Υπάρχουν ζητήματα πολιτικής στα οποία η θέση σου δεν μπορεί παρά να είναι κρυστάλλινη και ακλόνητη. Γιατί απλώς ακουμπάνε στις αξίες μας. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ένα από αυτά τα ζητήματα. Όποια και αν είναι η θέση σου, δε νοείται να την αλλάζεις από μέρα σε μέρα και από ραδιοφωνική συνέντευξη σε τηλεοπτική εκπομπή. Δε νοείται επίσης να είσαι ούτε καν υποψήφιος με ένα κόμμα, πολύ περισσότερο εκλεγμένος βουλευτής ενός κόμματος, με το οποίο διαφωνείς ως προς ένα τέτοιο ζήτημα. Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έπραξε και τα δύο αδιανόητα: επιχείρησε να αλλάξει τη θέση του από τη μία μέρα στην άλλη και βρέθηκε υποψήφιος ενός κόμματος με το οποίο διαφωνεί επί ενός ζητήματος αρχής.
Ευτυχώς η Νέα Δημοκρατία δήλωσε ότι διαφωνεί μαζί του. Γιατί η δυνατότητα πρόσβασης των ενδιαφερομένων προσώπων σε ασφαλείς και εγκεκριμένες υπηρεσίες διακοπής της κύησης αποτελεί αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση κάθε κράτους στην Ευρώπη. Η υποχρέωση αυτή κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως πτυχή του ανθρώπινου δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, όπως έχει κρίνει πάγια το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ξεκινώντας από τους αγώνες των γυναικών για την χειραφέτησή τους και την αυτονομία τους να αποφασίζουν για την συνέχιση της κύησής τους, πλέον το δικαίωμα διαπερνά τα όρια του φύλου και αναγνωρίζεται και για τους τρανς άνδρες, όπως και για τα non binary (μη δυαδικά ως προς το φύλο) άτομα που έχουν την δυνατότητα κυοφορίας.
Στο πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα δικαιώματα του παιδιού επιχειρήθηκε να εισαχθεί μια τροπολογία που αναφέρεται σε προστασία της ζωής “αρχής γενομένης από την στιγμή της σύλληψης” (τροπολογία 10, άρθρο 2α). Δεν ήταν μια ουδέτερη τροπολογία, γι’ αυτό και επικρίθηκε και τελικά καταψηφίστηκε από την πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πίσω από την φαινομενικά αδιάφορη διατύπωση κρύβεται η απαγόρευση της άμβλωσης. Στην Ελλάδα, το θέμα έχει λυθεί από τον Ιούλιο του 1986, όταν αναγνωρίστηκε νομοθετικά η επιλογή της άμβλωσης για την κυοφορία που βρίσκεται μέχρι και την 12η εβδομάδα (μεταξύ άλλων δυνατοτήτων πιο επιτακτικής παρέμβασης στην κύηση, όπως για λόγους υγείας). Η ψήφος σε αυτή την τροπολογία δεν συμβιβάζεται λοιπόν με την αναγνώριση του ευρωπαϊκού κεκτημένου ως προς τις αμβλώσεις.
Θα περιμέναμε οι Έλληνες Ευρωβουλευτές να είναι σε θέση όχι απλώς να γνωρίζουν στοιχειωδώς τις κατακτήσεις της ελληνικής νομοθεσίας, αλλά να αναγνωρίζουν ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις τα λάθη τους. Όταν δεν το κάνουν, τα κόμματά τους θα πρέπει να έχουν σαφείς διαδικασίες που θα έπρεπε να οδηγούν μέχρι και στην διαγραφή.
Του Νίκου Νυφούδη, π. βουλευτή του Ποταμιού και εκπροσώπου Τύπου της κίνησης «εΜείς»
