Μια κατάθεση ψυχής έκανε ο Βασίλης Ζόυλιας με αφορμή την ονομαστική εορτή της μητέρας του, Κατερίνας.
Ο γνωστός σχεδιαστής μόδας συγκίνησε με το μακροσκελές μήνυμά του στο Instagram.
Διαβάστε όσα έγραψε:
«Χαρούμενη ονομαστική εορτή στην αγαπημένη μου μητέρα… Σήμερα γιορτάζει η μητέρα μου, Κατερίνα. Γεννήθηκε το ‘38 στη Μήλο και ήταν το τελευταίο παιδί μιας οικογένειας με 8 παιδιά. Άρχισε να δουλεύει σκληρά από νωρίς για να βοηθά την οικογένεια και τον εαυτό της στις αλυκές του νησιού. Κάτω απ’ τον ήλιο μαζεύοντας αλάτι.
Παντρεύτηκε από έρωτα τον πατέρα μου και οι δυο στα 22, χαϊδεμένος γιος του παππού μου Βασίλη που αγόραζε γη όπου έφτανε το μάτι του. Με γέννησε με φρικτούς πόνους στο πατρικό της προικώο σπίτι στη Μήλο και μετά από λίγο άρχισαν τα προβλήματα…about:blankjavascript:””
Πίσω μπρος Αθήνα – Μήλο με τελευταία στάση στην Άνδρο πριν κάνει ίσως την πιο θαρραλέα πράξη της ζωής της… λέγοντας ένα τεράστιο όχι στη συνεχή κακοποίηση.
Ένα βράδυ ή ήταν μέρα που έμοιαζε βράδυ, μου έβαλε ένα παλτό. Εκείνη φόρεσε μια καμπαρντίνα με μαντήλι στο κεφάλι και μου λέει πρέπει να φύγουμε. Εγώ ήμουν 7, εκείνη ούτε 30.
Ήρθε στην Αθήνα και ενώ ήταν νέα και όμορφη, προτίμησε να δουλέψει τίμια και σκληρά φροντίζοντας να μην μου λείψει τίποτα. Κουβαλώντας και τον πόνο της.
Ξαναπαντρεύτηκε έναν υπέροχο άνθρωπο βρίσκοντας την ισότιμη αγάπη και σεβασμό που της άξιζε, αφού πρώτα όμως πήρε την έγκριση μου αντιμετωπίζοντας με σαν μεγάλο, ενώ ήμουν μόλις 10.
Στην εφηβεία μου και μέχρι τα 29 μου πέρασε άσχημα… πολύ άσχημα. Μέχρι που με είδε να φεύγω από το χέρι της και να πηδάω στο κενό. Ήταν πάντα εκεί να με στηρίζει ελπίζοντας σε μένα εναντία σε όλους πάντα. Και ο Θεός κάποια στιγμή την άκουσε και έτσι μπήκα στην ανάρρωση το ‘92.
Έχω πλέον συγχωρέσει τον εαυτό μου για τον τόσο πόνο που της προξένησα γιατί ξέρω ότι σήμερα είμαι υπεύθυνος μόνο για την ανάρρωση μου και όχι για ό,τι έγινε στη χρήση μου.
Εκείνος ο Βασίλης ήταν ένας άλλος άνθρωπος…
Μπόρεσα μέσα στα χρόνια να της ζητήσω συγγνώμη κοιτώντας τη στα μάτια που είναι ιδία με τα δικά μου. Μοιάζουμε τόσο πολύ. Και να της πω “Μητέρα σ’ αγαπώ”.
Ξέρω σήμερα ότι είμαι ο άνθρωπος που είμαι, γιατί η Μητέρα μου είχε κάποιες αρχές που δεν σπουδάζονται σε κανένα πανεπιστήμιο.
Δεν την άκουσα ποτέ να κουτσομπολεύει κανέναν και πικρή κουβέντα από τα χείλη της δεν βγήκε ποτέ και για κανέναν…
Χρόνια πολλά αγαπημένη μου μητέρα».
