Αν ψάχνετε ένα βιβλίο να διαβάσετε στις διακοπές,που δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία,με έξυπνους,γρήγορους και ευρηματικούς διαλόγους,τότε το ΄΄Καμία Σχέση΄΄ είναι αυτό που ψάχνετε. Γραμμένο από δύο ανθρώπους των media,είναι από τα βιβλία που διαβάζονται γρήγορα και απολαυστικά. Η ιδιαιτερότητα που έχει είναι ότι είναι γραμμένο από δύο άτομα. Έναν άντρα, που εκπροσωπεί τον πρωταγωνιστή του βιβλίου,και μία γυναίκα που εκπροσωπεί την ηρωίδα.
Η υπόθεση είναι απλή ,όσο απλή μπορεί να είναι μιά ερωτική σχέση στις μέρες μας. Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι ερωτεύονται. Και μέχρι εδώ καλά. Το θέμα είναι ότι είναι δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και προέρχονται από τελείως διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Από δώ και μπρός μπαίνει μπροστά η μαστοριά των δύο συγγραφέων να κάνουν το βιβλίο να τρέξει.
Και τα καταφέρνουν γιατί η εμπειρία τους στη γραφή είναι μεγάλη. Ο Δημήτρης Αποστόλου ,όπως γράφει το βιογραφικό του,΄΄στον μισό αιώνα ζωής που ζεί,έχει γράψει εκατομμύρια λέξεις είτε σαν δημοσιογράφος-22 έτη σε εφημερίδες,περιοδικά,ραδιόφωνο,ξενόγλωσσο τύπο-είτε σαν τηλεοπτικός σεναριογράφος-Δύο Ξένοι,Οι σταύλοι της Εριέτας Ζαίμη.Το κόκκινο δωμάτιο,Τι ψυχή θα παραδώσεις,μωρή;κ.α,είτε σαν θεατρικός συγγραφέας-Το δώρο,Τα κορίτσια με τα μαύρα,Μπαμπά,μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή,Παρακαλώ,ας μείνει μεταξύ μας,Οι φόνισσες της Παπαδιαμάντη και άλλα 18 θεατρικά έργα, είναι,ουσιαστικά ένας από τους ανθρώπους που άλλαξαν με τη γραφή τους το τηλεοπτικό σκηνικό πρός το καλύτερο,δημιουργώντας έξυπνους,σημερινούς χαρακτήρες και αστραφτερούς διαλόγους. Για την Κατερίνα Γιατζόγλου είναι το πέμπτο βιβλίο της.
Οι δύο ήρωες του βιβλίου τους.προέρχονται,όπως είπαμε,από εντελώς κοινωνικά περιβάλλοντα. Ο Πάρης είναι ένας κοσμοπολίτης φωτογράφος. Περιγράφει τον εαυτό του ως εξής:΄΄Από μικρό ήμουν ζαβό! Σαν απάντηση σε οτιδήποτε,είχα το ΄΄γιατί έτσι΄΄. Παιδική ηλικία σαν ψέμμα. Ενα όνειρο από το οποίο ξύπνησα βίαια. Τέλειωσα σχολείο στο Ηράκλειο. Μετά ΑΣΟΕΕ. Τα παράτησα. Γύρισα με τραίνο όλη την Ευρώπη για δύο χρόνια. Κόλλησα Γαλλία. Εξ αιτίας μιάς γυναίκας. Και μιά γυναίκα με έδιωξε από εκεί για πάντα. Σπούδασα γενικώς τέχνες,με τράβηξε η φωτογραφία. Χώθηκα σε μπουρζουά συστήματα. Λεφτά,ανεμελιά και μέρες χωρίς σκοπό. Κάποια στιγμή κλείνει ο κύκλοςτου πάρτι και της ανευθυνότητας. Ξυπνάω κάθιδρος ένα πρωί και στον καθρέφτη δεν βλέπω εμένα. Είμαι 33. Στα χρόνια του Χριστού και του Τζέιμς Ντιν. Για να γλυτώσω την αυτοσταύρωση και τον πρόωρο θάνατο