Ο Χρήστος Μάστορας, είναι το πιο γλυκό και ταλαντούχο παιδί που υπάρχει στο Ελληνικό τραγούδι σήμερα. Έχει αποδείξει πως είναι υπέροχος pop τραγουδιστής (Μέλισσες), αλλά επίσης ότι μπορεί να υποστηρίξει πολλά είδη τραγουδιού. Η φωνητικές του ικανότητες πολλές, όμως εκείνο που κάνει εντύπωση στους πάντες, είναι το ήθος, η ευγένεια και το χιούμορ του. Για να τον γνωρίσουμε πιο καλά, εγώ ως άλλος Sigmund Freud, του ζήτησα να ψαχουλέψει την μνήμη του και να γυρίσει πίσω το χρόνο… Μέσα από 40 ερωτήσεις θα μάθουμε πολλά!
Χρήστο μου…
- Που γεννήθηκες, που μεγάλωσες, σε ποια γειτονιά; Στα 3,5 μου χρόνια ήρθα στην Αθήνα με τη γιαγιά μου, με ένα λεωφορείο από το Βοδίνο Δρόπολης – ένα χωριό λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα από την Κακαβιά – να βρω τους γονείς μου που ήταν ήδη εδώ. Μεγάλωσα στο χαριτωμένο και κουλτουριάρικο Κουκάκι. Μια γειτονιά που θα αγαπώ για πάντα και στην οποία είναι ριζωμένες οι πιο δυνατές αναμνήσεις μου.
- Που πήγες δημοτικό; Στο 84ο δημοτικό Κουκάκιου
- Έχεις άλλα αδέλφια; Έχω μια μικρότερη κατά 7 χρόνια αδερφή, την Αμαλία.
- Αγαπούσες περισσότερο τον παππού ή την γιαγιά; Αγαπώ και τους δύο το ίδιο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Στη γιαγιά μου όμως κάνω περισσότερες γλύκες.
- Είχες μακριά μαλλιά ως παιδί ή κοντά; Πέρασα όλες τις φάσεις… Από σχεδόν ξυρισμένα μέχρι και αλογοουρά στη “μέταλ” φάση μου.
- Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι; Πετροπόλεμος, κλέφτες κι αστυνόμοι ή μακριά γαϊδούρα; Κλέφτες κι αστυνόμοι. Καθότι όλοι κρύβουμε έναν κλέφτη κι ένα μπάτσο μέσα μας.
- Είχες κρυψώνα; Η κρυψώνα μου είναι σε κοινή θέα.
- Τους κολλητούς σου τότε πως τους έλεγαν; Έχεις ακόμα επαφή με κάποιους; Νίκος, Δημήτρης, Κωνσταντίνος, Ηλίας, Μάνος, Χριστόφορος. Με τους 4 τελευταίους έχουμε επαφή και με κάποιους είμαστε ακόμα κολλητοί. Με το Νίκο τα λέμε πολύ αραιά και το Δημήτρη σπανιότατα. Η ζωή έχει διαφορετικό μονοπάτι για όλους μας, αλλά υπάρχουν και τα σταυροδρόμια.
- Μέχρι ποια ηλικία φορούσες κοντό παντελονάκι; Νομίζω δεν σταμάτησα και ποτέ, αλλά ποτέ δεν ήταν και πάρα πολύ κοντό.
- Ποιο ήταν το πιο αγαπημένο σου ρούχο; Ένα flight Αlpha μπουφάν που είχα στο λύκειο..
- Ως παιδί είχες πάρει κάποιο δώρο που σε είχε εντυπωσιάσει πολύ; Το πρώτο μου ποδήλατο.
- Θυμάσαι κάποιο παιχνίδι σου, που του «έβγαλες τα μάτια»; Δεν θυμάμαι κανένα παιχνίδι που να μην του “έβγαλα τα μάτια” αν σου λέει κάτι αυτό (γέλια)
- Όταν έκανες αταξίες έτρωγες ξύλο ή τιμωρία; Το Κήρυγμα ήταν η τιμωρία μου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό από την απογοήτευση στα μάτια των γονιών. Σε καλό μας βγαίνει όμως…
- Ποια ήταν η μεγαλύτερη αταξία που είχες κάνει; Πέταξα ένα καρότσι λαϊκής στη μέση της λεωφόρου Χαμοστέρνας. Το πήρε παραμάζωμα ένα αμάξι και έβγαζε σπίθες. Ό,τι πιο ηλίθιο μπορεί να κάνει ένας πιτσιρικάς που δεν έχει ιδέα από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.
- Ποιο φαγητό ήταν το αγαπημένο σου; Κοκκινιστό με πιλάφι
- Γλυκό; Γαλακτομπούρεκο
- Πήγαινες εκκλησία ή κατηχητικό; Μικρός είχα τρομερή αδυναμία στην κατάνυξη και στο δέος που σου προκαλεί μια επίσκεψη στην Εκκλησία. Μεγαλώνοντας οι επισκέψεις αραίωσαν ίσως λόγω κάποιων εκπροσώπων του θεσμού που μοιάζουν περισσότερο με βασιλιάδες παρά με αγγελιοφόρους του Θεού. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, υπάρχουν και πραγματικοί Άγιοι ανάμεσά τους.
- Τι ταλέντο είχες μικρός; Να κλείνομαι στον εαυτό μου
- Στο σχολείο απήγγειλες ποτέ ποίημα ή συμμετείχες σε σκετς; Πολύ ντροπαλός για τέτοιες δραστηριότητες.
- Παρέλαση πήγες ποτέ; Όπως όλα τα παιδιά κι εγώ.
