Υπάρχουν πολλά βιβλία για τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας· τους μεγάλους ηγέτες και τους ιδιοφυείς εφευρέτες. Υπάρχουν, επίσης, και πολλά βιβλία για τα λάθη που έχουμε κάνει: τόσο ατομικές μπαρούφες όσο και σφάλματα με ευρύτερο κοινωνικό αντίκτυπο. Δεν υπάρχουν, όμως, τόσο πολλά που να εξετάζουν πώς καταφέρνουμε να τα κάνουμε όλα καταστροφικότατα μαντάρα ξανά και ξανά.
Σε μία από εκείνες τις ειρωνείες που το σύμπαν φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαιτέρως, οι λόγοι που τα σκατώνουμε σε τόσο μεγάλη κλίμακα είναι συχνά ακριβώς ίδιοι με τα στοιχεία εκείνα που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα ζώα και μας επιτρέπουν να φτάνουμε ψηλά. Οι άνθρωποι εντοπίζουμε μοτίβα στον κόσμο, τα μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας και έχουμε την ικανότητα να φανταζόμαστε εκδοχές ενός μέλλοντος που ακόμα δεν υπάρχει· πως αν αλλάζαμε αυτό το πράγμα, θα συνέβαινε το άλλο πράγμα, κι έτσι ο κόσμος θα γινόταν λίγο καλύτερος. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι… δεν είμαστε και πολύ καλοί σε τίποτα από όλα αυτά.
Όσο ψηλά κι αν φτάνει η ανθρωπότητα, όσες κορυφές κι αν κατακτούμε, η καταστροφή πάντα παραμονεύει στη γωνία. Ας πάρουμε ένα ιστορικό παράδειγμα: τη μια στιγμή είσαι ο Σίγκουρντ ο Ισχυρός (Νορβηγός κόμης του Όρκνεϊ του 9ου αιώνα) κι επιστρέφεις θριαμβευτής από τη μάχη πάνω στο άλογό σου, με το κεφάλι του εχθρού σου, του Μάελ Μπριγκτ του Πεταχτοδόντη, να κρέμεται δεμένο από τη σέλα σου. Την επόμενη στιγμή είσαι… εντάξει, παραμένεις ο Σίγκουρντ ο Ισχυρός, αλλά πεθαίνεις δύο μέρες αργότερα από μόλυνση που προκλήθηκε όταν τα προεξέχοντα δόντια του κομμένου κεφαλιού του Μάελ Μπριγκτ του Πεταχτοδόντη έγδαραν το πόδι σου την ώρα που ίππευες θριαμβευτικά πίσω στην πατρίδα. Ναι, σωστά διαβάσατε: ο Σίγκουρντ ο Ισχυρός κατέχει την αμφιλεγόμενη διάκριση στη στρατιωτική ιστορία να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που σκοτώθηκε από εχθρό τον οποίο είχε αποκεφαλίσει μερικές ώρες νωρίτερα. Η περίπτωσή του μας διδάσκει σπουδαία μαθήματα αφενός για την ύβρη, αφετέρου για τη σημασία τού να επιλέγεις εχθρούς που λαμβάνουν οδοντιατρική φροντίδα. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι ο μόνος λόγος που ο Σίγκουρντ ο Ισχυρός και ο Μάελ Μπριγκτ ο Πεταχτοδόντης πολεμούσαν ήταν γιατί ο πρώτος είχε προκαλέσει τον δεύτερο σε μάχη που προέβλεπε «σαράντα στρατιώτες σε κάθε πλευρά». Ο Μάελ Μπριγκτ συμμορφώθηκε με αυτόν τον όρο, ενώ, αντιθέτως, ο Σίγκουρντ εμφανίστηκε στη μάχη με ογδόντα στρατιώτες. Επομένως, η ιστορία του Σίγκουρντ μάς διδάσκει κι ένα επιπλέον μάθημα αναφορικά με τη σημασία τού να μη συμπεριφέρεσαι σαν μαλάκας, θέμα που, κατά έναν αστείο τρόπο, εμφανίζεται ξανά και ξανά σε όλο το βιβλίο.
Η ιστορία της ανθρώπινης προόδου ξεκινά με την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Αυτό το στοιχείο είναι που μας διαφοροποιεί από τα άλλα ζώα – αλλά και που μας κάνει να γινόμαστε εντελώς ρεζίλι ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Στα εβδομήντα χιλιάδες χρόνια που περπατάει το ανθρώπινο είδος πάνω σε αυτή τη Γη, έχουμε καταφέρει πολλά, αλλά έχουμε καταφέρει και να τα γ*** όλα. Την επόμενη φορά που θα νομίσετε ότι τα κάνατε μαντάρα, μην τα βάψετε μαύρα: διαβάστε αυτό το βιβλίο και θα δείτε ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα το ίδιο κάνει!
Αγορά βιβλίου: https://www.psichogios.gr/books/anthrwpoi-mia-syntomh-istoria-toy-pws-ta-g-me-ola.html
Πηγή:https://blog.psichogios.gr/pws-katafernoume-na-ta-kanoume-ola-mantara-ksana-kai-ksana/
