Όμως, στα βάθη της καρδιάς της έμενε η αμφιβολία:
Και αν υπάρχει Θεός;
Στις τόσες χιλιετίες του ανθρώπινου
πολιτισμού η αυτοκτονία ήταν ταμπού, ύβρη για όλους
τους θρησκευτικούς κώδικες: ο άνθρωπος παλεύει για
να επιβιώνει και όχι για να παραδίνεται.
Το ανθρώπινο είδος πρέπει να αναπαράγεται· η κοινωνία έχει ανάγκη από εργατικά χέρια-το ζευγάρι χρειάζεται ένα λόγο για να συνεχίσει να μένει μαζί ακόμη και αφού πάψει να υπάρχει ο έρωτας· και μια χώρα χρειάζεται στρατιώτες, πολιτικούς και καλλιτέχνες.
Αν υπάρχει Θεός, κάτι που εγώ ειλικρινά δεν το πιστεύω, θα
κατανοήσει ότι υφίστανται όρια σ αυτά που μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος. Ο Ίδιος δημιούργησε αυτή τη σύγχυση, με επακόλουθα την αθλιότητα, την αδικία, την πλεονεξία, τη μοναξιά. Οι προθέσεις Του πρέπει να ήταν αγαθές, όμως τα αποτελέσματα είναι μηδαμινά.
Αν υπάρχει Θεός, θα δείξει μεγαλοψυχία στα πλάσματα που θέλησαν να φύγουν πιο νωρίς απ αυτή τη Γη- μπορεί μάλιστα να ζητήσει συγνώμη που μας ανάγκασε να περάσουμε από δω.
Ποιος λογαριάζει τα ταμπού και τις δεισιδαιμονίες!
Η θρησκευόμενη μητέρα της έλεγε: «Ο Θεός γνωρίζει
το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον». Αν είναι έτσι,
τότε την έστειλε σ’ αυτό τον κόσμο γνωρίζοντας πολύ
καλά ότι θα κατέληγε να αυτοκτονήσει, άρα δε θα Τον
σκανδάλιζε η πράξη της.
“Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει”, Πάουλο Κοέλο, εκδ. Λιβάνη, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Goran Horvat
