«Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του
σταριού».
«Δεν καταλαβαίνω, μαμά».
Κλείνω το βιβλίο και σκύβω λίγο περισσότερο πάνω από
το κρεβάτι της Λορά.
«Κοίτα, η αλεπού δε θα ξαναδεί τον Μικρό Πρίγκιπα.
Καθώς όμως ο Μικρός Πρίγκιπας έχει ξανθά μαλλιά, κάθε
φορά που η αλεπού θα βλέπει το χρώμα των σταροχώραφων,
θα θυμάται τον φίλο της. Όπως η φίλη σου η Οφηλία, που
μετακόμισε στην Πορτογαλία φέτος το καλοκαίρι. Ακόμα κι
αν δεν την ξαναδείς ποτέ, κάθε φορά που θα μιλούν γι’ αυτή
τη χώρα, όποτε θα ακούς το όνομά της ή όταν θα βλέπεις
ένα κοριτσάκι με μαύρα σγουρά μαλλιά σαν και τα δικά της,
ο νους σου θα πηγαίνει σε εκείνη. Κατάλαβες τώρα;»
«Ναι».
H Λορά παίρνει αγκαλιά την αγαπημένη της λούτρινη
πάπια, ύστερα ταρακουνά τις νιφάδες στη γυάλα με τον ναό
της Σαγράδα Φαμίλια και την ακουμπά στο κομοδίνο.
Συλλογίζεται, σμίγει τα φρύδια, έχει μια αμφιβολία.
«Μαμά, κι αν δεν ακούσω ποτέ να μιλούν για την
Πορτογαλία; Ή αν δε γνωρίσω ένα κορίτσι που να έχει το
ίδιο όνομα ή τα ίδια μαλλιά, σημαίνει πως θα την ξεχάσω
την Οφηλία;»
Σφίγγω τη Λορά στην αγκαλιά μου, σκουπίζω τα δάκρυά
μου στο κίτρινο βελούδινο πάπλωμα.
«Όχι αν την αγαπάς πολύ, γλυκιά μου. Όσο πιο πολύ την
αγαπάς, τόσο πιο συχνά θα συναντάς στη ζωή σου πράγματα που θα σου τη θυμίζουν».
To κεφάλι του Ολιβιέ ξεπροβάλλει στην πόρτα του δωματίου, κουνάει το ρολόι στον καρπό του, ώρα για ύπνο. Η
Λορά έχει γραφτεί στην πρώτη τάξη του δημοτικού, είναι
σημαντική χρονιά, η πιο σημαντική απ’ όλες. Η πρώτη από
τις χρονιές που θα ακολουθήσουν και που καθεμιά τους θα
είναι για πάντα η πιο σημαντική απ’ όλες. Δε συνεχίζω την
κουβέντα, σκεπάζω τη Λορά με το σεντόνι.
Κρεμιέται από τον λαιμό μου για μια τελευταία αγκαλιά.
«Κι εσύ, μαμά; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ που δεν ήθελες να τον ξεχάσεις; Που τον
αγάπησες τόσο πολύ που όλη σου τη ζωή συναντάς συνέχεια
πράγματα που σου τον θυμίζουν;».
“Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα”, Bussi, Michel, εκδ. Καστανιώτη, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/AliceKeyStudio
