Έναν ύπνο μοιρασμένο, αυτό ζητάω.
Δύο σώματα το ένα δίπλα στο άλλο.
Να νιώθω την παρουσία σου, πλάι μου.
Να ακούω την αναπνοή σου, να νιώθω το χέρι σου να ακουμπά πάνω μου απαλλαγμένο από δυνάμεις.
Να νιώθω το σώμα και το πνεύμα σου να ηρεμούν.
Βλέπω τη στάση σου, τα στοιχεία που συνθέτουν το ποιος είσαι.
Κοιμάμαι δίπλα σου πιο ήρεμη γιατί ξέρω ότι είσαι εδώ.
Ο ύπνος. Ο μοιρασμένος ύπνος, έχει άλλη αξία. Περικλείει το κοινό…
Τα κρύα πόδια μου που ακουμπούν στα δικά σου και συ τα αγκαλιάζεις για να ζεσταθούν.
Τα δάχτυλά μου που περνούν στα μαλλιά σου για να σε νανουρίσω. Για να σου δείξω τρυφερά πως σ’ αγαπώ.
Οι μύτες μας που ακουμπούν στο σκοτάδι και απελευθερώνουν χαμόγελα και γέλια.
Τα φιλιά για καληνύχτα. Φιλιά πιο γλυκά, πιο μελαγχολικά λες και αποχωρίζεσαι τον άλλο για πάντα.
Κι ύστερα… τα πρωινά. Γιατί ο μοιρασμένος ύπνος φέρνει αυτά τα υπέροχα πρωινά. Που το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είσαι εσύ. Να τεντώνεσαι, να χουζουρεύεις, να ανοίγεις διστακτικά τα μάτια. Να με παίρνεις αγκαλιά, να μου λες καλημέρα.
Ο μοιρασμένος ύπνος.
Η καληνύχτα.
Τα πρωινά.
Η καλημέρα.
Έχουν άλλη αξία.
Μίλαν Κούτνερα
Photo cover:pixabay.com/Free-Photos
