Τρέλα, αυτοκτονία, χρεοκοπία, πνιγμός… Αυτή είναι αναμφίβολα η πιο συναρπαστική και μυστηριώδης ιστορία στον κόσμο των κοσμημάτων. Αυτή, ενός διαμαντιού που κλάπηκε στην Ινδία τον 17ο αιώνα, πέρασε στα χέρια του Λουδοβίκου XIV, της Μαρίας-Αντουανέτας, του Καρτιέ και του Χάρι Ουίνστον και η οποία θα προκαλούσε το θάνατο και την ατυχία των ιδιοκτητών της.
Στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Smithsonian στην Ουάσιγκτον , σε ένα δωμάτιο βυθισμένο στο μισοσκόταδο, βρίσκεται, ο πιο διάσημος πολύτιμος λίθος στον κόσμο, το Διαμάντι της Ελπίδας, όπως είναι γνωστό. Από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, 8 εκατομμύρια επισκέπτες συρρέουν κάθε χρόνο για να παρατηρήσουν τα 45,52 καράτια του υπνωτικού μπλε διαμαντιού, καθιστώντας το το πιο εμφανές αντικείμενο τέχνης αμέσως μετά τη Μόνα Λίζα . Τέσσερις αιώνες θρύλου, φαντασιώσεων, συμφορών, απληστίας και για κάποιους κατάρες…
The Blue Crown Diamond
Όλα ξεκίνησαν τον 17ο αιώνα, όταν ένα μπλε διαμάντι 112 καρατίων έπεσε στα χέρια του Jean-Baptiste Tavernier , ενός Γάλλου ταξιδιώτη και πρωτοπόρου στο εμπόριο με την Ινδία. Με μια εξαιρετική, βαθιά και μαγνητική απόχρωση, αυτό το διαμάντι γεννιέται τυλιγμένο στο μυστήριο. Ο αρχικός μύθος λέει ότι η πέτρα κλάπηκε από το μέτωπο ενός αγάλματος της θεάς Sitâ. Ακόμα κι αν οι εκδοχές διαφέρουν για τα αίτια του θανάτου του κλέφτη, όλοι συμφωνούν σε ένα σημείο: τη θηριωδία του πόνου του.
Επιστρέφοντας από το Σουλτανάτο της Γκολκόντε, ο Ζαν-Μπατίστ Ταβερνιέ κουβαλάει στις βαλίτσες του χιλιάδες καράτια. Το ωραιότερο μπλε διαμάντι στον κόσμο, το «Bleu de Tavernier» είναι προφανώς αμέσως περιζήτητο από τον βασιλιά. Ο Λουδοβίκος XIV το απέκτησε το 1668 με άλλες 47 πέτρες και το έβαλε να το κόψει ο Jean Pittan , ο κοσμηματοπώλης της αυλής που χρειάστηκε δύο χρόνια για να σχεδιάσει το τελικό σχέδιο των όψεων. Μετά από εξαιρετικές εργασίες, μια πέτρα 67,50 καρατίων εξάγεται από αυτόν τον γαλάζιο ωκεανό.
Το 1749, ο Λουδοβίκος XV τον έβαλε σε μια καρφίτσα που ονομαζόταν La Toison d’Or. Το 1783, το Bleu de France εμφανίζεται στον κατάλογο των κοσμημάτων του Στέμματος που αναφέρει ένα πολύ μεγάλο λαμπρό μπλε διαμάντι, σε σχήμα καρδιάς, ζωηρό και καθαρό, που αναφέρεται στον κατάλογο του 1691 και είναι 67 1/8 καράτια. Το οποίο έκτοτε περικόπηκε και υπολογίζεται σε 1.000.000 λίρες .
Ο Λουδοβίκος XVI κληρονόμησε αυτό το εξαιρετικό κόσμημα. Ακριβώς όπως η Μαρία Αντουανέτα . Δυστυχώς, η πέτρα που εξακολουθεί να είναι τοποθετημένη στο La Toison d’Or κλάπηκε κατά τη διάρκεια της “μεγαλύτερης ληστείας στον κόσμο”, μιας δραματικής λεηλασίας του Hôtel du Garde-Meuble, Place de la Concorde, μεταξύ 11 και 16 Σεπτεμβρίου 1792, ημερομηνία, κατά την οποία το διαμάντι εξαφανίζεται.
Λονδίνο, 1812
Μετά τη διάρρηξη ξεκινά μια ταραγμένη περίοδος στην Ευρώπη. Το 1812, στο Λονδίνο, έγγραφα του κοσμηματοπώλη John Francillion αναφέρουν την ύπαρξη ενός νέου μπλε διαμαντιού 45 καρατίων. Η ημερομηνία αξίζει προσοχής. Αυτή η μυστηριώδης «εμφάνιση» έρχεται πράγματι 20 χρόνια και δύο μέρες μετά το σπάσιμο του Garde-Meuble στο Παρίσι. Δηλαδή 48 ώρες μετά τη λήξη της παραγραφής της κλοπής. Με το ίδιο πυκνό μπλε, αλλά ελαφρώς μικρότερο (45,52 καράτια έναντι 67,50 για το Bleu de France), αυτό το στολίδι έχει μια συγκεχυμένη ομοιότητα με το Bleu de France.
Ωστόσο, ο πρώτος επίσημος ιδιοκτήτης του ήταν ο εκκεντρικός τραπεζίτης του Λονδίνου Λόρδος Χένρι Φίλιπ Χόουπ , ο οποίος αγόρασε την πέτρα το 1830 και της έδωσε το όνομά του. Τώρα που βαφτίστηκε η Ελπίδα, το μπλε διαμάντι επιδιώκει την εξαιρετική μοίρα του. Αν και έφερε καταραμένη φήμη, παρέμεινε στην ομώνυμη οικογένεια μέχρι που ο Χένρι Φράνσις Χόουπ Πέλχαμ-Κλίντον το κληρονόμησε το 1887 με τη μορφή ασφάλισης ζωής. Παίκτης και τζογαδόρος, βρίσκεται γρήγορα οικονομικά κατεστραμμένος. Το 1902 πέτυχε να λάβει άδεια από ένα Διοικητικό Συμβούλιο και το δικαστήριο για να πουλήσει την Ελπίδα.
Από τον Cartier στον Χάρι Ουίνστον
Το 1902, ο Αμερικανός μεσίτης Frankel αγόρασε την πέτρα, αλλά γρήγορα χρεοκόπησε και αναγκάστηκε να την μεταπωλήσει σε εξευτελιστική τιμή στον S. Habib , έναν Τούρκο έμπορο και συλλέκτη, το 1908. Εκείνη την εποχή, η Washington Post δημοσίευσε επίσης το πρώτο άρθρο για την κατάρα του διαμαντιού. Μόλις ένα χρόνο μετά την απόκτησή του, το 1909, ο Habib χώρισε τους δρόμους του με το διαμάντι. Ο Γάλλος κοσμηματοπώλης Rosenau το απέκτησε και στη συνέχεια το μεταπώλησε στον Pierre Cartier, εγγονό του Louis-François, οποίος μόλις είχε ανοίξει το υποκατάστημα του οίκου στη Νέα Υόρκη. Η πέτρα είναι υπέροχη. Και διαβόητη! Η φήμη της ως καταραμένου διαμαντιού μπορεί να είναι εμπόδιο για την πώλησή του. Δεν πειράζει. Ο Πιερ Καρτιέ παραμένει πεπεισμένος ότι ένας πλούσιος Αμερικανός θα υποκύψει στις γαλάζια γοητεία του. Λοιπόν το πήρε.