από την ταχύτητα,την κάνω. Παίρνω,επιτέλους, τη ζωή στα χέρια μου. Θεολογικά και πολιτικά ψαξίματα. Ευρώπη,Αμερική,Ασία,Αφρική. Μεμιά μηχανή και πολλές ερωτήσεις. Απαντήσεις δε βρήκα,γωτογραφίες άπειρες. Ούτε ξέρω που τις έχω και τις φωτογραφίες και τις ερωτήσεις. Μετά. Βραβεία και άσκοπη αναγνώριση. Γύρισα Ελλάδα για λίγο. Δεν ξαναβρήκα την παιδική μου ηλικία. Ούτε εμένα. Ολα είχαν αλλάξει. Ξανάφυγα Παρίσι. Ζω το θαύμα. Κρατάει λίγο. Ξαναφεύγω τρέχοντας. Κρήτη να κρυφτώ να ξαναονειρευτώ. Αποτυχία και στα δύο. Σε κάτι διακοπές ένα χοντρό περιστατικό μ΄έναν φίλο με ρίζωσε εδώ. Επρεπε να του σταθώ. Το έκανα και μετά του μπαστακώθηκα και του ΄χω γίνει βραχνάς. Ο Πάνος. Ο μόνος φίλος μου. Εχω πολλές παρέες,αλλά δεν δένω εύκολα με ανθρώπους. Εζησα πολύ μόνος. Εχω ξεχάσει τη γλώσσα του ΄΄μαζί΄΄. Καί ξέρεις,η μοναχικότητα είναι επικίνδυνη,γιατί μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία σου χαρίζει,δύσκολα γυρνάς στον έξω κόσμο. Καθηγητής σε σχολή φωτογραφίας. Από τα λίγα που με βγάζουν από το σπίτι μου. Γουστάρω τους μαθητές μου. Ενεση αισιοδοξίας και αφέλειας. Πριν από λίγο καιρό έκανα χάρη σε έναν φίλο να φωτογραφίσω ένα ντεφιλέ. Σε συνάντησα. Απόψε τρώμε παρέα. The end και ερωτήσεις δεν δεχόμαστε. Περισσότερες λεπτομέρειες στο μέλλον΄΄. Αυτός είναι ο Πάρης με δικά του λόγια. Γνήσιο τέκνο των ΄90s. Κάπως έτσι γνωρίζει την Ελλη. Την Ελλη πού με δικά της λόγια ΄΄ Μ΄έναν απ΄αυτούς φτάνω μέχρι την εκκλησία,την κάνω γιατί μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να χορέψω τον Ησαία. Προτιμούσα έναν πιό μοναχικό rock dance. Δεν περιμένω από κανέναν άντρα προκοπή και σιγουριά. Καλά να ΄ναι τα χέρια μου και τα μυαλά μου. Ανοίγω μαγαζί για μετατροπές παλιών ρούχων με άποψη. Ράβω για διάφορες Σούζι και τρως και ψεύδεσαι. Και για να το αντέξω κάνω όνειρα ότι υποκλίνομαι σε θεατρική σκηνή-λατρεύω το θέατρο-,ως ενδυματολόγος της παράστασης. Στον ύπνο μου το βλέπω πιό grande. Το όνομά μου σε credit ταινίας Χόλυγουντ. Και μετά ξύπνησα. Ενα βράδυ πήγα να βοηθήσω μια φίλη σχεδιάστρια να φέρω τα ρούχα στο σώμα των κοριτσιών και σε συνάντησα. The end΄΄.
Κάπως έτσι συναντιούνται και ερωτεύονται ο Πάρης και η Ελλη. Αλλά δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το ερωτικό παιχνίδι. Είναι αυτοί,είναι οι εγωισμοί τους,οι γονείς τους,οι πληγές τους,οι φίλοι τους και οι φόβοι τους. Είναι και το facebook και το instagram. Πού,σαν παραμορφωτικοί καθρέφτες,πολλές φορές αλλοιώνουν την δική μας πραγματικότητα και δίνουν στον άλλο μιά άλλη εικόνα για το άτομό μας. Είναι και η εποχή που τρέχει,που μας έχει μάθει αλλιώς.
Οι δύο ήρωες του βιβλίου τους.προέρχονται,όπως είπαμε,από εντελώς κοινωνικά περιβάλλοντα. Ο Πάρης είναι ένας κοσμοπολίτης φωτογράφος. Περιγράφει τον εαυτό του ως εξής:΄΄Από μικρό ήμουν ζαβό! Σαν απάντηση σε οτιδήποτε,είχα το ΄΄γιατί έτσι΄΄. Παιδική ηλικία σαν ψέμμα. Ενα όνειρο από το οποίο ξύπνησα βίαια. Τέλειωσα σχολείο στο Ηράκλειο. Μετά ΑΣΟΕΕ. Τα παράτησα. Γύρισα με τραίνο όλη την Ευρώπη για δύο χρόνια. Κόλλησα Γαλλία. Εξ αιτίας μιάς γυναίκας. Και μιά γυναίκα με έδιωξε από εκεί για πάντα. Σπούδασα γενικώς τέχνες,με τράβηξε η φωτογραφία. Χώθηκα σε μπουρζουά συστήματα. Λεφτά,ανεμελιά και μέρες χωρίς σκοπό. Κάποια στιγμή κλείνει ο κύκλοςτου πάρτι και της ανευθυνότητας. Ξυπνάω κάθιδρος ένα πρωί και στον καθρέφτη δεν βλέπω εμένα. Είμαι 33. Στα χρόνια του Χριστού και του Τζέιμς Ντιν. Για να γλυτώσω την αυτοσταύρωση και τον πρόωρο θάνατο από την ταχύτητα,την κάνω. Παίρνω,επιτέλους, τη ζωή στα χέρια μου. Θεολογικά και πολιτικά ψαξίματα. Ευρώπη,Αμερική,Ασία,Αφρική. Μεμιά μηχανή και πολλές ερωτήσεις. Απαντήσεις δε βρήκα,γωτογραφίες άπειρες. Ούτε ξέρω που τις έχω και τις φωτογραφίες και τις ερωτήσεις. Μετά. Βραβεία και άσκοπη αναγνώριση. Γύρισα Ελλάδα για λίγο. Δεν ξαναβρήκα την παιδική μου ηλικία. Ούτε εμένα. Ολα είχαν αλλάξει. Ξανάφυγα Παρίσι. Ζω το θαύμα. Κρατάει λίγο. Ξαναφεύγω τρέχοντας. Κρήτη να κρυφτώ να ξαναονειρευτώ. Αποτυχία και στα δύο. Σε κάτι διακοπές ένα χοντρό περιστατικό μ΄έναν φίλο με ρίζωσε εδώ. Επρεπε να του σταθώ. Το έκανα και μετά του μπαστακώθηκα και του ΄χω γίνει βραχνάς. Ο Πάνος. Ο μόνος φίλος μου. Εχω πολλές παρέες,αλλά δεν δένω εύκολα με ανθρώπους. Εζησα πολύ μόνος. Εχω ξεχάσει τη γλώσσα του ΄΄μαζί΄΄. Καί ξέρεις,η μοναχικότητα είναι επικίνδυνη,γιατί μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία σου χαρίζει,δύσκολα γυρνάς στον έξω κόσμο. Καθηγητής σε σχολή φωτογραφίας. Από τα λίγα που με βγάζουν από το σπίτι μου. Γουστάρω τους μαθητές μου. Ενεση αισιοδοξίας και αφέλειας. Πριν από λίγο καιρό έκανα χάρη σε έναν φίλο να φωτογραφίσω ένα ντεφιλέ. Σε συνάντησα. Απόψε τρώμε παρέα. The end και ερωτήσεις δεν δεχόμαστε. Περισσότερες λεπτομέρειες στο μέλλον΄΄. Αυτός είναι ο Πάρης με δικά του λόγια. Γνήσιο τέκνο των ΄90s. Κάπως έτσι γνωρίζει την Ελλη. Την Ελλη πού με δικά της λόγια ΄΄ Μ΄έναν απ΄αυτούς φτάνω μέχρι την εκκλησία,την κάνω γιατί μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να χορέψω τον Ησαία. Προτιμούσα έναν πιό μοναχικό rock dance. Δεν περιμένω από κανέναν άντρα προκοπή και σιγουριά. Καλά να ΄ναι τα χέρια μου και τα μυαλά μου. Ανοίγω μαγαζί για μετατροπές παλιών ρούχων με άποψη. Ράβω για διάφορες Σούζι και τρως και ψεύδεσαι. Και για να το αντέξω κάνω όνειρα ότι υποκλίνομαι σε θεατρική σκηνή-λατρεύω το θέατρο-,ως ενδυματολόγος της παράστασης. Στον ύπνο μου το βλέπω πιό grande. Το όνομά μου σε credit ταινίας Χόλυγουντ. Και μετά ξύπνησα. Ενα βράδυ πήγα να βοηθήσω μια φίλη σχεδιάστρια να φέρω τα ρούχα στο σώμα των κοριτσιών και σε συνάντησα. The end΄΄.
