Το μεγαλύτερο παγόβουνο στον κόσμο έχασε πλέον την αίγλη του.
Το 2017 αποκόπηκε από την Ανταρκτική και ονομάστηκε A68. Η έκταση που κάλυπτε ήταν 6.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ουσιαστικά είναι μία μικρή χώρα, περίπου σαν την Ουαλία.
Δυστυχώς όμως οι εικόνες που παίρνουμε από τους δορυφόρους μας δείχνουν ότι το αυτό το μεγαλύτερο παγόβουνο δεν είναι πια το ίδιο. Έχει διαχωριστεί σε αμέτρητα μικρά θραύσματα πια, σε σημείο που το Εθνικό Κέντρο Πάγου των ΗΠΑ λέει, ότι δεν αξίζει πλέον ούτε καν να το παρακολουθούν οι ειδικοί.
Ο Α68 «γεννήθηκε» από τον Larson C στην άκρη της χερσονήσου της Ανταρκτικής και για ένα χρόνο σχεδόν δεν είχε μετακινηθεί και δεν είχε υποστεί αλλοιώσεις. Άρχισε να κινείται βόρεια από δυνατά ρεύματα και ανέμους με μεγάλη και αυξανόμενη ταχύτητα. Το παγωμένο μπλοκ των δισεκατομμυρίων τόνων πήρε μια οικεία διαδρομή, γυρίζοντας προς τον Νότιο Ατλαντικό.
Έφτασε στην περιοχή που «πεθαίνουν» τα μεγάλα παγόβουνα, λιώνουν σταδιακά. Το A68 κατά κάποιον τρόπο κατάφερε να ξεφύγει από αυτή τη κατάρα, το δικό του τέλος ήρθε από τα θερμά κύματα και τις υψηλότερες θερμοκρασίες του αέρα στον Ατλαντικό. Η δική του μοίρα ήταν να διαλυθεί σε μικρότερα θραύσματα.
Ο Adrian Luckman, από το Πανεπιστήμιο Swansea, δήλωσε στο BBC News: «Είναι εκπληκτικό το ότι το παγόβουνο A68 έζησε τόσο».
«Αν σκεφτεί κανείς την αναλογία πάχους – είναι σαν τέσσερα κομμάτια χαρτιού Α4 να συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο. Άρα αυτό το πράγμα είναι απίστευτα ευέλικτο και εύθραυστο καθώς κινείται γύρω από τον ωκεανό. Αλλά τελικά έσπασε σε τέσσερα έως πέντε κομμάτια και στη συνέχεια αυτά με τη σειρά τους χωρίστηκαν»
Οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν το A68 ως προϊόν μιας πολύ φυσικής διαδικασίας. Η ιστορία του A68 έχει αφήσει παρακαταθήκη όμως στην έρευνα: τόσο για το πώς κατασκευάζονται τα επίπεδα πάγου όσο και για το πώς διαλύονται δημιουργώντας παγόβουνα.
“Ένα πράγμα που μάλλον αξίζει να αναφερθεί ως επιστημονικό αποτέλεσμα ήταν το ότι μάθαμε αρκετά για την αντοχή στη θραύση των ζωνών των διαφόρων επιφανειών, όπου οι εσωτερικοί παγετώνες ενώθηκαν για να σχηματίσουν τον πλωτό πάγο», σχολίασε ο Κρίστοφερ Σούμαν από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ της κομητείας της Βαλτιμόρης (UMBC) και Nasa-Goddard.”
«Επειδή είχαμε νέους αισθητήρες ώστε να βλέπουν την εξέλιξη των ρήξεων πιο συχνά, είμαι βέβαιος ότι συλλέχθηκαν χρήσιμες πληροφορίες, που δεν θα μπορούσαμε να είχαμε την προηγούμενη δεκαετία. Αυτό είναι μια πραγματική απόδειξη για τις επενδύσεις που γίνονται στον τομέα της παρατήρησης»
Για να μπει στη λίστα των δυνητικά επικίνδυνων παγόβουνων του USNIC, ένα παγόβουνο πρέπει είτε να έχει έναν άξονα μεγαλύτερο από 18,5 χλμ ή μια έκταση τουλάχιστον 20 τετραγωνικών ναυτικών μιλίων (68,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Κανένα από τα θραύσματα του A68 δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Το τελευταίο μεγάλο κομμάτι, γνωστό ως A68a, μετρήθηκε την Παρασκευή σε μόλις 3 ναυτικά μίλια.
Πληροφορίες από το BBC
