Σαν σήμερα το 1965 διεξήχθη ο πρώτος διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision που πραγματοποιήθηκε στο Teatro Kursaal στο Λουγκάνο της Ελβετίας την Πέμπτη 24 Μαΐου.
Οργανωμένος από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, ο πανευρωπαϊκός διαγωνισμός ήταν εμπνευσμένος από το Ιταλικό Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σαν Ρέμο. Ο Λόενγκριν Φιλιπέλλο ήταν ο πρώτος παρουσιαστής του διαγωνισμού, ο οποίος διαγωνισμός είχε διάρκεια 1 ώρα και 40 λεπτά. Επτά χώρες συμμετείχαν, με την καθεμιά να παρουσιάζει δύο τραγούδια. Δύο μέλη της κριτικής επιτροπής από όλες τις συμμετέχουσες χώρες ψήφισαν μυστικά με βάση το αγαπημένο τους τραγούδι. Νικήτρια αναδεικνύεται η Ελβετίδα Λις Άσια με το τραγούδι «Refrain».
Αυτή η πρώτη έκδοση του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision περιελάμβανε πολλές διαδικασίες που δεν επαναλήφθηκαν σε οποιαδήποτε μεταγενέστερη έκδοση: δύο τραγούδια για κάθε χώρα, μυστική ψηφοφορία, διπλή ψήφος μιας χώρας για λογαριασμό άλλης χώρας, εμφάνιση μόνο του τίτλου “Grand Prix” για το νικητή και μόνο ένας άνδρας παρουσίασε τον διαγωνισμό.
Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης στο Μονακό το 1955, τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης συζητούσαν ιδέες για τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού μουσικού διαγωνισμού, με έμπνευση το Ιταλικό Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σαν Ρέμο. Από αυτή τη συνάντηση, προήλθε ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision. Λήφθηκε μια απόφαση για τη φιλοξενία του πρώτου διαγωνισμού να λάβει χώρα στο ελβετικό θέρετρο του Λουγκάνο την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 1956.
Το Λουγκάνο είναι μια πόλη στη νότια Ελβετία και συγκεκριμένα στο ιταλόφωνο καντόνι Τιτσίνο. Είναι η ένατη μεγαλύτερη πόλη στην Ελβετία, η πρώτη στο Τιτσίνο καθώς και η μεγαλύτερη ιταλόφωνη πόλη έξω από την Ιταλία. Η πόλη βρίσκεται δίπλα στη Λίμνη του Λουγκάνο και περιβάλλεται από τις Προάλπεις του Λουγκάνο.
Χώρος διεξαγωγής
Ο πρώτος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision διεξήχθη στο Teatro Kursaal, ένα καζίνο και πρώην θέατρο, στις 24 Μαΐου 1956. Το θέατρο, σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ακίλε Σφοντρίνι, χρησιμοποιούνταν για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, χορούς και άλλα σόου. Το θέατρο έκλεισε λίγο μετά από την τελευταία του παράσταση, τον Απρίλιο του 1997 και κατεδαφίστηκε το 2001 για τις ανάγκες επέκτασης του καζίνο. Το νέο κτίριο του καζίνου στη θέση του, εγκαινιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 2002.
Ο πρώτος διαγωνισμός παρουσιάστηκε από τον Λόενγκριν Φιλιπέλλο, όντας έτσι, ο μόνος διαγωνισμός που παρουσιάστηκε μόνο από έναν άντρα, ενώ μέχρι το 2017, ήταν ο μόνος διαγωνισμός χωρίς γυναίκα παρουσιάστρια.Το σόου διήρκεσε περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά. Παρόλο που ήταν ένα πρόγραμμα του ραδιοφώνου, υπήρχαν και κάμερες στο στούντιο για τους λίγους Ευρωπαίους που είχαν τηλεόραση.
Μόνο σόλο καλλιτέχνες είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν, και τα τραγούδια δεν επιτρεπόταν να υπερβαίνουν τα 3 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα, τα οποία συνοδεύονταν από μια ορχήστρα 24 μουσικών, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Φερνάντο Πάτζι. Το κλείσιμο διαγωνισμού, από τους Joyeux Rossignols, έπρεπε να διαρκέσει περισσότερο, λόγω μιας καθυστέρησης στην βαθμολογία. Είχε ειπωθεί ότι κάθε συμμετέχουσα χώρα καλό θα ήταν να έχει έναν προκαταρκτικό εθνικό διαγωνισμό τραγουδιού.
Ψηφοφορία
Τα δύο μέλη κάθε κριτικής επιτροπής ταξίδεψαν στο Λουγκάνο για να καταθέσουν τις ψήφους τους, εκτός από του Λουξεμβούργου που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Η EBU διοργάνωσε μια μυστική ψηφοφορία και ένα σύστημα τα οποία επέτρεπαν στις κριτικές επιτροπές να ψηφίσουν τα δύο τραγούδια που εκπροσωπούσαν τη χώρα τους, καθώς και στην ελβετική επιτροπή να ψηφίσει εκ μέρους του Λουξεμβούργου. Κάποιοι μάλιστα κατηγόρησαν την ελβετική επιτροπή πως χρησιμοποίησε αυτές τις διαδικασίες για να νικήσει.Το σύστημα αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε πάλι, ενώ από τον επόμενο διαγωνισμό, η ψηφοφορία ήταν φανερή, απαγορεύτηκε στις επιτροπές να ψηφίζουν την χώρα τους, ενώ η ύπαρξη κριτικής επιτροπής από κάθε συμμετέχουσα χώρα ήταν υποχρεωτική.
Χαμένες κασέτες
Ενώ ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε και καταγράφηκε για τηλεοπτικές μεταδόσεις σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (οι τηλεοράσεις ήταν κάπως σπάνιες ακόμα εκείνη την εποχή), δεν σώθηκαν αντίγραφα, με εξαίρεση τις επαναληπτικές ερμηνείες της Λιζ Άσια στο τέλος του διαγωνισμού. Αυτός του 1956, είναι ένας από τους δύο διαγωνισμούς (ο άλλος του 1964 όπου οι κασέτες καταστράφηκαν από πυρκαγιά) που δεν έχουν σωθεί κασέτες.
Συμμετέχουσες χώρες
Επτά χώρες συμμετείχαν στον πρώτο διαγωνισμό, με κάθε μία να εκπροσωπείται από δύο τραγούδια. Δύο επιπλέον χώρες, η Αυστρία και η Δανία ήθελαν να λάβουν μέρος στον πρώτο διαγωνισμό, αλλά έχασαν την προθεσμία υποβολής των συμμετοχών και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος. Παρόλο που αρκετοί νόμιζαν πως και το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελε να συμμετάσχει, τον Ιανουάριο του 2017, η EBU αποκάλυψε πως κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ και αυτή η αντίληψη είχε δημιουργηθεί από θαυμαστές. Η EBU εξήγησε επίσης πως το βρετανικό τηλεοπτικό σόου “Festival of British Popular Song” του BBC, αποτέλεσε την έμπνευση για αρκετές αλλαγές που ενσωματώθηκαν στον διαγωνισμό, το 1957.
Διευθυντές ορχηστρών
Κάθε συμμετοχή είχε και έναν διευθυντή ορχήστρας που καθοδηγούσε την ορχήστρα. Οι παρακάτω διευθυντές ορχήστρας, καθοδήγησαν και τις δύο συμμετοχές της ανάλογης χώρας:
Flag of the Netherlands.svg Ολλανδία – Φερνάντο Πάγκι
Ελβετία – Φερνάντο Πάγκι
Βέλγιο – Λίο Σουρί
Flag of Germany.svg Γερμανία – Φερνάντο Πάγκι
Flag of France.svg Γαλλία – Φρανκ Πουρσέλ
Flag of Luxembourg.svg Λουξεμβούργο – Ζακ Λασρί
Flag of Italy.svg Ιταλία – Γκιάν Στελάρι
Αποτελέσματα
Εκτός από το νικητήριο τραγούδι, τα αποτελέσματα δεν εκδόθηκαν και δεν έγιναν γνωστά ποτέ. Το βιβλίο του Σάιμον Μπάρκλεϊ The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010 περιλαμβάνει έναν πίνακα με το ποια μπορεί να ήταν τα αποτελέσματα, αλλά ο συγγραφέας δεν δίνει μια πηγή και κάτω από τον πίνακα γράφει ότι “οι ψήφοι δεν έχουν αποκαλυφθεί ποτέ”.Σύμφωνα με τον συγγραφέα Γιαν Φέντερσεν, το “Im Wartesaal zum großen Glück” είχε βγει δεύτερο.
Διεθνής αναμετάδοση
Οι συμμετέχοντες εθνικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έστειλαν σχολιαστές για τον διαγωνισμό στην δική τους γλώσσα.
Πηγή wikipedia
Δείτε επίσης
