από τους Glimmer Twins, AKA Keith Richards και Mick Jagger, οι οποίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τη φήμη και την ικανότητά τους για να μεταφέρουν την ψυχή των Delta blues στο κοινό. Έφτιαχναν κάτι εντελώς μοναδικό. Θεωρείται σε μεγάλο βαθμό από πολλούς ως η στιγμή που οι Stones ήταν πραγματικά ελεύθεροι από τα πρώτα τους δεσμά, τα οποία βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στη σύνθεση τραγουδιών άλλων. Τώρα, οι Rolling Stones έφτιαχναν τα δικά τους κλασικά τραγούδια.
Ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός και ένα βήμα που χρειαζόταν αν επρόκειτο να ανταγωνιστούν τη συνεχώς αυξανόμενη επιτυχία των Beatles. Η παραγωγή του τραγουδιού έγινε από τον μάνατζερ του συγκροτήματος Andrew Loog Oldham και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ως single τον Ιούνιο του 1965 όπου γρήγορα ανέβηκε στην κορυφή των charts στις ΗΠΑ.
Εν τω μεταξύ, στη γενέτειρά τους, τη Βρετανία, οι Rolling Stones δυσκολεύονταν να παίξουν το τραγούδι στους mainstream ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς οι στίχοι θεωρούνταν πολύ «σεξουαλικά υποβλητικοί». Θα ήταν ένα μετάλλιο τιμής που συγκρότημα θα κατείχε με περηφάνια, γνωρίζοντας ότι ίσως η γοητεία της λαμπερής απαγόρευσης θα ήταν υπερβολική για να αντέξει ο κόσμος.
Με ένα τραγούδι όπως το «Satisfaction», ένα κομμάτι που έχει μπει σε όλων τη ζωή κάποια στιγμή, θα περίμενε κανείς ότι η ιστορία του, πώς δηλαδή είχε αρχικά συλληφθεί το τραγούδι, να είναι σαν κάτι βγαλμένο από παραμύθι. Ότι ίσως ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς είχαν τραβήξει τη δομή του τραγουδιού από μια μυθική πέτρα και στη διαδικασία ανακηρύχθηκαν Βασιλιάδες της Αγγλίας. Αντίθετα όμως, αυτό το τραγούδι προέκυψε τελείως ξαφνικά, σε ένα κυριολεκτικό «όνειρο».
Ο θρύλος λέει ότι ο Κιθ Ρίτσαρντς έγραψε το τραγούδι… στον ύπνο του ενώ βρισκόταν στη δεύτερη περιοδεία του συγκροτήματος στις ΗΠΑ. Δηλώνει ότι «ξύπνησε στη μέση της νύχτας» και ηχογράφησε στο κασετόφωνο μια παιχνιδιάρικη εκδοχή του εμβληματικού πλέον riff πριν ξανακοιμηθεί. Σε αυτό το κασετόφωνο, υπάρχει μια ηχογράφηση περίπου δύο λεπτών κιθάρας που χτυπάει πριν σταματήσει η μουσική, και μετά όπως είχε πει ο ίδιος «ροχαλίζω για τα επόμενα σαράντα λεπτά».
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Ρίτσαρντς κάποτε πέρασε εννέα ημέρες στο στούντιο χωρίς ύπνο, δεν είναι αδιανόητο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε επίσης να γράψει τραγούδια κατά τη διάρκεια του ύπνου του.
Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που ο Keith Richards ήταν μάλλον επιφυλακτικός σχετικά με το τραγούδι, «Ποτέ δεν πίστευα ότι ήταν κάτι αρκετά εμπορικό για να είναι ένα σινγκλ», είπε κάποτε. Αλλά ο Τζάγκερ ήξερε καλύτερα, θυμούμενος: «Νομίζω ότι ο Κιθ πίστευε ότι ήταν λίγο βασικό. Δεν νομίζω ότι το άκουσε σωστά. Ήταν πολύ κοντά σε αυτό και απλώς ένιωθε ότι ήταν ένα ανόητο είδος riff.” Δεν ήξερε ότι θα άλλαζε τη ζωή και την πορεία του συγκροτήματος.
Για κάποιο λόγο, ίσως επειδή είναι ο Ρίτσαρντς, η εγκυρότητα αυτής της ιστορίας παραμένει εντελώς αδιαμφισβήτητη. Αυτό που αμφισβητείται συνεχώς, ωστόσο, είναι η τοποθεσία της γραφής. Υπάρχουν πολλές επιλογές για το πού γράφτηκε. Κάποιοι λένε ότι ήταν στο ξενοδοχείο Fort Harrison στο Clearwater της Φλόριντα, άλλοι λένε ένα σπίτι στο Chelsea, ενώ άλλοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι γράφτηκε στο Hilton του Λονδίνου. Η αλήθεια είναι, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Richards Life , ότι ο κιθαρίστας το έγραψε στο διαμέρισμά του στο St John’s Wood του Λονδίνου. Αλλά, για να προσθέσει σύγχυση, το “The Human Riff” είπε επίσης ότι ο Τζάγκερ έγραψε τους στίχους δίπλα στην πισίνα στο Clearwater μόλις τέσσερις ημέρες πριν ηχογραφηθεί το κομμάτι. Αν και στην οραγματικότητα, δεν είναι σημαντικό πού γράφτηκαν οι στίχοι σε σύγκριση με αυτό που έλεγαν.
