Μετά από ένα καλοκαίρι “θρίλερ”, μπαίνουμε σ ένα αλλιώτικο και άγνωστο Φθινόπωρο.
Οι συνθήκες είναι δύσκολες, τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς και ο καθένας μας διακατέχεται από φόβο και αγωνία, για το τι του ξημερώνει.
Εάν αύριο θα υπάρχει δουλειά , για πόσο θα κρατήσουν οι περιορισμοί και εάν μπορούμε να προσαρμοστούμε στη νέα εποχή που έρχεται ενόψει της πανδημίας.
Το Φθινόπωρο συνήθως είναι εποχή για νέα ξεκινήματα και νέες αποφάσεις. Αλλαγή δουλειάς, σπιτιού η αρχή του χρόνου όπως την λέω εγώ. Ωστόσο, φέτος τα πράγματα έχουν αλλάξει… άρδην. Ο κόσμος είναι πιο φοβισμένος, διστακτικός κυρίως γιατί δεν ξέρει τι θα αντιμετωπίσει.
Ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα είναι το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία και πως θα πάνε τα παιδιά σχολείο. Καθημερινά οι ανακοινώσεις αλλάζουν και εμείς οι γονείς, δεν ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι.
Προσωπικά πιστεύω πως έαν δεν βρεθεί το εμβόλιο και να είμαστε σίγουροι για την αντιμετώπιση της πανδημίας τίποτε δεν θα είναι σίγουρο και όλοι θα βαδίζουμε σε τεντωμένο σκοινί.
Η υπομονή σε πολλούς έχει κλονιστεί και ο περισσότερος κόσμος έχει φτάσει στα όρια του. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, η αβεβαιότητα θα γίνει σιγουριά και όλα θα φαντάζουν ένα μακρινό άσχημο όνειρο.
Ελευθερία Παπαδάκη.
