Πώς βιώνει η Λετίσια Κάστα το επάγγελμα του μόντελινγκ στα 44 της;
Το μοντέλο, ηθοποιός και σκηνοθέτης, η Λετίσια Κάστα ήξερε πώς να επιβάλλει τον -έξω από τα στερεότυπα-σωματότυπό της στο χώρο της μόδας και το ταμπεραμέντο της και, στα 44 της πια, επιδεικνύει μια μοναδικά ανεμπόδιστη προσωπικότητα.
Στα 44 της γεμάτη ομορφιά συμμετείχε στην τελευταία επίδειξη μόδας του Ralph Lauren στη Νέα Υόρκη. Η καλλονή έχει κάνει πασαρέλα και ποζάρει για τα μεγαλύτερα περιοδικά για τριάντα χρόνια, αν και με μικρότερους και φαρδύτερους γοφούς από τα πρότυπα της εποχής, με χαμόγελο που χαρακτηρίζεται από ένα μικρό στραβό δόντι, παρόλα αυτά σαγήνευσε τους σχεδιαστές, ξεκινώντας από τον Ralph Lauren και τον Jean Paul Gaultier, ακολουθούμενος από τον Yves Saint Laurent και είναι μέρος αυτής της γενιάς μοντέλων που έχουν τεράστια επιτυχία στη δεκαετία του ’90.
Η Λετίσια Κάστα κάνει λιγότερη πασαρέλα, αλλά παραμένει μοντέλο με υψηλή ζήτηση και παίρνει πολύ σοβαρά τον ρόλο της ως brand ambassador: “Μου αρέσει να κάνω πασαρέλα, είμαι σαν παιδί στην πασαρέλα (γέλια). Σε μια επίδειξη μόδας είμαι και ηθοποιός και θεατής αυτού που συμβαίνει, είναι μάλιστα αρκετά περίεργο. Η πορεία για τον Ralph Lauren αυτό το χειμώνα ήταν ξεχωριστή γιατί ήταν από τους πρώτους που ξεκίνησαν, έκανα τα πρώτα μου σόου για αυτόν όταν ήμουν 14 και μισό! Μου έδωσε τις πρώτες μου καμπάνιες. Αυτός και ο Χερμπ Ριτς, ήταν αυτοί που με δίδαξαν πώς να κάνω μόντελινγκ ήταν πολύ συγκινητικό να συναντηθούμε ξανά. Αυτή η δουλειά στο μόντελινγκ παραμένει πάθος, δεν νομίζω ότι είναι καθόλου ένα είδος δευτερεύουσας τέχνης ή εφαλτήριο για μια καλλιτεχνική καριέρα. Αυτός είναι και ο λόγος που η καριέρα μου είναι τόσο μεγάλη: εξακολουθώ να τη βρίσκω τόσο διασκεδαστική”.
Όταν ρωτήθηκε τι έχει αλλάξει σε τριάντα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, είναι ειλικρινής: “Το να είσαι μοντέλο στα 90s ήταν μια άλλη περιπέτεια! Τα νέα μοντέλα σήμερα είναι πολύ πιο εποπτευόμενα, το πλαίσιο τα προστατεύει και δεν μπορείς πλέον να κάνεις τίποτα με τα μοντέλα… Δεν ήταν έτσι πριν από τριάντα χρόνια, όταν μερικές φορές τα νεαρά κορίτσια έβγαιναν μόνα τους για εβδομάδες μόδας, στα 16 ή στα 17 τους, στις πόλεις δεν ήξεραν. Αλλά από την άλλη, διαπιστώνω ότι σήμερα ενθαρρύνονται λιγότερο να διεκδικήσουν την προσωπικότητά τους, στεκόμαστε για άλλη μια φορά σε καθαρή εμφάνιση, που τα μοντέλα της γενιάς μου είχαν καταφέρει να αλλάξουν. Έφτασα μετά από αστέρια όπως η Naomi Campbell, η Claudia Schiffer ή η Cindy Crawford: μια γενιά που έπρεπε να μείνει μαζί και να έχει μια ισχυρή προσωπικότητα για να ξεχωρίσει, και βλέπουμε λιγότερα τοπ μοντέλα σαν αυτά σήμερα. Για να μην αναφέρουμε ότι αυτές οι νεαρές γυναίκες έρχονται όλο και περισσότερο σε ανταγωνισμό με influencers, ηθοποιούς ή προσωπικότητες του ριάλιτι στις πασαρέλες. Πρέπει να ομολογήσω ότι το να καταφέρουν να ξεχωρίσουν πρέπει να τους είναι πιο δύσκολο”.
Και ο κινηματογράφος;
Όταν ρωτήθηκε πώς διαχειρίζεται αυτή τη δραστηριότητα, είπε ότι φυσικά πηγαίνει από το ένα στο άλλο, γιατί είναι όλα κομμάτι της: “Ξεκίνησα τον κινηματογράφο πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, μου πήρε χρόνο, γιατί δεν είχα πάει σχολή θεάτρου ή μαθήματα στο Ωδείο. Και τότε, πάντα έβλεπα μια σύνδεση μεταξύ μόδας και κινηματογράφου, και αυτό ισχύει σήμερα, γιατί αυτοί είναι δύο κόσμοι που λειτουργούν περισσότερο χέρι-χέρι και δεν κοιτάζονται πλέον σαν αντίπαλοι. Ωστόσο, μπορεί να μην το πιστεύετε, αλλά μερικές φορές ένιωθα ότι μπορούσα να εκφράσω την προσωπικότητά μου περισσότερο στη μόδα παρά στον κινηματογράφο, ειδικά στην αρχή. Στον κινηματογράφο με συγκρατούσαν περισσότερο οι ρόλοι, σχεδόν απογοητεύτηκα στην αρχή που ήμουν τόσο πολύ στην εικόνα και στην εμφάνιση και μάλιστα οι ηθοποιοί βλέπουν πολύ τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Γι’ αυτό έψαξα ρόλους που μου επέτρεπαν να βγω από αυτό το στενό πλαίσιο, ήθελα να παίξω διαφορετικούς χαρακτήρες, μου άρεσε να τσαλακώνομαι (γέλια). Σήμερα δέχομαι έναν ρόλο μόνο αν μου βγάζει νόημα, είναι για άλλη μια φορά θέμα πεποίθησης!”
Δείτε επίσης
