“Με ρώτησες πόσο χρονών είμαι..
Κι απαντώ:
Χμμ..
Εξαρτάται..
Είμαι 5 όταν μου λένε καλά νέα και χοροπηδάω από τη χαρά μου..
Είμαι 10 όταν πακετάρω ανέμελη τη βαλίτσα μου για αναχώρηση..
Είμαι 15 όταν πιάνω το κινητό μου με την ελπίδα πως κάποιος με ψάχνει..
Είμαι 20 όταν νιώθω πως ήδη τα έχω δει και τα έχω δοκιμάσει όλα σε αυτή τη ζωή..
Είμαι 30 όταν νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο..
Είμαι 40 όταν νομίζω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα μόνη μου..
Είμαι 50 όταν δεν παραπονιέμαι και δέχομαι παθητικά τα πάντα..
Είμαι 60 όταν αρχίζω να μετανιώνω για κάτι..
Είμαι 70 όταν νιώθω μόνη και θέλω τους πάντες γύρω μου..
Είμαι 80 όταν μου λένε κάτι και συνειδητοποιώ ότι δεν το θυμάμαι..
Είμαι 90 όταν λέω ξανά το ίδιο πράγμα..
Είμαι 100 όταν φτάνω σε ένα ορόσημο που θεωρούσα αδύνατο..
Μα είμαι ήδη νεκρή κάθε φορά που κάποιος φεύγει από τη ζωή μου…”
Αθηνά Πεντζουριδου, Ψυχολόγος
Photo cover:pixabay.com/Pexels
