Καλεσμένη στην εκπομπή «Μαμά-δες» ήταν καλεσμένη η Ευδοκία Ρουμελιώτη και μίλησε στη Ζωή Κρονάκη για τον γιο της, την όμορφη σχέση που έχει με τα παιδιά του συζύγου της, αλλά και την επιθυμία της να αποκτήσει ένα ακόμη παιδί.
«Είμαι τρομερά αγχώδης με τον γιο μου. Είμαι μια υστερική μαμά που ο,τιδήποτε συμβαίνει στον Δημήτρη νομίζω ότι θα συμβεί το χειρότερο. Είμαι διαρκώς από πίσω του, όμως δεν το αλλάζω αυτό με τίποτα. Το ωραιότερο που κατάφερα στη ζωή μου ήταν που έγινα μητέρα», είπε αρχικά η Ευδοκία Ρουμελιώτη
Και αποκάλυψε: «Ήθελα πολύ να αποκτήσω ένα παιδί. Είμαι από τις γυναίκες που ο Δημήτρης δεν ήρθε τυχαία στη ζωή μου. Ήθελα πάντα να γίνω μητέρα, αλλά για να γίνω γονιός ήθελα και τον κατάλληλο άντρα μαζί μου. Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου που είχε ήδη δυο παιδιά, τα οποία δεν διαχωρίζω από τον γιο μου, είναι σαν να έχω τρεις γιους, γι’ αυτό και θέλω και την κόρη. Μόλις παντρευτήκαμε με τον Νικηφόρο ήταν στα άμεσα σχέδιά μας να αποκτήσουμε ένα παιδί».
Για τη σχέση με τους γιους του συζύγου της είπε: «Η πρώτη επαφή με τα δυο παιδιά του συζύγου μου έγινε όταν ήταν πολύ μικρά. Τον μεγάλο γιο τον γνώρισα όταν ήταν 6,5 χρόνων και τώρα είναι 17 και τον μικρό γιο στα 4 του. Στην αρχή φοβήθηκα πολύ γιατί έπρεπε να υπάρξει μια ισορροπία. Δεν μπορείς να αντικαταστήσεις τη μητέρα τους. Η μητέρα τους υπάρχει και είναι εξαιρετική και η ισορροπία είναι λεπτή. Αυτό που προσπάθησα από την αρχή με τα παιδιά είναι να μην τα πιέσω. Γι’ αυτά ήθελα να είμαι φίλη. Δεν είμαι η μαμά τους, αλλά μπορούν να με εμπιστευτούν και είμαι εκεί γι’ αυτά».
Αναφερόμενη στην περίοδο της εγκυμοσύνης της είπε: «Πήρα 26 κιλά, αλλά ήμουν πολύ χαρούμενη με αυτό που συνέβαινε μέσα μου».
Στο ενδεχόμενο να αποκτήσει ένα δεύτερο παιδί απαντά: «Το θέλω σαν τρελή, αλλά πρέπει να έχεις και τις δυνάμεις για να μεγαλώσεις ένα παιδί».
Τέλος, για το παιδί που προσπάθησαν να υιοθετήσουν με τον σύζυγό της ανέφερε: «Ήταν κάτι πολύ δύσκολο και ήταν ο λόγος που καθυστέρησα να μπω στη διαδικασία να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Είχαμε ένα ακόμη παιδί που ήταν στο σπίτι και ήθελε και παραπάνω φροντίδα. Το παιδί αυτό το συναντήσαμε, δεθήκαμε μαζί του με έναν τρόπο και δεν θέλαμε να το αφήσουμε να πάει σε ίδρυμα και είπαμε θα το πάρουμε.
Για διάφορους λόγους το παιδί αυτό δεν μένει πια μαζί μας, αλλά είναι καλά. Εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε και νιώθουμε ότι κάναμε κάτι σημαντικό και σπουδαίο. Η απώλειά του ήταν μεγάλη.
Δεν θα πω ότι είμαι αντίθετη στην υιοθεσία. Αν με ρωτήσεις, όμως, αν θα έμπαινα ξανά στη διαδικασία της υιοθεσίας θα σου έλεγα ότι δεν θα το έκανα ποτέ ξανά».