- Αν σου πω να θυμηθείς το αγαπημένο σου τραγούδι ως παιδί… ποιο ήταν; Rainbow – Rainbow eyes
- Ως παιδί ποιος ήταν ο αγαπημένος σου τραγουδιστής; Ο Ian Gillan ο βασικός – για μένα – τραγουδιστής των Deep Purple.
- Πότε πήγες για πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση; Ποια ήταν; Ως ενήλικας στην “Κατσαρίδα” του Μαυρογεωργίου και του Γάκη. Ως παιδί, δεν θυμάμαι, αλλά κάποια παιδική παράσταση στο θέατρο Ήλιος ήταν…
- Μήπως θυμάσαι και την πρώτη φορά που πήγες σινεμά; Νομίζω στον Τιτανικό με την ξαδέρφη μου την Ευγενία. Cheesy but true.
- Τις αποκριές τι ντυνόσουν συνήθως; Superman ως καλό παιδάκι που ήμουν.
- Το αγαπημένο σου cartoon; Bugs Bunny
- Έκανες ποτέ πάρτι στο σπίτι σας; Συνεχώς. Αξιοποιούσα στο έπακρο τις ηχειάρες του πατέρα μου στο σαλόνι, παίζοντας από Ξύλινα Σπαθιά μέχρι Ημισκούμπρια αλλά και Celine Dion και Modern Talking παρακαλώ. Ακραία πράγματα… (γέλια)
- Στο γυμνάσιο σε δυσκόλευε κάποιο μάθημα; Κανένα μάθημα δεν με δυσκόλευε. Το διάβασμα με δυσκόλευε.
- Στην τάξη καθόσουν μπροστά ή προς τα πίσω; Πίσω πάντα. Ως κλασσικός introvert.
- Ποιος καθηγητής ήταν ο αγαπημένος σου; Δεν μπορώ να πω ότι είχα αγαπημένο καθηγητή. Οι καθηγητές δεν προλαβαίνουν να γίνουν μέντορες. Είχα όμως αγαπημένο δάσκαλο. Το Δημήτρη Γκρίλα. Ένας άνθρωπος που δεν σταμάταγε να προκαλεί γνωσιακά ερεθίσματα στα απαίδευτα μυαλά μας, κάνοντας λογοπαίγνια συνεχώς για να μας κρατά σε εγρήγορση. Αν κάποιος δάσκαλος συνέβαλε στο χτίσιμο μιας ασπίδας που λέγεται κριτική σκέψη στους μικρούς της γενιάς μου, είναι εκείνος.
- Καθηγήτρια; Nope
- Σε ποια ηλικία φόρεσες πρώτη φορά γραβάτα; Στιγμή μικρής σημασίας για μένα για να τη θυμάμαι.
- Στο γυμνάσιο, έκανες ποτέ κοπάνα; Αν ναι πότε; Σε περίπτωση που το διαβάζουν οι γονείς μου, η απάντηση είναι “μα φυσικά και όχι!”.
- Είχες πάρει ποτέ αποβολή; Δεν ήμουν τόσο επαναστάτης.
- Είχες ακμή; Εγώ όχι αλλά δυστυχώς ούτε και οι βαθμοί μου…
- Το πρώτο σου φιλί σε τι ηλικία προέκυψε; Σε μικρή..
- Πως την έλεγαν την τυχερή; Δεν θα την αποκαλούσα τυχερή.
- Καθηγήτρια σου είχες ερωτευτεί (πλατωνικά); Αν ναι, τι μάθημα σας έκανε; Και να ήθελα να τις ερωτευτώ, με τους βαθμούς που μου έβαζαν, το χάλαγαν όλο.
- Που πήγατε πενθήμερη; Δεν μας πήγαν οι αλήτες. Τραύματα, τραύματα.
- Με τι βαθμό τέλειωσες; Ας πούμε ότι δεν πήρα και έπαινο.
(Μια τελευταία απάντηση για το φινάλε)
Και τώρα που απάντησες σε όλες αυτές τις ερωτήσεις…. θέλω να μου πεις πως αισθάνθηκες που σε ανάγκασα να κάνεις όλο αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο.
Ένα ευχάριστα εξαναγκαστικό ταξίδι πίσω στο χρόνο σε κάνει να χαμογελάς, να στεναχωριέσαι, να φοβάσαι, να ελπίζεις , αλλά κυρίως σου θυμίζει τα όνειρα που έκανες και που βρίσκεσαι τώρα σε σχέση με αυτά. Η απάντηση στο ποιος είσαι τώρα κρύβεται εκεί πίσω. Τελικά όλοι πρέπει να κάνουμε ένα τέτοιο ταξιδάκι που και που. Άλλοι για να ξεπεράσουν και να νικήσουν τα δεσμά του παρελθόντος και άλλοι για να θυμηθούν ότι κάποτε είχαν ελπίδες και όνειρα και βιαζόντουσαν να μεγαλώσουν για να τα κάνουν πραγματικότητα. Σε ευχαριστώ Νίκο, μπορεί να απέφευγα να μπω στο καράβι αυτό (καθυστέρησα να σου απαντήσω λίγο παραπάνω), αλλά τελικά το ταξίδι ήταν μαγικό…
Οι Μέλισσες πριν 10 χρόνια – όταν ξεκινούσαν την πορεία τους
Τόσο οι συνεντεύξεις, όσο και οι φωτογραφίες είναι πνευματική ιδιοκτησία του www.nikosonline.gr και ως εκ τούτου απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου ή μέρους του άρθρου- χωρίς την γραπτή ή προφορική άδεια μου.
Νίκος Μουρατίδης
