Τις πρώτες ώρες της 10ης Ιουλίου 1943, στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία, την Κοινοπολιτεία, και την Αμερική αποβιβάστηκαν στην ακτή της Σικελίας για την πρώτη επίθεση ενάντια στο«Φρούριο Ευρώπη» του Χίτλερ. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι η εισβολή στο ιταλικό νησί ήταν ένας θρίαμβος, μια κομβική στιγμή του πολέμου, και ένα κρίσιμο βήμα προς τη νίκη στην Ευρώπη.
Η επίθεση – η μεγαλύτερη αμφίβια απόβαση που είχε ποτέ επιχειρηθεί μέχρι τότε – σχεδιαζόταν για μήνες, και παρότι οι μάχες ήταν σφοδρές, οι απώλειες των Συμμάχων ήταν περιορισμένες. Από τους 160.000 στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην εισβολή και κατάκτηση της Σικελίας, σκοτώθηκαν λιγότεροι από 7.000 μέχρι το τέλος της επιχείρησης. Η επιβίωση τόσο πολλών στρατιωτών οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε έναν άντρα που είχε πεθάνει επτά μήνες πριν.
Η επιτυχία της εισβολής στη Σικελία εξαρτιόταν από τη συντριπτική ισχύ, τη σωστή επιμελητεία, τη μυστικότητα, και τον αιφνιδιασμό. Βασιζόταν όμως και σε έναν ευρύ ιστό παραπλάνησης, και συγκεκριμένα σε μία εξαπάτηση: ένα θεαματικό κόλπο που επινόησε μια ομάδα κατασκόπων υπό την ηγεσία ενός Άγγλου δικηγόρου.
Πρωτοσυνάντησα τον Γιούεν Μόνταγκιου (Ewen Montagu) κατά την έρευνά μου για ένα παλαιότερο βιβλίο, με τίτλοAgentZigzag (Πράκτορας Ζιγκζάγκ), σχετικά με τον διπλό πράκτορα Έντι Τσάπμαν (Eddie Chapman). Νομικός στην πολιτική ζωή του,ο Μόνταγκιου ήταν ένας από τους αξιωματικούς της ναυτικής αντικατασκοπείας που ήταν χειριστές του Τσάπμαν, όμως είναι πιο γνωστός ως συγγραφέας, του βιβλίουThe Man Who ever Was (Ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ) το 1953, το οποίο αποτελεί περιγραφή του σχεδίου παραπλάνησης που συνέλαβε το 1943 με κωδικό «Επιχείρηση Κιμάς» (Operation Mincemeat).
Σε ένα μεταγενέστερο βιβλίο με τίτλοBeyond Top Secret Ultra(Πέρα από τα άκρως απόρρητα μηνύματα Ούλτρα), γραμμένο το 1977, ο Μόνταγκιου αναφερόταν σε «κάποια υπομνήματα τα οποία, σε πολύ ειδικές περιστάσεις και για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο, μου επιτράπηκε να κρατήσω».Αυτή η παράξενη παρατήρηση καρφώθηκε στο μυαλό μου.
Υπέθεσα ότι οι «ειδικές περιστάσεις» θα πρέπει να αναφέρονταν στη συγγραφή του βιβλίουThe Man Who ever Was, το οποίο είχε εξουσιοδότηση και έγκριση από την Κοινή Επιτροπή Πληροφοριών της Αγγλίας. Όμως δεν μπορούσα να θυμηθώ καμία άλλη περίπτωση όπου δόθηκε άδεια σε έναν πρώην αξιωματικό της αντικατασκοπείας να του «επιτραπεί να κρατήσει» απόρρητα έγγραφα. Άλλωστε, η διατήρηση άκρως απόρρητου υλικού είναι αυτό ακριβώς που οι αξιωματικοί της αντικατασκοπείας υποτίθεται ότι δεν θα πρέπει να κάνουν. Επίσης, αν ο Γιούεν Μόνταγκιου τα είχε κρατήσει στην κατοχή του για τόσο πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο, πού να βρίσκονταν τώρα;
Επιχείρηση Κιμάς, Ben Macintyre, εκδόσεις Κλειδάριθμος
Photo cover:pixabay.com/barakbro-fence
Διαβάστε επίσης:
