Aπάνω στο κρεββάτι μου με μάτια σφαλισμένα
δια του κόσμου το φθαρτόν εφιλοσόφουν μόνος,
όταν κανόνα έξαφνα βροντούν εκατόν ένα,
και τότε πια θυμήθηκα πως ήλθε νέος χρόνος.
Κι αρχίζω να τον χαιρετώ κι εγώ απ’ το κρεββάτι
με όλο μου το πρωινό “Ρωμαίϊκιο ραχάτι”.
Καλώς τ’ ογδώντα πέντε μας με την πολλή του φούρια,
καλώς το το καλλίτερο απ’ όλα μας τα χρόνια,
καλώς τ’ ογδώντα πέντε μας με δάνεια καινούρια,
Καλώς το που το χαιρετούν κι’ εμπορικά κανόνια.
Καλώς τον χρόνο της πολλής κακομοιριάς και ζάλης.
Καλώς τον χρόνο της φειδούς, τον χρόνο της σπατάλης.
Εμπρός ταμπούρλα, σάλπιγγες, σφυρίκτραις και φλογέραις,
τον χρόνον χαιρετήσατε, ω προσφιλείς Αθήναις
που με τρακόσαις έρχεται κι εξήντα πέντε μέραις…
όπως κι αν έχη, πάντοτε καινούργιος χρόνος είνε.
Κι αν πρόβαλε με σύννεφα και μ’ αδειανή την τσέπη,
μα πάντοτε χαιρετισμούς και τελετή του πρέπει.
Ο κόσμος είνε μάταιος και τριγυρνά η σφαίρα,
και κατά Εξαρχόπουλον ομοιάζει περιβόλι,
που μπαινοβγαίνουν μεσ’ ‘ς αυτό με μια ταμπακέρα
να πάρουν τον αέρα των μικροί, μεγάλοι, όλοι.
Λοιπόν γλεντίσετε και σείς κατενθουσιασμένοι,
και θέλει καλοπέρασι η φτώχια η καυμένη.
Ο κόσμος είνε μάταιος και ψέμματα γεμάτος .
διοργανίζονται στρατοί, αναμορφούνται στόλοι,
κι εκεί που απελπίζεσαι για των Ρωμηών το κράτος
μπορεί του χρόνου έξαφνα να τους ιδής στην Πόλι.
Καθώς σας είπα, τριγυρνά της γης αυτής η σφαίρα,
και χίλιοι χρόνοι δεν γεννούν ό,τι γεννά μια μέρα.
Ενθυμηθείτε, κύριοι, την φίλην Ιταλίαν
κι άλλα πολλά κρατίδια πως είνε τώρα κράτη,
και πως επήραμ’ άλλοτε κι εμείς την Θεσσαλίαν…
στα περασμένα ρίξετε για μια στιγμή το μάτι,
ενθυμηθήτε, κύριοι, κι αυτήν την Κωπαΐδα,
και παύσετε οικτείροντες την τάλαιναν πατρίδα.
Πενήντα χρόνους αριθμεί το νεαρόν μας κράτος
κι όμως με τόσα δάνεια ευρίσκεται και φόρους.
Εκαμε σιδηρόδρομον και ο Μαυρογορδάτος,
κι αναριθμήτους έχομεν γιατρούς και δικηγόρους.
Προς τούτοις απεκτήσαμεν και βουλευτάς διακόσους,
και ποιητάς και συγγραφείς δεν ενθυμούμαι πόσους.
Τον άνθρωπον τον παλαιόν λοιπόν αποβαλόντες,
ας ενδυθώμεν, κύριοι, τον άνθρωπον τον νέον,
κι ας ευχηθώμεν σύσσωμοι κι εκ της χαράς πηδώντες
τον νέον χρόνον ευκλεή κι εις δάνεια γενναίον.
Κι είθε μεσ’ το κρεββάτι της κουκουλωμένη πάλι
η νυσταγμένη Μούσα μου τ’ ογδώντα έξη ψάλη.
Γιώργος Σουρής, “Η Πρωτοχρονιά”
Photo cover:pixabay.com/AW-abstract
Διαβάστε επίσης:
