“Ποιός θα ήταν ο λόγος της δημιουργίας μου αν περιοριζόμουν απόλυτα στον εαυτό μου;
Οι μεγάλες μου δυστυχίες σ’αυτό τον κόσμο ήταν οι δυστυχίες του Χήθκλιφ και τις παρακολούθησα όλες, τις έζησα όλες, από την αρχή.
Η μεγάλη μου σκέψη στη ζωή είναι αυτός.
Αν όλα χάνονταν και αυτός έμενε, θα συνέχιζα να υπάρχω.
Κι αν όλα έμεναν και αυτός χανόταν, το σύμπαν θα ήταν για μένα τόπος ξένος και φοβερός.
Δε θα΄χα θέση εκεί.
Η αγάπη μου για τον Λίντον είναι σαν το φύλλωμα του δάσους.
Ο χρόνος θα την αλλάξει, το ξέρω καλά, όπως ο χειμώνας αλλάζει τα δέντρα.
Η αγάπη μου για τον Χήθκλιφ είναι σαν τα αιώνια βράχια αποκάτω: λίγη ευχαρίστηση μου δίνει αλλά αναγκαία. Νέλλυ, ΕΙΜΑΙ ο Χήθκλιφ.
Είναι πάντα, πάντα στο νού μου. Δε μου δίνει χαρά, όπως δε μου δίνει χαρά ο εαυτός μου, αλλά είναι μέσα μου, σαν τον ίδιο τον εαυτό μου….”
Έμιλι Μπροντέ, “Ανεμοδαρμένα Υψη”, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Free-Photos
