Το θέμα μου είναι οι άτεγκτοι. Οι με ρωγμές άτεγκτοι.
Αυτοί που καταδυναστεύουν το χώρο με μια πεισματική εμμονή στο γράμμα του νόμου, αποφεύγοντας έτσι επικίνδυνες συνέπειες και περιπέτειες σταδιοδρομίας μέσα στις περιπέτειες του Χρόνου και του Τόπου.
Αυτοί που βολεύουν μιαν αντιδραστική ιδιοσυγκρασία και μια συμπλεγματική ψυχικότητα μέσα σε μια συνεχώς προσαρμοζόμενη «ιδεολογία» που φρουρεί το γράμμα του νόμου κι έχει την ετικέτα του άτεγκτου δικαστή.
Οι άτεγκτοι. Περιφρουρούν την ουσία του νόμου όσο και η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω περιφρουρεί την αγιοσύνη και τον Χριστιανισμό.
Τον καλλιεργημένο και ευαίσθητο πολλοί τον μέμφονται κι αντιπαθούν, τον άτεγκτο ουδείς. Γιατί, πρωτίστως, τον φοβούνται.
Ούτε σκέψη περιείχαν οι πράξεις του ούτε τη στοιχειώδη ανθρώπινη ή δημοκρατική ευαισθησία.
Ο νόμος – όπως γράφεται, όχι όπως εννοείται. Και μάλιστα στην υπηρεσία του άρχοντος και των κρατούντων, είτε δικτάτορες είναι αυτοί, είτε σοσιαλιστές πρασίνου αποχρώσεως.
Από την άλλη πάλη μεριά, ο αντίθετος. Ο «αντιθέτου» κατ’ επίφασιν «ιδεολογίας».
Εισαγγελεύς κι αυτός. Ο «τολμηρός», που τα βάζει με όλα και με όλους.
Ηθικός, ενοχλημένος από τα πάντα, που δεν του ταιριάζουν, βάρβαρος και φασιστικός στις αντιδράσεις του, άτεγκτος κι αυτός.
Υπερήφανα άτεγκτος και ηθικός.
Τις ιδιότητες αυτές προβάλλει σαν τίτλους σπουδών, όπως προβάλλουν την παρθενία τους οι ηθικές κι άσχημες γυναίκες, οι ανέραστες και άγαμες. (Η ασκήμια, εσωτερική και εξωτερική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ηθική και στην αυστηρότητα).
Μάνος Χατζιδάκις, απόσπασμα που περιλαμβάνεται στο περιοδικό Οδός Πανός.
Photo cover:pixabay.com/JL G
