Ο Μάνος Κατράκης ήταν ηθοποιός με σπάνιο ταλέντο και κορυφαία προσωπικότητα στο εγχώριο καλλιτεχνικό στερέωμα. Πρωταγωνιστής και θιασάρχης του θεάτρου, διανοητής της τέχνης και των γραμμάτων, είχε μια αξιοσημείωτη παρουσία και στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Με την επιβλητική φυσιογνωμία του, τη στεντόρεια και καθαρή φωνή του, τον αριστοκρατικό αέρα του και τις έξοχες ερμηνείες του, κατάφερε να κερδίσει και τον πιο απαιτητικό κριτικό, αλλά και το πλατύ κοινό.
Γεννήθηκε στην Κρήτη. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά του. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή στην παράσταση «Για την Αγάπη της» με τον θίασο «Οι Νέοι» το 1927. Ενθουσίασε με τον δυναμισμό του και το μπρίο του και δέχθηκε πρόταση από τον σκηνοθέτη Κώστα Λελούδα, να συμμετάσχει στην πρώτη βουβή ελληνική ταινία «Το Λάβαρο του 21», το 1929. Το 1931 κάνει το άλμα, με τη συνεργασία του στο Εθνικό Θέατρο, ανοίγοντας το δρόμο της καταξίωσης.
Mια φωτογραφία του από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 στα Χανιά είδαμε στο Instagram. Στη λεζάντα ο δημοσιογράφος και συλλέκτης Αρης Λουπάσης σημειώνει: « Ο Μάνος Κατράκης τέλη της δεκαετίας του ’60 στα χρόνια των μεγάλων καλλιτεχνικών επιτυχιών, κατά την διαμονή του για λίγες μέρες στην γενέτειρά του το πανέμορφο Καστέλι Κισσάμου στα Χανιά της Κρήτης.
Γεννημένος το 1908, υπήρξε το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας Κατράκη, η οποία λίγα χρόνια αργότερα μετακομίζει στην Αθήνα. Από την παιδικά χρόνια εκφράζει την επιθυμία να ασχοληθεί με την υποκριτική και σε σε ηλικία 18 ετών κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην σκηνή για να ακολουθήσει μια σπουδαία και μακρόχρονη πορεία με θηριώδεις ερμηνείες σε ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου που αποτελούν σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα. Η επιβλητική του παρουσία σε συνδυασμό με την αγέρωχη κορμοστασιά και το πλούσιο υποκριτικό του χάρισμα γεμίζουν όσο λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες τόσο το σανίδι όσο και το κιν/φικό πανί.
Κατά την διάρκεια των μεγάλων επιτυχιών δεν ξεχνούσε ποτέ την πατρίδα του την οποία επισκεπτόταν συχνά και με μεγάλη χαρά, διατηρώντας εκεί βαθιές και αληθινές φιλίες χρόνων μέχρι το τέλος της ζωής του. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει για τη γενέτειρά του, μεγάλωσε ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές, βάζοντας τα κοχύλια στα αυτιά του για να ακούει την βουή της θάλασσας και με την απίστευτη ομορφιά του τόπου να απλώνεται ολόγυρά του. Το στοιχείο της λεβεντιάς τον συνέπαιρνε πάντα μέσα από τις αφηγήσεις του παππού του και επιθυμούσε από παιδί τον μαγικό κόσμο του θεάτρου για να “ξοδιάσει” όσες δυνάμεις κρύβανε τα μπράτσα του και η ψυχή του. Οι κάτοικοι της Κισσάμου συνεχίζουν μέχρι σήμερα να τιμούν με ξεχωριστό τρόπο κάθε φορά την μεγάλη αυτή καλλιτεχνική φυσιογνωμία που δόξασε τον τόπο τους καθώς και ολόκληρη την Ελλάδα με την λεβεντιά, το ταλέντο και την γενναιοδωρία της ψυχής του, δημιουργώντας και μια προτομή του στην πλατεία της πόλης που φέρει και το όνομά του. Και μόνο η μορφή του προσώπου του τόσο στην μικρή όσο και στην μεγάλη οθόνη είναι ικανή για να καθηλώσει τον θεατή από την πρώτη στιγμή».
Στον κινηματογράφο έχει παίξει σε περισσότερες από 80 ταινίες, και οι ερμηνείες του έχουν αφήσει εποχή. Συνήθως, υποδυόταν χαρακτήρες που είχαν θέση στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, χάρη στο επιβλητικό παρουσιαστικό του. Με την υποκριτική του ικανότητα κατάφερνε να δίνει ειδικό βάρος και υπόσταση σε κάθε ρόλο του, ακόμα κι αν δεν ήταν πρωταγωνιστικός. Βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο για την ερμηνεία του στο ρόλο του Κρέοντα στην «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στη «Συνοικία το Όνειρο». Με τη Φίνος Φιλμ συνεργάστηκε σε 13 αξιόλογες ταινίες όπως «Ηλέκτρα» (1962), «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» (1966), «Κατηγορώ τους Ανθρώπους» (1966) και άλλες. Εξαιρετικοί ήταν οι ρόλοι του και στις ταινίες «Μαγική Πόλις» (1954), «Αντιγόνη» (1962), «Τα Κόκκινα Φανάρια» (1963), «Παπαφλέσσας» (1970), «Ο Ανθρωπος με το Γαρύφαλλο» (1980), καθώς και ο τελευταίος ρόλος του στην ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Ο Μάνος Κατράκης ήταν λάτρης της λογοτεχνίας και έγραψε ποιητικά έργα και πεζά. Κλασικές έχουν μείνει δεκάδες απαγγελίες του σε διάφορες εκδηλώσεις και στο ραδιόφωνο, όπου με τη μοναδική του φωνή έδινε φλόγα στον νεοελληνικό ποιητικό λόγο.
