Είναι ενδιαφέρον το πώς οι κλασικοί αρχαίοι ελληνικοί μύθοι μπορούν να «ξαναγραφτούν» και να δώσουν πρωτότυπα και σημαντικά σύγχρονα έργα. Και δε νομίζω πως αυτή η αναβίωση είναι εύκολη μόνο και μόνο επειδή υπάρχει το «καλούπι». Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, γιατί ο συγγραφέας είναι υποχρεωμένος να αναμετρηθεί με μεγάλου διαμετρήματος θέματα.
Το βιβλίο της Ελένης Πουλημένου Ο αλγόριθμος της ζωής μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ευρηματική, φρέσκια παραλλαγή του μύθου του Πυγμαλίωνα. Του γλύπτη, ήρωα της αρχαιότητας, που ερωτεύεται το δημιούργημά του, το άγαλμα μιας ωραίας γυναίκας.
Ο κεντρικός ήρωας του Αλγόριθμου της ζωής είναι ο Ευκλείδης, ένας ηλικιωμένος άντρας που υπήρξε ένας διαπρεπής επιστήμονας της ρομποτικής, γνωστός παγκοσμίως για το έργο του. Στα ογδόντα του χρόνια ζει σε έναν υπέροχο πύργο κοντά σε μια φανταστική πόλη, τη Νηνεμένη, αποκομμένος από τον κόσμο. Υποφέρει όμως από μοναξιά. Το όνειρο της ζωής του, ένα παιδί, δεν κατάφερε ποτέ να το πραγματοποιήσει.
Ξαφνικά του έρχεται μια ιδέα: «Και γιατί δεν φτιάχνω μόνος μου ένα παιδί; Τι την κάνω τόσο καιρό τη ρομποτική; Θα φτιάξω ένα παιδί ρομπότ!» λέει.
Ο Ευκλείδης ρίχνεται με ενθουσιασμό στη δουλειά. Αρχικά, πηγαίνει στη Νηνεμένη για να αγοράσει υλικά. Η συγγραφέας μάς παραθέτει τα υλικά που παραγγέλνει για να φτιάξει τον «γιο» του με λεπτομέρειες που μας προετοιμάζουν για την εξέλιξη του μύθου. Για να δημιουργήσει τον γιο-ρομπότ, ο κορυφαίος επιστήμονας αγοράζει βίδες, πολλά μέτρα ράβδους αλουμινίου, είκοσι μέτρα καλώδια και άλλα αντικείμενα αυτού του είδους.
Το εγχείρημα πετυχαίνει. Ο σοφός πατέρας, που ειδικευόταν και στην προσομοίωση των ανθρώπινων συναισθημάτων, καταφέρνει να δημιουργήσει τον ιδανικό γιο!
Ακολουθεί μια περίοδος ευτυχούς συμβίωσης ανάμεσα στον γηραιό επιστήμονα και στο ρομπότ, αλλά ακόμα κι όταν κάτι δεν πάει καλά, ο πατέρας έχει τον τρόπο να «επιδιορθώνει» τον γιο του. Τα πράγματα όμως κάποια στιγμή ξεφεύγουν από τον έλεγχό του και ο δημιουργός βλέπει το δημιούργημά του να αυτονομείται και να λαχταράει την πραγματική ζωή.
Στο μεταξύ, στον πύργο του Ευκλείδη έχει καταφύγει κι ένα αληθινό παιδί. Ένας μικρός πρόσφυγας που μπορεί να μην έχει τη θαυμαστή τεχνητή διάνοια και τις γνώσεις του προικισμένου ρομπότ, αντιπροσωπεύει όμως τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες. Αυτές που τελικά διασώζονται στον πύργο, όταν το ανεξέλεγκτο πια ανθρωποειδές γίνεται επικίνδυνα καταστροφικό.
Σ’ αυτό το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας η Ελένη Πουλημένου καταφέρνει να προσφέρει μια απολαυστική ανάγνωση με ένα κείμενο που, δίχως να πέφτει σε απλουστεύσεις, μιλάει για την καταστροφική έπαρση του επιστήμονα αλλά και κάθε δημιουργού που περνάει τα όρια του ανθρώπινου και καταλήγει σε αυτοκαταστροφή. Ένα κείμενο που έχει το ίδιο αναγνωστικό ενδιαφέρον για εφήβους αλλά και για ενήλικες.
Λίνα Λυχναρά
Photo cover:pixabay.com/Pete Linforth
