Η κορυφή Κ2 είναι η δυσκολότερη κορυφή του πλανήτη για τους ορειβάτες. Το ποσοστό επιτυχίας είναι μόλις 3%.
Με αυτά τα λόγια έκλεισε τη συνέντευξή ο ορειβάτης Αντώνης Σύκαρης στο ραδιόφωνο του ΑΠΕ ΜΠΕ, “Πρακτορείο 104.9FM” από το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν που κάνει αποθεραπεία, την “μάχη” του με την κορυφή Κ2, την πιο δύσκολη κορυφή στον πλανήτη.
«Το ποσοστό πιθανότητας επιτυχίας που είχαμε να φτάσουμε στην κορυφή ήταν 3%. Τα προηγούμενα 20 χρόνια όσες προσπάθειες και αν είχαν γίνει, χειμώνα, σε αυτή τη μυθική κορυφή, δεν ήταν επιτυχείς», ανέφερε ο Έλληνας ορειβάτης εκφράζοντας την γλυκόπικρη αίσθηση που άφησαν στην ορειβασία, οι φετινές προσπάθειες για την κατάκτηση της συγκεκριμένης κορυφής των 8.611 μέτρων.
«Από τη μία» όπως είπε ο κ.Συκάρης, «φέτος είχαμε την επιτυχία των 10 Νεπαλέζων Σέρπα που κατέκτησαν την κορυφή χειμώνα κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ στην ιστορία. Από την άλλη όμως, είχαμε τραγωδίες που χτύπησαν την υπόλοιπη διεθνή ομάδα με ορειβάτες από 16 χώρες. «Από τα τέλη Δεκέμβρη ακόμη και στο base camp όλοι κοιμόμασταν για περίπου 50 ημέρες με θερμοκρασίες από -19 μέχρι -29 βαθμούς Κελσίου. Ακόμη πιο σκληρές μάλιστα ήταν οι συνθήκες που αντιμετωπίζαμε όποτε ανεβαίναμε προκειμένου να εγκλιματιστούμε».
«Οι πολικές αυτές θερμοκρασίες μαζί με τους ανέμους και το μεγάλο υψόμετρο συντελούσαν σε πιθανότητες επιτυχίας του 3%. Οι πιθανότητες να χάσει κανείς τη ζωή του ήταν πάρα πολλές κάτι που δυστυχώς τελικά και έγινε, αφού είμασταν 19 ορειβάτες και έχασαν τη ζωή τους πέντε »
«…Μερικές φορές δεν αποδέχεσαι πως μπορεί να σου συμβεί. Είναι κανόνας ορειβατικός, που δυστυχώς επαληθεύτηκε στη δική μας περίπτωση μέσα από το μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας. Ήταν μια αποστολή που θα μείνει στην ιστορία, δεν θα ξεχαστεί ποτέ»
Συγκλόνισε με την παρακάτω περιγραφή:
«…Στην τελική μας προσπάθεια αφού είχαμε ολοκληρώσει τον εγκλιματισμό μας -κατά τη διάρκεια του οποίου οι δέκα σέρπα έφτασαν στην κορυφή Κ2- έχασε τη ζωή του ο αρχηγός μας, ο πολύπειρος Ισπανός Σέρτζι Μινγκότε ποτ κατέπεσε από το Camp 1 κάτι που μας σόκαρε. Δώσαμε μάχη για να το ξεπεράσουμε, ολοκληρώσαμε τον εγκλιματισμό τις επόμενες ημέρες και προσπαθούσαμε να βρούμε 3-4 ημέρες με ένα παράθυρο του καιρού. Θερμοκρασία που να μην ξεπερνά του -45 και ο αέρας να μην είναι πάνω από 10-15 χλμ/ώρα ώστε να ανέβουμε στην κορυφή», συνθήκες που είχαν συμβεί στους δέκα νεπαλέζους σέρπα που κατέκτησαν την Κ2 στις 16 Γενάρη.
