Ο σύγχρονος πολιτισμός μάς πουλά την ιδέα ότι αν δεν είμαστε χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι και αν τα κουτάβια δεν χορεύουν και τα ουράνια τόξα δεν εμφανίζονται μέσα από τα παράθυρά μας, κάτι δεν πάει καλά με εμάς.
Αυτό που έχω μάθει είναι το εξής: όταν κάποιος ζει μια έντονη ζωή, θα πρέπει να βγει στην αρένα, να αναλάβει πολλαπλά ρίσκα, να του βάλουν αρκετές τρικλοποδιές, να αντιμετωπίσει σφοδρές θύελλες σε μανιασμένες θάλασσες.
Τα λόγια του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σο με εμπνέουν τις δύσκολες ημέρες: «Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο. Ο παράλογος επιμένει να προσπαθεί να ωθήσει τον κόσμο να προσαρμοστεί σε αυτόν. Συνεπώς, όλη η πρόοδος εξαρτάται από τους παράλογους ανθρώπους».
Έχω επίσης συνειδητοποιήσει ότι οι σκληρές και ταραχώδεις στιγμές που όλοι βιώνουμε ευθύνονται για το ότι είμαστε σε θέση να βιώσουμε στο έπακρο τις απολαύσεις των καλών στιγμών, όταν εμφανίζονται. Και πάντα θα εμφανίζονται – ακόμα κι όταν πιστεύουμε το αντίθετο.
Δεν θα μαθαίναμε ποτέ να είμαστε θαρραλέοι και υπομονετικοί, αν υπήρχε μόνο χαρά στον κόσμο.
Οφείλω να παραδεχτώ πως είναι δυσάρεστο όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα θέλω. Δεν γελάω όσο θα ήθελα και ανησυχώ περισσότερο. Δεν είμαι όσο δραστήριος ή δημιουργικός θα ήθελα και δεν είμαι ιδιαίτερα παραγωγικός.
Ωστόσο, έχω μάθει πως δεν πειράζει που δεν είμαι πάντα καλά.
Όταν δεν βιώνουμε την εγκόσμια παραγωγικότητα, που η πλειονότητα θεωρεί πολύτιμη, πιθανότατα προάγουμε την πνευματική μας παραγωγικότητα. Μια δύσκολη μέρα για το εγώ μας είναι μια σπουδαία μέρα για την ψυχή μας.
Και οι δυσκολίες και ο συνεχής αγώνας αποτελούν κομμάτια της ανθρώπινης φύσης, οπότε δεν θα πρέπει ποτέ να κρίνονται ως «αρνητικά» ή «λανθασμένα». Είναι απλώς μια στάση για ανεφοδιασμό στο ταξίδι που είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής που ονομάζεται ζωή.
Έχω ανακαλύψει ότι όσα βιώνω σε μια άβολη περίοδο, εξυπηρετούν στην επιτάχυνση της σοφίας μου, διαμορφώνουν ανεκτίμητες αντοχές και αποκαλύπτουν την ανθρώπινη δύναμη εν μέσω κρίσης. Ο πόνος συνέβαλε στο να γίνω πιο ταπεινός και σίγουρα να αγαπώ περισσότερο, περιορίζοντας τον εγωισμό μου.
Προτιμώ να νιώθω σύγχυση, να πληγωθώ λίγο (ή πολύ) και να ξέρω ότι ζω μια γεμάτη ζωή, παρά να περάσω τα καλύτερά μου χρόνια βλέποντας ριάλιτι στην TV ή αγοράζοντας πράγματα που δεν χρειάζομαι για να εντυπωσιάσω ανθρώπους που δεν γνωρίζω σε ένα μαγαζί στο οποίο δεν θέλω να βρίσκομαι.
Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν είναι αυτό που θέλω να εκπροσωπώ.
Επομένως, η ειλικρινής και αληθινή παρότρυνσή μου προς εσάς τους πραγματικούς ανθρώπους που προορίζονται να ζήσουν μια υπέροχη, παραγωγική ζωή με σπουδαίο αντίκτυπο στις ζωές άλλων ανθρώπων, είναι να καμαρώνετε για τις πληγές σας.
Να υπερασπίζεστε τα τραύματα που σας έχουν εξελίξει και βελτιώσει και να αντιμετωπίζετε τις πληγές σας ως παράσημα γενναιότητας στην προσπάθειά σας να επιτύχετε τους βαθύτερους στόχους και τα υψηλά ιδανικά σας.
Και να θυμάστε πάντα: Δεν πειράζει αν δεν είστε πάντα καλά.
ΥΓ: Το απόσπασμα είναι από το νέο βιβλίο του Ρόμπιν Σάρμα «Ο ήρωας της διπλανής πόρτας»
Photo cover:pixabay.com/sadness
Διαβάστε επίσης:
