Διαβάστε αποσπάσματα από τα τρία ωραιότερα ποιήματα του Κώστα Βάρναλη.
Οι Μοιραίοι
«Μες την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές, εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια……
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα.
Έτσι στην σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας έβρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι άνταμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Η Καμπάνα
“Όλα τελειώνουνε και όλα περνάνε, ιδέες βασίλισσες κακογερνάνε, στις νέες ανάγκες σου – κόπος βαρύς! – σκοπούς αλάθευτους κοίτα να βρεις.
Αν είν’ η σκέψη σου πριν από σένα, δεν είν’ απόκομμα θεού και γέννα: τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή, σου τήνε πλάσανε οι Δυνατοί.
Φτωχέ, σου μάραναν κόποι και πόνοι τη θέληση άβουλη, πιωμένη αφιόνι! Αν είν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς”
Λευτεριά
«Ήρθα σ’ εσένα που δεσμά δεν ξέρεις, Νύχτα ονειρομάνα, ψηλά στην ξάγναντη κορφή, ρίγος κοινό να κρούει τα πεύκα, την καρδιά μου και τον μέγα χορό των άστρων σου, αδερφή.
Στα νύχια απάνω τρέμουλο τάνυσα το λιανό κορμί μου, την αγκαλιά άνοιξα σταυρό κι έκραξα μ’ όση δύναμη μου αφήσαν άφθαρτην οι πόνοι κι οι πεθυμιές με τον καιρό.»
