Βαθιά ανάσα με μάτια κλειστά… Οξυγόνο που ξεχύνεται ορμητικά σε όλους τους πόρους του σώματος και το ποτίζει ζωή.
Ηλιαχτίδες σαν μικρά παιδιά παίζουν κρυφτό με τις φυλλωσιές των δέντρων και φτάνουν στα σφαλιστά βλέφαρα, γαργαλώντας τα με τη ζεστασιά τους. Ο ήχος του ποταμού μπλέκεται με αυτόν του δροσερού ανέμου και μετατρέπεται σε ένα κρυστάλλινο τραγούδι, ενώ οι αισθήσεις χορεύουν στον ρυθμό του, παλεύοντας να ξεφύγουν από τα όριά τους. Η καρδιά γαληνεύει κι ευχαριστιέται την πνοή που παίρνει μορφή μέσα της. Κάθε κύτταρο αναπνέει τη μαγεία της φύσης και θεραπεύεται.
Η φύση είναι ο μεγαλύτερος γιατρός και συνάμα ο σπουδαιότερος δάσκαλος. Σου διδάσκει πώς μπορείς να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο αρκεί να μην το βάζεις κάτω. Μπορείς να λες πως ζεις μέσα στην ομίχλη ή απλώς να πάρεις τα πόδια σου και να ανέβεις λίγο πιο ψηλά.
Σαν κηπουρός, φυτεύει μέσα σου τον σπόρο της υπομονής, για να καταλάβεις πως μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά ποτέ δεν θα καταφέρεις να πιέσεις ένα λουλούδι να ανθίσει. Και αυτό γιατί η Άνοιξη έρχεται στην ώρα της, ούτε πιο αργά ούτε πιο γρήγορα.
Σου μαθαίνει πως όλα έχουν τη σημασία τους και συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Όπως τα φθινοπωρινά χρώματα, που, όσο όμορφα κι αν είναι, πάντα φέρνουν την πτώση, κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ποτέ να σταματήσεις. Ακόμη και ο χειμώνας που σε κάποιους δεν αρέσει, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις πως έχει μια καθαρότητα που φέρνει τον εξαγνισμό.
Αν αφήναμε τη φύση να μας διδάξει, θα βλέπαμε πως δεν είναι κακό να πέσουν τα «φύλλα» μας. Θα βλέπαμε τον εαυτό μας ολοκάθαρα, γυμνό και απαλλαγμένο από όλα τα περιττά. Ο χειμώνας σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς ποιος είσαι και πού πας, κι έτσι την Άνοιξη θα ντυθείς με τα καλύτερα φύλλα και λουλούδια που υπάρχουν… και πάλι από την αρχή.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Αν την αφήσεις να γεμίσει την ψυχή σου, ποτέ δεν θα νιώσεις μόνος. Όταν η αγάπη ριζώσει μέσα σου κι εσύ την καλλιεργήσεις με τις πράξεις σου, δεν μπορεί παρά να βρει τρόπο να θεριέψει, να φουντώσει, κι ανθίζοντας να μεθύσει με τη μυρωδιά της όσους βρίσκονται γύρω σου. Να χρωματίσεις και τη δική τους ζωή από τα χρώματα που περισσεύουν στην παλέτα σου. Το μεγαλείο τού να μοιράζεις αγάπη, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, είναι ο δρόμος που μπορεί να σε οδηγήσει στην κάθαρση και τη γαλήνη της ψυχής. Ακόμα κι αν πιστέψεις πως κάποια στιγμή η αγάπη που χάρισες δεν εκτιμήθηκε και τσαλαπατήθηκε, μη μετανιώσεις. Εκείνη θα βρει τον τρόπο να γυρίσει σε σένα και να φωτίσει τα σκοτάδια που σφίγγουν την ψυχή σου, βιώνοντας την απογοήτευση.
Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα χαμογελούν, έχουν ένα ήρεμο χαμόγελο, γεμάτο γαλήνη.
Είναι εκείνοι που δίνουν από το απόθεμα της ψυχής τους. Είναι εκείνοι που πολλές φορές θα μας κάνουν δώρο κομμάτια της καρδιάς τους, για να τα ενώσουμε με τα σπασμένα δικά μας.
Η αγάπη μοιάζει με έναν δροσερό άνεμο, που χαϊδεύει το πρόσωπο της καρδιάς σου, καθώς ξαποσταίνει από την ανάβαση, στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής.
Έρχεται εκείνη την ώρα, την ιδανική ώρα, την Εβόρα, για να σου δώσει την ανάσα που χρειάζεσαι έτσι ώστε να συνεχίσεις τον μακρύ της δρόμο…
Υ.Γ. Η αγάπη όταν τη μοιράζεσαι, μεγαλώνει…. Ανακάλυψε το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, «Εβόρα»
Γράφει ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας
Πηγή: https://blog.dioptra.gr/2020/06/03/evora/
Photo cover:pexels.com/eberhardgrossgasteiger