Κάπως έτσι συναντιούνται και ερωτεύονται ο Πάρης και η Ελλη. Αλλά δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το ερωτικό παιχνίδι. Είναι αυτοί,είναι οι εγωισμοί τους,οι γονείς τους,οι πληγές τους,οι φίλοι τους και οι φόβοι τους. Είναι και το facebook και το instagram. Πού,σαν παραμορφωτικοί καθρέφτες,πολλές φορές αλλοιώνουν την δική μας πραγματικότητα και δίνουν στον άλλο μιά άλλη εικόνα για το άτομό μας. Είναι και η εποχή που τρέχει,που μας έχει μάθει αλλιώς.
Ο Δημήτρης Αποστόλου ξέρει πολύ καλά την τηλεοπτική και θεατρική γλώσσα. Αυτοσαρκάζεται. Γράφει ΄΄φαρμακερές΄΄ ατάκες. Περιγράφει πολύ έξυπνα τον έρωτα στην εποχή μας μέσα από τα μάτια του Πάρη .΄΄Είμαι σενάριο των γυναικών της ζωής μου.Δεν λυπάμαι όσους σταυρώθηκαν από έρωτα. Αγίασαν. Σημασία στην αγάπη δεν έχει το εφάπαξ αλλά το εφ΄όρου ζωής. Προσπαθώ να κάνω σχέδια για το μέλλον ,αλλά μου βγαίνουν ΄΄κινούμενα΄΄. Από τους υπομονετικούς ανθρώπους βγήκε το ΄΄πουτάνα όλα΄΄. Στον τάφο του Μόρισον στο Pere Lachaise στο Παρίσι πάνω στο μάρμαρο είναι γραμμένο στα ελληνικά: ΄΄Κατά τον δαίμονα εαυτού΄΄. Πάει να πεί ότι πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό. Πάει να πεί ακολουθώ τον θεό δαίμονα που έχω μέσα μου. Ετσι ζώ και θέλω να ζώ κι εγώ. Και ας με καταστρέψει΄΄.
Το ΄΄Καμία Σχέση΄΄ είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα στην περίπλοκη εποχή μας. Για το πολύ απλό θέμα της συνάντησης δύο ανθρώπων που αρέσει ο ένας στον άλλο. Μόνο που,όπως και σε άλλους τομείς, οι άνθρωποι της εποχής μας κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Γιατί,επί της ουσίας,φοβόμαστε. Ο φόβος είναι αυτός που περιπλέκει τα πράγματα. Σε απλούστερες εποχές,όπου ανήκει και η μητέρα του Πάρη,τα πράγματα ήταν αλλιώς,όπως του λέει κάποια στιγμή:΄΄Το θέμα, γιε μου,δεν είναι τι ζωγραφιά σου χάρισαν. Αλλά πως καδράρεις τη ζωή σου. Που βάζεις τον πίνακά της. Σε αφίσα δρόμου για όλους; Σε αρχοντικό για λίγους; Τη φροντίζεις; Καθαρίζεις τις σκόνες μη χαθούν τα χρώματά της; Έχεις φύλακες για να μη σου τη σκαλίσουν ή τη βανδαλίσουν; Απλά είναι όλα. Η απάντηση είναι ναι, καλή ήταν η ζωή μου. Δεν ήμουν Μόνα Λίζα. Αλλά κι αυτή πίσω από το τζάμι την έχουν,για να τη βλέπουν. Πολλή μοναξιά. Εγώ μπορεί να μην έγινα τόσο γνωστή,αλλά πίσω από τζάμι δεν έζησα΄΄.
