Η ζωγράφος Εύα Γρυπάρη ζει και εργάζεται στη Μύκονο.
Εκτός από τη ζωγραφική είναι ιδιοκτήτρια του πασίγνωστου Galleraki στη Βενετιά της Μυκόνου.
1. Το πρωί ζωγράφος το βράδυ Galleraki girl? Το λες και δύο άκρα αντίθετα….
Έχει πολύ ενδιαφέρον όπως το θέτεις. Θα έλεγα ότι είναι η διπλή ταυτότητα που πρέπει να υιοθετήσει ένας νέος στην Ελλάδα όταν ασχολείται με την τέχνη. Διότι από μόνη της η ζωγραφική είναι δύσκολο να παρέχει οικονομική ανεξαρτησία. Οπότε βρίσκομαι σερβιτόρα και περήφανη στο πιο κλασσικό και όμορφο κοκτέιλ μπαρ της Μικρής Βενετίας. Αλλά συμφωνώ και με μια άποψη που είχα διαβάσει από την Elizabeth Gilbert “δεν πρέπει να περιμένεις να σε συντηρεί η τέχνη σου αλλά εσύ να φροντίζεις να συντηρείς την τέχνη σου”.
2. Πότε άρχισες να ζωγραφίζεις?
Από παιδάκι ζωγραφίζω. Από πολύ νωρίς κρέμαγαν οι γονείς μου και οι γιαγιάδες post it με πολεμιστές, μάγισσες και νεράιδες στα ψυγεία. Μετέπειτα γέμιζα τα βιβλία μου με λουλουδάκια και μικρά σκιτσάκια από γυναίκες στυλ anime. Σκυμμένο κεφάλι και μολύβι στο χέρι. Βέβαια το στυλ που έχω πλέον το βρήκα μετά τα εικοσιτέσσερα που γύρισα από το μεταπτυχιακό μου και διάβασα πολλά βιβλία περί τέχνης και δημιουργικότητας. Ήρθε και έδεσε η θεωρία με τις πρακτικές μου συνήθειες και εξελίχθηκε όλο αυτό.
3. Η Μύκονος έπαιξε ρόλο, σαν έμπνευση?
Η Μύκονος έπαιξε ρόλο σαν έμπνευση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και σαν τόπος με δυνατότητες και ευκαιρίες για την προώθηση της τέχνης μου. Καθώς μιλάω για το μεγαλείο και τη δύναμη της άγριας γυναίκας, της ψυχικά συνειδητοποιημένης, της δυναμικής, δεν θα μπορούσα να μην αντλώ από τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας στο νησί. Ξυπόλητη, με τον αέρα να μπλέκει τα μαλλιά, σκαρφαλώναμε με τα ξαδέρφια μου στα βράχια γύρω από τα σπίτια μας, που θυμίζουν αρειανό τοπίο, φτιάχναμε βέλη από τις καλαμιές και ζούσαμε πραγματικά χαρούμενοι με συντροφιά της φύσης. Αυτή τη σύμπραξη της γυναίκας και της φύσης προσπαθώ να αποτυπώσω στα έργα μου οπότε θεωρώ ότι η Μύκονος είναι κομβική στη ζωή μου.
4. Έχουν μια θλίψη όλα τα θέματα που ζωγραφίζεις. Πως το εξηγείς?
Όπως όλοι οι άνθρωποι, είχα στη ζωή μου κάποια συμβάντα που με πλήγωσαν. Τα έργα μου κυρίως από τις πρώτες εκθέσεις πραγματεύονται συναισθήματα που με τριβέλλιζαν όπως ερωτική απογοήτευση, ένας έντονος χωρισμός, οι πρώτες επαφές με τον θάνατο..Αυτά τα συμβάντα που σε στιγματίζουν δεν φεύγουν ποτέ από μέσα σου. Απλά πιστεύω πως όσο μεγαλώνω έχω βρει τρόπους να αγαπάω τον εαυτό μου και να θέλω να εξελίσσομαι και να είμαι ήρεμη τόσο, που ότι πέρασα ή ότι θα έρθει ξέρω ότι θα βρω τρόπο να το γυρίσω σε θετικό. Ή τουλάχιστον σε ζωγραφική!
5. Τι ονειρεύεσαι στο δειλινό?
Ονειρεύομαι να χαρώ ένα καλοκαίρι χωρίς υποχρεώσεις γιατί μου λείπει πάρα πολύ η επαφή με τη θάλασσα. Θα ήθελα να πάω σε ένα νησάκι ήσυχο και να μην φύγω μέχρι να βγάλω λέπια. Ονειρεύομαι να μην σταματήσω να δημιουργώ τώρα που ξεκίνησα και να συνεχίσω να έχω δίπλα μου καλούς ανθρώπους που με στηρίζουν και με δέχονται για αυτό που είμαι πραγματικά.