Ο πυρετώδης θαυμασμός που σάρωσε όλο τον κόσμο για τους Stones και τους Beatles εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να γίνεται λίγο ανυπόφορος για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Ομοίως, το ίδιο ήταν και οι συνεχείς συγκρίσεις μεταξύ των δύο συγκροτημάτων .Πολλοί θα υποστήριζαν ότι ήταν σε αυτό το κομμάτι που οι Rolling Stones έκαναν την ηχητική τους δήλωση και εξέθεσαν τις προθέσεις τους για την καριέρα και την πορεία τους.
Οι Beatles μπορεί να ήταν οι αγαπημένοι της οικογένειας, αλλά οι Stones ήταν οι επικίνδυνοι…. αουτσάιντερ και το ‘Satisfaction’ ήταν η αρχή όλων.
Είναι εύκολο να είσαι επιπόλαιος σχετικά με τους στίχους στο “Satisfaction”, τελικά, αν κρίνουμε με τα σημερινά πρότυπα, είναι πολύ ήμεροι. Αλλά το 1965, πριν από 55 χρόνια, η παλαιότερη γενιά όχι μόνο σοκαρίστηκε από τις σεξουαλικές αναφορές και τις αιχμές στον καπιταλισμό, αλλά απειλήθηκε και εξαιρετικά από αυτόν. Οι στίχοι του Τζάγκερ κυμαίνονται από όλες τις απόψεις, από τις απλώς υποδηλωτικές έως τις συσπειρωτικές κραυγές μιας αδέσμευτης γενιάς.
Παρά τη σεξουαλική χροιά του τραγουδιού, ο τραγουδιστής στρέφει σε μεγάλο βαθμό το όπλο του στις παγίδες της εμπορευματοποίησης και όχι σε οτιδήποτε πολύ συγκεκριμένο. Καταδικάζοντας τον σύγχρονο κόσμο, ο Τζάγκερ μοιράζεται τη σύγχυσή του με μια κοινωνία όπου το ραδιόφωνο είναι όλη «άχρηστη πληροφορία» και του λένε συνεχώς από την τηλεόραση «τι πρέπει να κάνει». Είναι ένα τραγούδι γεμάτο με τα στερεότυπα μιας κοινωνίας που αγωνίζεται.
Ο Τζάγκερ σκέφτεται επίσης πώς βρίσκεται τώρα σε όλη αυτή την τρέλα. Έχοντας φτάσει γρήγορα σε ένα επίπεδο φήμης που προηγουμένως δεν είχε ταίρι, ο τραγουδιστής μιλά για τις εντάσεις του με το να είναι διασημότητα και για τις επιβλητικές περιοδείες γεμάτες πίεσης. Είναι απόδειξη της ξεκάθαρης κατεύθυνσης και της αυθεντικότητας της μπάντας.
Παρά τις διαμαρτυρίες ότι το τραγούδι δεν έχει να κάνει μόνο με το σεξ, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του κομματιού αφιερωμένο σε αυτό για το οποίο οι Stones έγιναν διάσημοι. Το 1965, καθώς το αντισυλληπτικό χάπι έγινε διαθέσιμο και τα γκρίζα σύννεφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν μακρινή ανάμνηση, μια σεξουαλική επανάσταση εξερράγη σε όλο τον κόσμο, και το το επίκεντρό της στο πολυσύχναστο Λονδίνο ήταν οο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς μέσω του «Satisfaction».
Τότε οι ιδέες της σεξουαλικότητας που κυκλοφορούσαν στους δρόμους έπρεπε να βρουν τον δρόμο τους και στα τραγούδια.
Γίνονται αναφορές σε όλο το «Satisfaction» στη σεξουαλική επανάσταση, με τον συγκεκριμένο όρο «η αντίδραση του κοριτσιού», προφανώς μια αναφορά σε ένα κορίτσι που ήθελε να κάνει σεξ —αδιανόητο το 1965. Το τραγούδι τελειώνει επίσης με μια κραυγή «ικανοποίησης» σαν να ήθελε να προσφέρει το τελευταίο καρφί στους λογοκριτές.
Φυσικά, ξέρουμε κοιτάζοντας πίσω ότι δεν ήταν καθόλου το καρφί. Όχι, αυτή ήταν η αρχή για κάτι πραγματικά θρυλικό. Το «(I Can’t Get No) Satisfaction» ήταν η στιγμή που οι Rolling Stones παρουσίασαν τις προθέσεις τους για να τους δουν όλοι. Ήταν “επαναστάτες” ήταν ειλικρινείς, ήταν προσωποποιημένη η ελευθερία… ήταν η προσωποποίηση του ροκ εν ρολ.
Ο Τζάγκερ είπε κάποτε για το κομμάτι, «Ήταν το τραγούδι που έκανε πραγματικά τους Rolling Stones, μας άλλαξε από ένα άλλο συγκρότημα σε μια τεράστια μπάντα… Έχει έναν πολύ πιασάρικο τίτλο. Έχει ένα πολύ πιασάρικο riff κιθάρας. Έχει υπέροχο ήχο κιθάρας, που ήταν πρωτότυπο εκείνη την εποχή. Και αιχμαλωτίζει ένα πνεύμα της εποχής, το οποίο είναι πολύ σημαντικό σε αυτού του είδους τα τραγούδια».
Αν υπήρχε ένα τραγούδι που να χαρακτηρίζει το ροκ εν ρολ, αυτό είναι το «Satisfaction». Για να δείξετε τα ψηλά και τα χαμηλά, το σκοτάδι και το φως, τον αγώνα και την κυκλοφορία της μουσικής όλα αυτά τα χρόνια, θα δυσκολευόσαστε να βρείτε ένα καλύτερο τραγούδι από το διαχρονικό «Satisfaction» των Rolling Stones.
Δείτε επίσης
