Αν έχω μάθει ένα πράγμα στα τόσα χρόνια της ζωής μου,είναι το εξής: με τον έρωτα ανακαλύπτουμε ποιοι θέλουμε να γίνουμε·με τον πόλεμο ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Οι σημερινοί νέοι θέλουν να μαθαίνουν τα πάντα για τους πάντες.
Νομίζουν ότι μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα μιλώντας γι’ αυτό. Εγώ ανήκω σε μια πιο σιωπηλή γενιά. Αντιλαμβανόμαστε την αξία της λήθης, το κίνητρο μιας καινούριας αρχής.
Τώρα τελευταία όμως, χωρίς να το θέλω, ο νους μου τρέχει στον πόλεμο, στο παρελθόν, στους ανθρώπους που έχασα.Έχασα.Ακούγεται σαν να έβαλα κάπου τα αγαπημένα μου πρόσωπα και δεν μπορώ να θυμηθώ πού·σαν να τα άφησα σ’ ένα μέρος στο οποίο δεν ανήκουν, και μετά απομακρύνθηκα, ανίκανη μέσα στη σύγχυση μου να ακολουθήσω την αντίθετη διαδρομή για να τα ξαναβρώ.
Δεν έχουν χαθεί. Ούτε βρίσκονται σ’ ένα καλύτερο μέρος.Έχουν φύγει. Τώρα που πλησιάζει το τέλος των ημερών μου,ξέρω ότι το πένθος, όπως και οι τύψεις, εγκαθίστανται στο DNA μας και παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας.
Γέρασα μέσα σε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του συζύγου μου και τη δική μου διάγνωση. Το δέρμα μου έχει τη ζαρωμένη όψη λαδόχαρτου που κάποιος προσπάθησε να ισιώσει και να ξαναχρησιμοποιήσει. Τα μάτια μου με προδίδουν συχνά–στο σκοτάδι, στους προβολείς των αυτοκινήτων, στη βροχή.Είναι αποθαρρυντική αυτή η πρόσφατη αναξιοπιστία της όρασής μου. Ίσως γι’ αυτό πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει προς τα πίσω.
Το παρελθόν χαρακτηρίζεται από μια διαύγεια με την οποία δεν μπορώ να δω πια το παρόν. Θέλω να φαντάζομαι ότι θα αναπαυτώ εν ειρήνη όταν θα φύγω, ότι θα συναντήσω όλους τους ανθρώπους που αγάπησα και έχασα. Ή ότι τουλάχιστον θα συγχωρεθώ.
Αλλά δεν είμαι τόσο αφελής.`Το σπίτι μου οι Κορυφές, όπως το είχε ονομάσει ο μεγιστάνας της ξυλείας που το έχτισε πριν από τουλάχιστον εκατό χρόνια τώρα πουλιέται, κι εγώ ετοιμάζομαι να μετακομίσω, γιατί ογ ιος μου θεωρεί ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση για μένα.
Προσπαθεί να με φροντίσει, να μου δείξει πόσο πολύ μ’ αγαπά σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, γι’ αυτό και ανέχομαι τους χειριστικούς του τρόπους. Τι με νοιάζει πού θα πεθάνω; Αυτό είναι το θέμα, ουσιαστικά. Δεν έχει σημασία πια πού θα μείνω. Κλείνω σε κουτιά τη ζωή που έζησα στο Όρεγκον, δίπλα στην παραλία, μια ζωή που άρχισε περίπου πριν από πενήντα χρόνια. Δεν είναι πολλά τα πράγματα που θέλω να πάρω μαζί μου.
Το Αηδόνι, Kristin Hannah, εκδόσεις Κλειδάριθμος
Photo cover:pixabay.com/Viki_B-child
Διαβάστε επίσης:
