Η γιαγιά συμβουλεύει την εγγονή της:
”…Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη,
μπερδεμένη,
να σκέφτεσαι τα δέντρα,
να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν.
Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα,
και σ’ ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία.
Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν’ αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο,
πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά,
μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο,
μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.
Κι όταν θ’ ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις,
μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη,
αλλά κάθισε και περίμενε.
Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες,
όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο,
χωρίς ν’ αφήσεις τίποτα ν’ αποσπάσει την προσοχή σου.
Περίμενε, περίμενε κι άλλο.
Μείνε ασάλευτη,
σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου.
Κι όταν σου μιλήσει,
πήγαινε όπου σε πάει εκείνη…”
Susanna Tamaro, “Όπου σε πάει η καρδιά”
Photo cover:pixabay.com/Mylene2401
