Μια αληθινή ιστορία…. που συνδέει τρεις τεράστιες προσωπικότητες.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Μίκης Θεοδωράκης πριν από οκτώ χρόνια στον Θανάση Γιώγλου (Ogdoo gr) και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πολίτης Κ» του Δήμου Καλαμαριάς και μετά από σχετική ερώτησή για τη βραχύχρονη συνεργασία του με τους λαϊκούς στιχουργούς, είχε πει σχετικά με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και το συγκεκριμένο τραγούδι:
“Όσο για την Ευτυχία, με επισκεπτόταν συχνά, συνήθως πρωινά, μετά την ολονύχτια χαρτοπαιξία, όπου συνήθως έχανε και την τελευταία της πεντάρα και μου πρόσφερε κάθε φορά ένα μάτσο στίχους για πενήντα-εκατό δραχμές. Το θεωρούσα ντροπή να εκμεταλλευτώ μια τέτοια δύσκολη στιγμή της, της έδινα ένα ποσόν φιλικά και τη συμβούλευα να τα κρατήσει, ώστε να τα πουλήσει ακριβά. Ήξερα λ.χ. ότι για το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» είχε πάρει πενήντα δραχμές όλο κι όλο. Πόσο μετανιώνω τώρα που ούτε καν διάβαζα τα αριστουργήματά της και ποιος ξέρει ποια μουσική θα έγραφα τότε. Από κάποιο βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου έμαθα ότι του εμπιστεύτηκε ότι το «Είμαι αητός χωρίς φτερά» το προόριζε για μένα. Δεν πειράζει όμως, γιατί ο Μάνος έγραψε ένα αριστούργημα, που μάλιστα σήμανε την στροφή του προς τον καθαρά λαϊκό ήχο: Πράγματι το τραγούδι αυτό το διηύθυνα με την λαϊκή μου ορχήστρα και με σολίστ τον τραγουδιστή «μου» Γρηγόρη Μπιθικώτση”.
