Ένας αιώνας πέρασε από τη γέννηση της μοναδικής Μελίνας Μερκούρη.
Μία γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, που έχει αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα της. Ένας αυθεντικός χαρακτήρας με ισχυρή άποψη σε όλους τους τομείς. Από την πολιτική, τον αγώνα της για την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα, την ηθοποιία σε διεθνή επίπεδο, την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό. Υπήρξε μεγάλη φεμινίστρια.
Μίλαγε και έκανε παρέα από μεγάλους πολιτικούς του παγκοσμίου στερεώματος, αστέρες του Hollywood, μέχρι τον απλό καθημερινό πολίτη του καφενείου και της λαϊκής.
Λάτρης της τέχνης και της υποκριτικής! Ένα όνομα, μία ιστορία!
Το μικρόβιο της πολιτικής, που είχε από την οικογένειά της, της έδωσε το αξίωμα της Υπουργού Πολιτισμού με μεγάλο και αξιόλογο έργο! Να σημειώσουμε ότι ακόμη και σήμερα κατέχει τον τίτλο της μακροβιότερης Υπουργού Πολιτισμού. Ήταν πολύ πρακτική και δούλευε με πάθος και όραμα. Πέτυχε την διεθνοποίηση του αιτήματος της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, καθιέρωσε την “Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης” καθώς και το ΔΗΠΕΘΕ. Η δικαίωσή της είναι ότι μέχρι και σήμερα, υφίστανται όλα όσα οραματίστηκε και κατάφερε να υλοποιήσει.
Η αυτοβιογραφία της “Γεννήθηκα Ελληνίδα” συζητήθηκε πολύ! Είχε το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη και να μιλήσει για το ότι δεν προσέφερε στην Εθνική Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής. Είναι το δικό της κατηγορώ στον εαυτό της και με αυτό έζησε μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή, γιατί στην Ελλάδα όσα καλά και να κάνεις, πάντα μα πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα θυμούνται το ένα και μοναδικό σου σφάλμα. Αν και λέγεται ότι ζώντας όντως στην χλιδή “εκείνη την εποχή ” βοήθησε και τάισε αρκετό κόσμο. Ήταν πολέμια της Χούντας με ενεργή δράση.
Είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές που εξελίχθηκαν σε θεμέλια της υποκριτικής, όπως η Δέσπω Διαμαντίδου, Αλέκα Παϊζη, Ανδρέα Φιλιππίδη, Αλέξη Δαμιανό, κ.α.
Είχε παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικά έργα.
Λένε ότι είχε εκπληκτική ερμηνεία στον ρόλο της Μπλανς στο “Λεωφορείον ο Πόθος” στο θέατρο τέχνης του Κάρουλου Κουν. Ο Δημήτρης Ροντήρης (που ήταν σε όλους γνωστό ότι δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με το θέατρο Κουν) την επαίνεσε για την ερμηνεία της. Έχει μείνει αξέχαστο το “Χάρτινο το Φεγγαράκι” του Μάνου Χατζιδάκι.
Είχε κερδίσει το το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», ένα θεατρικό βραβείο για τις νέες ανερχόμενες ηθοποιούς. Είναι γνωστό ότι έπαιξε και γαλλικό θέατρο, την αποκαλούσαν «Ελληνο-Παρισινη πρωταγωνιστρια». Έπαιξε στο Μπρόντγουέι στην Αμερική με προπωλημένα εισιτήρια με συμπρωταγωνιστή το Νίκο Κούρκουλο σε θεατρική διασκευή του “Ποτέ την Κυριακή”. Ο μεγάλος εμπορικός θρίαμβος την έκανε εξώφυλλο στο Life.
Το ρεπερτόριο που έπαιξε στο θέατρο είναι μεγάλο, με πολύ σπουδαίες επιτυχίες.
Είχε πολύ σημαντική καριέρα τόσο στο διεθνή όσο και στον Ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν και υποψήφια για Όσκαρ με την ταινία “Ποτέ την Κυριακή”, το έχασε από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Κέρδισε όμως το βραβείο καλύτερης ερμηνείας από τους κριτικούς του Κλίβελαντ.
Στο ελληνικό ευρύ κοινό έχει χαραχτεί στη μνήμη του, με τη γνωστή κινηματογραφική ταινία “Στέλλα”, μία ταινία σταθμός στην καριέρα της.
Ταινίες σταθμοί στην καριέρα της Ποτέ την Κυριακή, Τοπ Καπί, Φαίδρα, Celui qui doit mourir, A Man Could Get Killed, Υπόσχεση την αυγή, Δοκιμή, Κραυγή Γυναικών.
Το 1966, μετά από μία πολυτάραχη ζωή, παντρεύτηκε τον Ζυλ Ντασέν στο δημαρχείο της Λωζάνης. Έμειναν μαζί μέχρι το τελευταίο αντίο της!
Χαρακτηριστική της ατάκα: “Μπορείς να μου κάνεις ότι θέλεις, αρκεί να είναι πολύ!”