Η δισεκατομμυριούχος Evalyn Walsh McLean , νεαρή κληρονόμος και σύζυγος ενός απόγονου της πλούσιας οικογένειας της Washington Post, ερωτεύτηκε το διαμάντι το 1911. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε με μια πολύ περίεργη ρήτρα που όριζε ότι η Cartier αναλαμβάνει να πάρει πίσω το κόσμημα, εάν μέσα σε δεκαοκτώ μήνες από τη συναλλαγή συμβεί μια ατυχία οικογένεια McLean. Στα απομνημονεύματά της, η Evalyn λέει ότι φτάνει στο σημείο να έχει την ευλογία της πέτρας, που δεν την εγκαταλείπει ποτέ. Αλλά η κατάρα χτυπά: το 1919, ο 9χρονος γιος του πέθανε αφού έπεσε κάτω από ένα αυτοκίνητο. Το διαμάντι βρίσκεται, άθικτο, στην τσέπη του σακακιού του. Ο άντρας της γίνεται αλκοολικός και την εγκαταλείπει. Λίγα χρόνια αργότερα, η 25χρονη κόρη της πέθανε από υπερβολική δόση. Μόνη, η κληρονόμος μπήκε σε ψυχιατρείο και πέθανε σε ηλικία 60 ετών το 1947.
Έχοντας γίνει το πιο διάσημο μπλε διαμάντι στον πλανήτη, η Ελπίδα αγοράστηκε από τον Νεοϋορκέζο κοσμηματοπώλη Χάρι Γουίνστον τον Απρίλιο του 1949. Από το 1949 έως το 1953, η πέτρα ταξίδεψε σε όλη την Αμερική ως μέρος της έκθεσης «The Court of Jewels». Το 1958, ο κοσμηματοπώλης το πρόσφερε στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Smithsonian στην Ουάσιγκτον. Προκειμένου να γίνει η μεταφορά του όσο το δυνατόν πιο διακριτική, ο Winston το διαμάντι ταχυδρομικά σε έναν απλό φάκελο kraft!
Η “Ελπίδα” προήλθε από το Bleu de France που είχε κλαπεί το 1792;
Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2007, το ερώτημα παρέμενε ανοιχτό. Την ημερομηνία αυτή, ο François Farges , καθηγητής ορυκτολογίας στο National d’Histoire Naturallle Μουσείο στο Παρίσι, ανακάλυψε το καστ του μπλε διαμαντιού του Λουδοβίκου XIV και έγγραφα που περιλαμβάνουν μια περιγραφή του « μολυβδού μοντέλου ενός διαμαντιού που είναι αξιοσημείωτο για τη διαύγεια του».
Αυτή η κάρτα που έχει αρχειοθετηθεί στον κατάλογο απογραφής του Μουσείου ανήκει στον «Κύριο Ελπίδα του Λονδίνου». Μια επιστολή υπογεγραμμένη από έναν κοσμηματοπώλη του Λονδίνου με ημερομηνία 19 Σεπτεμβρίου 1812 και που διατηρείται στο Γεωλογικό Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον περιγράφει επίσης με ακρίβεια την Ελπίδα. Επομένως, αυτά τα δύο έγγραφα υποδηλώνουν ότι το διαμάντι είναι πράγματι ο χορηγός της αποκοπής.
Μετά από αρκετά χρόνια έρευνας και ανακατασκευής του διαμαντιού χρησιμοποιώντας λογισμικό τρισδιάστατης μοντελοποίησης, ο François Farges και ο Scott Sucher διαπιστώνουν επίσημα ότι οι δύο πέτρες αναμειγνύονται μεταξύ τους με ακρίβεια χιλιοστού. Με ένα θλιβερό συμπέρασμα: το μέγεθός του είναι χονδροειδές, το μπλε έχει χάσει τη λάμψη του. «Σφαγιάστηκε», υποστηρίζει εξοργισμένος ο Φρανσουά Φαρζ. Γίνεται λοιπόν η απόδειξη της πατρότητας του Bleu de France. Το Crown Diamond και το Hope Diamond είναι πράγματι ένας και ο ίδιος λίθος.
Δείτε επίσης
