Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που, ενώ θέλεις να τα διαβάσεις, για κάποιον λόγο παραμένουν για μήνες –ή και για χρόνια– στη λίστα με τα αδιάβαστα (ή, χειρότερα, στη λίστα με αυτά που θέλεις να αγοράσεις αλλά δεν το έχεις κάνει ακόμα). Μέχρι που μια μέρα ένας αόρατος ώμος σε σκουντάει και σου λέει: «Ψιτ, ήρθε η ώρα του».
Αν μη τι άλλο, το BookTok αποτέλεσε για πολλούς έναν τέτοιο τεράστιο ώμο που τους σκούντηξε ώστε να διαβάσουν και να ξαναδιαβάσουν βιβλία που δεν είχαν ακριβώς ξεχαστεί, αλλά πάντως είχαν κάνει τον κύκλο τους. Χάρη στο φαινόμενο του ντόμινο, το BookTok επανέφερε στο προσκήνιο ένα βιβλίο που έλεγα πως «κάποτε θα το διαβάσω, μωρέ» και εντέλει όχι μόνο το διάβασα, αλλά και το μετέφρασα.
Φυσικά μιλάω για το Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο του Adam Silvera.
Δεν θα πω πολλά για την υπόθεση. Όσοι έχετε ακουστά το βιβλίο λίγο ως πολύ την ξέρετε. Αυτό που δεν ξέρετε όμως είναι πως ο μεταφραστής του μυθιστορήματος φοβάται υπερβολικά τον θάνατο, όπως και ο Ματέο, ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών.
Εντάξει, μπορεί, σε αντίθεση με τον Ματέο, να βγαίνω από το σπίτι μου και να ζω σε γενικές γραμμές μία κατά κοινή ομολογία φυσιολογική ζωή, ωστόσο μέσα μου εξακολουθεί να υπάρχει το παιδί που φοβόταν να κοιμηθεί, επειδή πίστευε ότι δεν θα ξυπνούσε ποτέ, που πιστεύει ότι σίγουρα παθαίνει καρδιακή προσβολή κάθε φορά που το πιάνει κρίση πανικού ή που είναι βέβαιο ότι έχει πάθει έμφραγμα και δεν έχει πρόκειται απλώς για δυσπεψία έπειτα από ένα λουκούλλειο γεύμα.
Ο θάνατος εξισώνει τους πάντες. Είναι αναπόφευκτος. Θα μας βρει είτε στον ύπνο είτε στον ξύπνιο. Στα είκοσι, στα πενήντα, στα εκατό. Ενώ στεκόμαστε στην ουρά για το λεωφορείο, πάνω σε έναν τσακωμό με τον γείτονα που δεν μαζεύει τα κακάκια που αφήνει το σκυλί του, αφού έχουμε ξεκαρδιστεί έπειτα από κάποιο αστείο ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, από το ίδιο μας το χέρι. Ή, αν το σύμπαν έχει μακάβριο χιούμορ, από ένα πιάνο με ουρά ή από ένα τεράστιο αμόνι που θα πέσει από κάποιο μπαλκόνι πάνω μας. Η υπενθύμιση πως κάποια μέρα θα πεθάνουμε είναι εκνευριστική, αγχωτική, τρομακτική.
Και το βιβλίο που έγραψε ο Silvera κάνει ακριβώς αυτό: μας υπενθυμίζει πως η κάθε μέρα –ναι, ακόμα και τη στιγμή που διαβάζουμε το βιβλίο του– μπορεί να είναι η τελευταία μας.
Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα νιώσετε διαβάζοντας αυτή την ιστορία. Κάποιοι θα πλαντάξουν στο κλάμα, άλλοι σίγουρα θα σκεφτούν «Ε, καλά, δεν είναι και για να χύνεις δάκρυ κορόμηλο που λένε μερικοί». Μπορεί να συγκινηθείτε, μπορεί και όχι. Ίσως ταυτιστείτε με τους ήρωες ή γελάσετε με το χιούμορ του Silvera. Όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, ανεξάρτητα από το πόσο θα σας αγγίξει το βιβλίο, δύσκολα θα το ξεχάσετε.
Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο, Adam Silvera σε μετάφραση του Βαγγέλη Γιαννίση.
Γράφει ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης
Photo cover:Pixabay.com/Dieterich01/woman
Διαβάστε επίσης:
