Μέχρι τα 12 μου, είχα δύο παρατσούκλια.
Μπιάφρα και Ολιβ.
Το πρώτο ήταν το σπιτικό, θυμάστε τα Μπιαφράκια, τα παιδιά της Αιθιοπίας, τα κοκκαλιάρικα με την πρησμένη κοιλιά…?
Ε…, έτσι με φώναζε η μαμά και οι λοιποί συγγενείς.
Ήμουν αδύνατη, το καταλάβατε.
Το δεύτερο υποκοριστικό ήταν του σχολείου.
Το λες και bulling.
Θυμάμαι μπαίναμε από το διάλειμμα στην τάξη κι έβλεπα ζωγραφισμένη στον πίνακα την Όλιβ, το κορίτσι του Ποπάυ με τα πόδια – κλαράκια που δεν ένωναν μεταξύ τους κι από κάτω το όνομά μου.
Δεν το ‘χω σκεφτεί ποτέ, αλλά τώρα που το γράφω ναι, ήταν bulling.
Στεναχωριόμουν;
Θα με ρωτήσετε.
Καθόλου, αν και παιδάκι του δημοτικού.
Γιατί ε;
Γιατί από τόση δα, (ήμουν και κοντό, πολύ κοντό), δεν με ενδιέφερε καθόλου η γνώμη του κόσμου για μένα.
Πολύ μικρή για μια τόσο αντισυμβατική αντίδραση, θα σκεφτείτε, συμφωνώ, αλλά αυτό ήμουν.
Μεγαλώνοντας, φυσικά μεγάλωσε και η αδιαφορία μου για την αποδοχή του κόσμου.
Μέχρι και σήμερα, μ’ ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που μ’ αγαπούν.
Οι υπόλοιποι είναι αόρατοι.
Κατερίνα Γιατζόγλου “Για πάντα νέα”,εκδόσεις Λιβάνη, απόσπασμα
Photo cover: pixabay.com/ Ian Lindsay
