Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα ότι η ζωή είναι βαρετή και αξίζει μόνο, όταν ξεπερνάς τα όρια και τα περιθώρια.
Τώρα που μεγάλωσα, είμαι σίγουρη.
Όπως λέει και κάποιος , έχω ειδικευτεί στο να σχεδιάζω πολέμους και να τους κερδίζω, φεύγω γρήγορα χωρίς ενδοιασμούς και «σκοτώνω» εύκολα οτιδήποτε με πιέζει.
Ασήμαντα όπλα για έναν ημιμαθή μαθητευόμενο μάγο, λέω εγώ! Για να πω την αλήθεια, φλέρταρα πάντα με την άκρη του γκρεμού και μου έγινε συνήθεια… Ερωτευόμουν όχι ανθρώπους, αλλά τα μυστικά που έκρυβαν. Έβλεπα πιο ενδιαφέρουσα τη σκοτεινή πλευρά της ζωής και γοητευόμουν ασύστολα από τον κίνδυνο. Με άλλα λόγια, ήμουν και είμαι addicted-εθισμένη στην αδρεναλίνη.
Πριν 17 χρόνια, σε ένα σίγουρο πόλεμο έχασα την καρδιά μου, γεγονός που δεν το περίμενα, το ομολογώ.
Με αποχαιρέτησαν όλοι, αλλά επειδή ήταν πολύ εύκολο για μένα να πεθάνω, διάλεξα κάτι εξαιρετικά επώδυνο…
Να συνεχίσω να ζω!
Χωρίς καρδιά και με βαθιές ουλές παντού, αναθεωρώντας ό,τι ήξερα μέχρι τότε, «πέταξα» κάθε τι ανώφελο και έχτισα την κοσμοθεωρία μου από την αρχή.
Φέτος το φθινόπωρο, πήγα στην πόλη μου πάλι όπως κάθε χρόνο, την Θεσσαλονίκη και είδα όλους τους ήρωες των παιδικών μου παραμυθιών…..
….. Περπάτησα πολύ, γέλασα και χαλάρωσα (απίστευτο για κάποιον που δεν έχει καρδιά) . Για μια στιγμή πίστεψα πως χτύπησε ξανά η καρδιά μου, μα όχι! Απλώς το μυαλό μου θυμήθηκε ξανά το συναίσθημα της χαράς. Τελικά, εμείς εδώ στο βορρά, έχουμε δικό μας κώδικα επικοινωνίας.
Γυρνώντας στην Αθήνα, φόρεσα ξανά την πανοπλία μου και διαπίστωσα ότι με στένευε φοβερά, για πρώτη φορά.
Και σκέφτηκα, έτσι από το πουθενά, ότι μπορεί ακόμα και να γυρίσω…
Απόσπασμα από το βιβλίο “Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ”
Κατερίνα Γιατζόγλου
Photo cover:pixabay.com/Barrie Taylor
