Ένας μήνας με ιδιαίτερη ενέργεια. Για πολλούς ο μήνας σηματοδοτεί την έναρξη των διακοπών και της χαλάρωσης τους.
Ανέκαθεν πίστευα ότι ο Αύγουστος έχει μια μελαγχολική τάση. Θες επειδή έχει την κοίμηση της Θεοτόκου, θες επειδή η πόλη ερημώνει, θες επειδή το τραγούδησε μελαγχολικά ο Παπάζογλου η ίσως όλα α αυτά μαζί.
1996. Ώρα 05.30 το πρωί. Δεκαπενταυγουστος. Καθισμένος σε μία καφετέρια με τα εισιτήρια στο χέρι για τα Χανιά, ακριβώς μερικές δεκάδες μέτρα από το βαπόρι που θα επιβιβαστώ, και το παρακολουθώ να ξεφορτώνει νταλίκες.
Μα πόσες χωράει επιτέλους ?
Την σιγαλιά της ανατολής του ήλιου διακόπτουν ξαφνικά ουρλιαχτά και φωνές από έναν άντρα και μια γυναίκα που τσακώνονται και πριν προλάβω να πάρω πρέφα τι γίνεται μια κοπελίτσα, θα ήταν δεν θα ήταν 18 χρονών, φεύγει σφαίρα από δίπλα μου και με ένα σάλτο, πετιέται στο απέναντι διαχωριστικό που ξεφόρτωσαν οι νταλίκες.
Με τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και κλάμα , αμφιβάλω αν ήξερε που πατούσε και που βρισκόταν.
Σηκώθηκα και άρχισα να την πλησιάζω.
Έκατσα δίπλα της σε κάτι στοιβαγμένους τσιμέντο λίθους .
-Καλημέρα !! Γιάννης … τι έπαθες ?? Είσαι καλά ??
-Όχι δεν είμαι καλά !!!
Δεν αντέχω άλλο !!!
Έχουν σπάσει τα νεύρα μου!!!
Άρχισε να μου εξιστορεί με εμφανή ταραχή, ότι φέτος μπήκε στο Πανεπιστήμιο και είχε αρχίσει να δουλεύει πρώτη φορά, σε αυτό το καφέ της συμφοράς, για να μαζέψει κανα φράγκο για να βγάλει τα έξοδα του χειμώνα όσο θα σπούδαζε.
Όση ώρα μου τα εξιστορούσε όλα αυτά, μου ερχόντουσαν στα αυτιά τα λόγια της Άννας Καλουτά από το « Καλώς ήρθε το δολάριο» – «Πρωτάρα κύριε καθηγητά μου».
Η αλήθεια είναι ότι η Τρούμπα δεν απείχε και πολύ από εκεί που ήμασταν.
Το κλου της ιστορίας είναι ότι ο μάγκας του καφέ την είχε πάει σερί από τις αρχές Ιουνίου, και ήταν έτοιμη να καταρρεύσει και σωματικά και ψυχολογικά, γιατί απ’ ότι κατάλαβα, η λεκτική βία ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που έδωσα άθελα μου συμβουλή ζωής σε κάποιον!
- Η ζωή είναι δική σου και την κατευθύνεις ανάλογα με τις επιλογές, που κάνεις.
- Μην αφήσεις ποτέ το τιμόνι των επιλογών σου, σε κάποιο κομπλεξικό ενεργειακό βαμπίρ, που είναι έτοιμο να σου ρουφήξει την θέληση για ζωή, τα όνειρα σου, και να σου υπαγορεύσει, πως θα ζήσεις. Πάντα υπάρχει μια καλύτερη επιλογή και ένα μάθημα που πρέπει να μάθεις από την προηγούμενη επιλογή σου.
- Σε λίγα χρόνια, θα το θυμάσαι και θα γελάς, οπότε άρχισε να γελάς από τώρα, γιατί πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο .
Η κοπέλα αναθεώρησε κάπως και άρχισε να χαμογελάει.
Το καράβι σφύριξε, και φεύγοντας για να πάω να επιβιβαστώ, το μόνο που ψέλλισε ήταν «Σ ευχαριστώ …. Είμαι ευγνώμων» … Αυτές οι δύο φράσεις με έκαναν να νιώσω βασιλιάς.
Την κοπέλα δεν την ξαναείδα, παρά πολλά χρόνια μετά, σε μία συνέντευξη στη τηλεόραση ως ειδική Λοιμωξιολόγο. Ασυναίσθητα σκέφτηκα, κοιτάζοντας ψηλά : «Όντως λειτουργείς με μυστήριους τρόπους».