Περιγράφοντας το τελικό στάδιο ανόδου: «Οι 14 που μείναμε- μετά τον θάνατο του Ισπανού συναθλητή και τις τρεις αποχωρήσεις- ξεκινήσαμε στις δύο Φεβρουαρίου για άνοδο στο Camp 1. Εκεί υποχώρησαν άλλα πέντε άτομα και έτσι οι εννέα που μείναμε από την ομάδα μαζί με μερικούς σέρπα προωθηθήκαμε στο Camp 2 με πάρα πολύ κρύο. Κρύο που σου δημιουργεί τεράστιες ανάγκες δίψας και πείνας, ενώ παράλληλα την ίδια ώρα το υψόμετρο είναι αυτό που κάνει το αντίθετο: σου στερεί την αίσθηση της πείνας και της δίψας. Δημιουργείται μια… “αντιπαλότητα” μεταξύ επιθυμίας και ανάγκης»
Την ίδια ώρα, το ίδιο το Κ2, έθετε τον δικό του φραγμό. «Αυτό το βουνό απαιτεί συνεχή αναρρίχηση σε μεγάλες κλίσεις, σε πάγο και βράχο. Παρ όλα αυτά στις 4 Φλεβάρη καταφέραμε να φτάσουμε για πρώτη φορά μετά τους 10 νεπαλέζους του Γενάρη στα 7.550 μέτρα του βουνού και στο Camp 3. Εκεί όμως οι σκηνές που είχαν αφήσει οι σέρπα ήταν καλυμμένες από χιόνι και έτσι χρειάστηκε στους -40 βαθμούς να μείνουμε ανά 7-8 άτομα σε μόλις 3 σκηνές που ήταν για δύο άτομα. Το χειρότερο όμως ήταν πως όσο ψάχναμε για να βρούμε τις θαμμένες από το χιόνι υπόλοιπες σκηνές οι περισσότεροι από εμάς πάθαμε κρυοπαγήματα»
Τέσσερις ορειβάτες αποφασίζουν να δοκιμάσουν να ανέβουν στην κορυφή «αφού εξακριβώνουν πως δεν έχουν πάθει κρυοπαγήματα», περιγράφει ο Έλληνας ορειβάτης. Ο θρύλος του Πακιστάν Μοχάμεντ Αλί Σαντπάρα μαζί με τον γιό του, ο Χουάν Πάμπλο Μοχρ από τη Χιλή και ο Ισλανδός Τζον Σνόρι.
«Τις στιγμές εκείνες προσπάθησα να συνεφέρω τα πόδια μου και ετοιμάστηκα και εγώ να ξεκινήσω. Ήθελα πάρα πολύ να ανέβω στην κορυφή για τη χώρα μου. Ήθελα να ανέβω για τους Έλληνες. Άνοιξα τα παπούτσια μου στη σκηνή και τότε με κράτησαν με μεγάλο κόπο οι συναθλητές μου, ο φίλος μου ο Νοέλ από τη Βόρειο Ιρλανδία και ο Σλοβένος συναθλητής μου Τόμας: μου έλεγαν πως εάν φύγω, θα πάθω φοβερά κρυοπαγήματα και θα μου κόψουν τα πόδια…»
Εκείνη τη στιγμή έρχεται μια η είδηση για αλλαγή του καιρού. «Ο μετεωρολόγος μας εξήγησε και πως ο καιρός αλλάζει και η άνοδος της έντασης των ανέμων στα 20 χλμ/ώρα θα οδηγούσε σε αίσθηση κρύου (σ.σ real feel) -60 και -70 βαθμών Κελσίου. Αυτό μπορεί να σημαίνει και ακαριαίο πάγωμα για έναν άνθρωπο στη διαδρομή από το Camp 3 προς την κορυφή και πίσω, διαδρομή που μπορεί να κρατήσει και 24 ώρες».
Ο Αντώνης Σύκαρης τελικά δεν ακολουθεί τους συναθλητές του, τους οποίους περίμενε μια εξέλιξη τραγική αφού τρεις (σ.σ 11/2) αγνοούνται. «Δυστυχώς μετά από τόσες ημέρες σε πολικές θερμοκρασίες οι τρεις από τους ορειβάτες – ο γιος του Αλί Σαντπάρα επέστρεψε από τα 8.000 περίπου μέτρα πίσω – θεωρούνται νεκροί. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε, εάν είχα ανεβεί μαζί τους. Δεν ξέρω εάν θα άλλαζα τον ρου της ιστορίας. Είναι ερωτήματα που θα υπάρχουν μέσα μου σε όλο το υπόλοιπο της ζωής μου…», στην επιστροφή από το Camp 3 χτύπησε ξανά η καταστροφή όταν ένας ακόμη συναθλητής του, ο Βούλγαρος Ατανάς Κατόφ έχασε επίσης της ζωή του.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κάνει νέα σχέδια, προγραμματίζει μια αποστολή για άλλη μια “οχτάρα” (σ.σ άνω των 8.000 μέτρων) κορυφή όσο ο νους του τριγυρίζει στην Κ2.
«Αυτή είναι η ορειβασία. Η επιτυχία με την καταστροφή και τον όλεθρο βρίσκονται πάνω σε μια λεπτή γραμμή και μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε» με πείσμα ο πολύπειρος ορειβάτης δηλώνει πως συνεχίζει να στοχεύει να ανέβει και στις 14 κορυφές του πλανήτη που βρίσκονται πάνω από τα 8.000 μ. προγραμματίζοντας τη νέα αναχώρηση στις 24 Μαρτίου 2021 για την κορυφή Αναπούρνα( 8.021 μ).
