Ένας χρόνος πανδημίας. Ένας χρόνος μέσα στον οποίο κληθήκαμε γονείς, παιδιά και δάσκαλοι να αλλάξουμε ακραία την καθημερινότητά μας, να απαρνηθούμε φίλους και συγγενείς, να σταματήσουμε δραστηριότητες που αγαπάμε, να βάλουμε τη ζωή μας σε αναμονή. Και ενώ οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί παλεύουμε με τους δικούς μας δαίμονες, τα παιδιά μας ήρθαν αντιμέτωπα με μια νέα πραγματικότητα που δεν έχουν ζήσει και πολλά από αυτά ακόμα και σήμερα δεν έχουν πολυκαταλάβει. Η επόμενη μέρα για την ψυχική υγεία και ενδυνάμωση των παιδιών μας συζητιέται πια ανοιχτά και μας απασχολεί κάθε εβδομάδα που περνάμε κλεισμένοι, όλο και πιο πολύ, σε κοινωνικά δίκτυα, διαδικτυακές συναντήσεις και εικονικά πηγαδάκια γονέων, εκπαιδευτικών και ψυχολόγων.
Ακόμη…. Αυτή είναι η λέξη που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες. «Δεν μπορώ να δω τους φίλους μου… ακόμη», «Δεν μπορώ να αγκαλιάσω τον παππού μου… ακόμη», «Δεν μπορώ να πάω σχολείο…ακόμη»! Αυτό είπε το μπλε, τεράστιο και λιγομίλητο Γέτι και κέρδισε τις καρδιές χιλιάδων παιδιών, γονέων και εκπαιδευτικών. Μια τόσο δα λεξούλα που έχει τη δύναμη να κάνει το μυαλό μας να δυναμώσει και να αλλάξει τη νοοτροπία μας, τη διάθεσή μας, την κατανόηση μιας δύσκολης πραγματικότητας και να μας κάνει πιο ανθεκτικούς σε κάθε είδους αλλαγή ή δυσκολία. Γιατί ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή, θα το καταφέρουμε με επιμονή και υπομονή και θα ξημερώσει μια μέρα που όλα αυτά θα μας φαίνονται σαν ένα ξεθωριασμένο όνειρο. Μια μάχη που μας δίδαξε και μας έκανε πιο δυνατούς, πιο συνειδητοποιημένους, πιο ανθεκτικούς.
Η ιστορία του ανθρώπινου γένους μάς έχει δείξει ότι η υπερδύναμη του ανθρώπου είναι το μυαλό του. Με αυτό, για χιλιάδες χρόνια, έχουμε ξεχωρίσει από όλα τα άλλα όντα στον πλανήτη. Με αυτό θα κερδίσουμε και αυτή τη μάχη. Τίποτε δεν είναι αδύνατο αν θυμίσουμε σε εμάς και μάθουμε στα παιδιά μας να προσπαθούμε, να εξελισσόμαστε και να μην τα παρατάμε ποτέ.
Γράφει η συγγραφέας Μαρίνα Γιώτη
